Разьдзéл 1.

1. Паўла, раб Ісуса Хрыста, накліканы Апостал, выбраны дзеля абвяшчáныíя Эвангельля Божага,
2. (якое Бог напéрад абяцаў праз прарокаў Сваіх, у сьвятых пісаньнях,)
3. аб Сыне Яго, (які цéлам радзіўся ад насéньня Давідавага на цéлу
4. і адкрыўся, як Сын Божы, у сіле, духам сьвятасьці нраз уваскрасéньне з мёртвых) аб Ісусе Хрысьцé, Госпадзе нашым,
5. (праз Якога мы атрымалі ласку й апостальства, каб у імя Яго прыдбаць дзеля вéры ўсé народы,
6. між якімі і вы, сягоньня Ісусам Хрыстом пакліканыя),
7. усім, што ёсьць у Рыме, улюбленым Богам, пакліканым сьвятым: ласка вам і мір ад Бога Айца нашага і Госпада Ісуса Хрыста.
8. Найпéрш дзякую Боту майму праз Ісуса Хрыста за ўсіх вас, што вéра ваша абвяшчаецца па ўсім сьвéце;
9. сьвéдка мнé Бог, якому служу духам маім у дабравéшчаньні Сына Яго, што ўсьцяж успамінаю аб вас,
10. заўсёды просячы ў малітвах маіх, каб калі-нéбудзь давялося мнé прыйсьці да вас паводле волі Божае.
11. Бо я вéльмі жадаю ўглéдзіць вас, каб даць вам нéйкі надарунак духоўны дзеля ўмацаваньня вашага,
12. ці то парадавацца.з вамі супольнаю вéраю вашаю і маéю.
13. Не хачу, браты, пакінуць вас у нявéданьні, што я часта думаў прыйсьці да вас (ды сустракаў перашкоды яжно па сягоньняшні дзéнь), каб мéць нéйкі плод і ў вас, як і ў іншых народаў.
14. Я даўжнік і Грэкам, і барбарам, мудрым і неразумным;
15. дык, што да мянé, я гатоў абвяшчаць Эвангельле і вам, каторыя ў Рыме.
16. Бо ня стыдаюся Эвангельля Хрыстовáга, бо сіла Божая ёсьць на збаўлéньне кожнаму, хто вéруе, сьпярша Жыдý, а нотым і Грэку.
17. Бо ў ім адкрываецца праўда Божая ад вéры да вéры, як напісана: праведны жыць будзе вéраю (Авак. 2, 4).
18. Бо адкрываецца гнéў Божы з нéба на ўсякую бязбожнасьць і няпраўду людзéй, што маюць праўду ў няпраўдзе.
19. Бо, штó можна вéдаць пра Бога, яўна для іх, бо Бог выявіў ім;
20. бо нявідомае Яго, вéчная сіíґк Яго і Божства ад стварэньня сьвéту праз разва

228 Пасланьне Паўлы да Рымлянаў í. а. жаныíс аб творах відомым робіцца, каб быць ім без апраўданьня

21. за тое, што яны, пазнаўшы Бога, не як Бога славілі Яго ці дзякавалі, але марным займаліся ў развам<аньнях сваіх, і прыцьмілася неразумнае сэрца іх:
22. кажучы аб сабé, што яны мудрыя, яны адурэлі
23. і славу нятлéннага Бога замянілі на ўзор абраза тлéннага чалавéка і птушак, і чацьвёраногіх, і гáдаў.
24. Дык і аддаў іх Бог у пажаданьнях сэрцаў іх нячыстасьці, каб яны апаганілі цéлы сваé міжы сабою.
25. Яны замянілі праўду Божую на ілжу і пакланіліся і слум<ылі стварэньню замéст стварыцеля, які багаслаўлены навéкі, амін.
26. Дзеля гэтага аддаў іх Бог цярпéць ганьбу: бо жанчыны іх замянілі прыроднае карыстаньне на проціпрыроднае.
27. Гэтак сама і мужчыны, пакінуўшы прыроднае карыстаньне з жаночага полу, распаляліся пажадлівасьцяй адзін да аднаго, мужчыны на мужчынах сорам робячы і атрымліваючы ў самых сабé налéжную адплату за свой блуд.
28. I, як яны ня рупіліся мéць Бога ў розуме, дык аддаў іх Бог ілжываму розуму рабіць непатрэбшчыну,
29. і яны напоўнены ўсякай няпраўдаю, распустай, крывадушнасьцяй, прагавітасьцяй, злосьцяй, напоўнены зайздрасьцяй, забойствам, сваркай, ашуканствам, благімі абычаямі;
30. яны зьвяглівыя манюкі, боганенавісьнікі, крыўдзіцелі, самахвалы, гардуны, выдумшчыкі ліхога, непаслухмяныя бацьком,
31. неразумныя, вераломныя, пазбаўленыя любві, непагодлівыя, неміласэрныя.
32. Яны вéдаюць праведны прысуд Божы, што тыя, хто гэткае робіць, варты сьмéрці; аднак, яны ня толькі гэта робяць, але й пахваляюць тых, хто робіць.

Разьдзéл 2.

1. Дык няма выбачэньня табé, комшы чалавéча, каторы асуджаеш; бо, чым судзіш другога, асуджаеш сябé: бо робіш тое самае, асуджаючы.
2. А мы вéдаем, што запраўды суд Божы на тых, што гэткае робяць.
3. Няўжо-ж думаеш ты, чалавéча, што ўцячэш ад суда Божага, асуджаючы тых, якія гэткае робяць, ды сам робячы тое-м<?
4. Або багацьцем дабраты, лагоднасьці і доўгацярплівасьці Божае пагарджаеш, не разумéючы, што дабрата Божая вядзé цябé да пакаяньня?
5. Але, праз упартасьць тваю і нераскаянае сэрца, ты сам сабé зьбіраеш гнéў на дзéнь гнéву і адкрыцьця праведнага суда ад Бога,
6. Які уздасьць кожнаму паводле ўчынкаў ягоных:
7. тым, што стáласьцяй у добрым дзéле шукаюць славы, чэсьці й нятлéннасьці, — вéчнае жыцьцё;
8. а тым, што ўпіраюцца не пакараюцца праўдзе, але аддаюцца няпраўдзе, —ярáсьць і гнéў.
9. Сум і уціск кожнай душы чалавéка, каторы робіць благое, пéрш Юдэя, дый Грэка!
10. Слава-ж і чэсьць і мір усякаму, хто робіць дабро, пéрш Юдэю, дый Грэку!
11. Бо няма ў Бога ўзіраньня на аблічча.
12. Якія без закону саграшылі, без закону й загінуць, а тыя, якія ў законе саграшылі, законам засуджаны будуць
13. (бо ня тыя, што слухаюць закон, праведныя перад Богам, але тыя, што выпаўняюць, апраўданы будуць;
14. бо, калі пагане, ня маючы закону, па прыродзе робяць законнае, то, ня маючы закону, яны самі сабé закон:
15. яны паказваюць дзéла закону, у сэрцах у іх напісанае, аб чым сьвéдчыць сумлéньне іх і думкі іх, то абвінавачваючыя, то апраўдываючыя адна адну) —
16. у дзéнь, калі Бог судзіць будзе тайныя ўчынкі людзéй, водле дабравéшчаньня майго, праз Ісуса Хрыста.
17. Вось ты завéшся Юдэем і супакойваеш сябé законам, і хвалішся Богам,
18. і вéдаеш волю Яго, і разумéеш лéпшае, навучаючыся з закону,
19. і пэўны аб сабé, што ты павадыр сьляпых, сьвятло тых, што ў цéмры,
20. настаўнік нявéтных, вучыцель малалéтніх, маючы ў законе прыклад вéданьня і нраўды:
21. як жа ты, вучачы другога, ня вучыш сябé самога?
22. Навучаючы ня красьці, крадзéш? кажучы: не займайся распустай, — сам распусны. Брыдзячыся ідаламі, сьвятое крадзéш?
23. Хвалішся законам, а пераступаньнем закону Бога зьнявяжаеш?
24. Бо праз вас імя Божае зьняважаецца ў паганаў, як напісана (Ісая 52, 5; Езэк. 36, 20).
25. Абразаньне карысна, калі выпаўняеш закон; а калі ты праступнік закону, то абрэзаньне тваé сталася нéабрэзаньнем.
26. Дык, калі нéабрэзаны выпаўняе пастановы закону, то ці не залічыцца яму яго нéабрэзаньне за абрэзаньне?
27. I нéабрэзаны па прыродзе, выпаўняючы закон, ці не асудзіць цябé, праступніка закону пры пісаньні і абрэзаньні?
28. Бо ня той Юдэй, хто (гэтакі) напаказ, і ня тое абрэзаньне, якое напаказ на цéле;
29. але хто ўнутры Юдэй, і абрэзаньне ў сэрцы, па духу, а не па напісаньні; яму й пахвала не ад людзéй, але ад Бога.

Разьдзéл 3.

1. 1. Дык якое пяршынства Юдэя, ці якая карысьць ад абрэзаньня?
2. Вялікае ў-ва ўсіх адносінах, а перадусім у тым, што ім давéрана слова Божае.
3. Бо што-ж? калі некаторыя і ня ўвéравалі, дык ці нявéра іх зьнішчыць вéру Божую?
4. Няхай ня стáнецца! Бог вéрны, а ўсякі чалавéк ілжывы, як напісана: Каб ты апраўдаўся ў словах Тваіх і перамог-бы, як суджаны будзеш (Псал. 50, 6).
5. Калі-ж няпраўда нашая адкрывае праўду Божую, дык што скажам? няўжо-ж Бог несправядлівы, калі выяўляе гнéў? — кажу па чалавéчаму.
6. Хай ня стáнецца! Бо як жа Богу судзіць сьвéт?
7. Бо, калі праўда Божая маéю няпраўдаю на славу Божую ўзвышаецца, за што-ж яшчэ мянé судзіць, як грэшніка?
8. I ці не рабіць нам благое, каб вышла дабро, як некаторыя абмаўляюць нас і кажуць, быццам мы гэтак вучым? Праведны суд на такіх!
9. Дык што-ж? ці маем перавагу? Зусім нé: бо мы ўжо даказалі, што і Юдэі, і Грэкі — усé пад грэхам,
10. як напісана: няма праведніка ніводнага;
11. няма разумéючага; няма нікога, хто шукаў-бы Бога;
12. усé зьбіліся з дарогі, усé разам нягодныя; няма, хто-б рабіў дабро, няма да адзінага (Псал. 13,1—3).
13. Горла ў іх — адчыненая магіла; языкамі сваімі зводзяць. Яд зьмéяў на вуснах іхніх (Псал. 5, 10; 139,3);
14. Рот у іх поўны абмовы й гарчыні (Псал. 9, 28).
15. Ноп ў іх хуткія на праліцьцё крыві;
16. зьнішчэньне і загуба на шляхох іхніх;
17. шляху міру яны не пазналі (Прып. 1, 16; Ісая59,7—8).
18. Няма страху Божага перад вачыма іх (Псал. 35, 2).
19. Мы-ж вéдаем, што закон, калі што гаворыць, гаворыць да тых, якія пад законам, каб кожны рот быў загароджаны, і ўвéсь сьвéт каб вінаватым стаўся перад Богам,
20. бо спрáвамі закону не апраўдаецца перад íм ніякае цéла; бо праз закон пазнаéцца грэх.
21. Але сягоньня, незалéжна ад закону, выявілася праўда Божая, аб якой сьвéдчаць закон і прарокі.
22. Праўда-ж Божая праз вéру ў Ісуса Хрыста для ўсіх і на ўсіх вéруючых; бо няма розьніцы,
23. бо ўсé саграшылі і пазбаўлены славы Божае,
24. апраўдываныя дарма ласкай Ягонай, адкуплéньнем, штó ў Хрысьцé Ісусе,
25. Якога Бог аддаў на ахвяру зьмілавальную праз вéру, у крыві Ягонай, дзеля выяўлéньня праўды Яго ў дараваньні грахоў, учыненых ранéй,
26. у час доўгацярплівасьці Божае, на выяўлéньне праўды Яго ў цяпéрашні час, каб зьявіўся Ён праведным і апраўдываючым вéруючага ў Ісуса.
27. Гдзé-ж тое, чым бы хваліцца? Выключана. Якім законам? законам учынкаў? Не, але законам вéры.
28. Бо мы прызнаéм, што чалавéк апраўдываецца вéраю, незалéжна ад учынкаў закону.
29. Няўжо-ж Бог ёсьць Бог Юдэяў толькі, а не паганаў таксама? Вéдама, і паганаў,
30. бо адзін ёсьць Бог, які апраўдывае абрэзаньне з вéры і нéабрэзаньне праз вéру.
31. Дык мы зьніштажаем закон вéраю? Няхай ня станецца! але ўзмацняем закон.

Разьдзéл 4.

1. Што-ж, скажам, Аўраам, бацька наш, знайшоў па цéлу?
2. Калі Аўраам апраўдаўся ўчынкамі, ён мае пахвалу, але не перад Богам.
3. Бо што кажа пісаньне? Павéрыў Аўраам Богу, і гэта залічана яму за праведнасьць (Быт. 15, 6).
4. Таму, хто робіць, заплата ня з ласкі залічаецца, алез павіннасьці;
5. хто-ж ня робіць, але вéруе ў Таго, Хто апраўдывае бязбожніка, вéра яго залічаецца за праведнасьць.
6. Гэтак і Давід называе шчасьлівым чалавéка, якому Бог залічае праведнасьць незалежна ад учынкаў:
7. Шчасьлівыя, чыé беззаконнасьці дарованы і чыé грахі пакрыты;
8. .шчасьлівы чалавéк, якому Бог не палічыць грэху (Пс. 31, 1-2).
9. Ці шчаснасьць гэтая датычыцца абрэзаньня, ці і нéабрэзаньня? Мы кажам, што Аўрааму вéра палічана за праведнасьць.
10. Калі палічана? па абрэзаньні, ці да абрэзаньня? Не пасьля абрэзаньня, але да абрэзаньня.
11. I знак абрэзаньня ён атрымаў, як пячатку праведнасьці праз вéру, якую мéў у нéабрэзаньні, так што ён стáўся айцом усіх вéруючых у нéабрэзаньні, каб і ім залічана была праведнэсьць,
12. і айцом абрэзаных ня толькі прыняўшых абрэзаньне, але і ходзячых па сьлядох вéры айца нашага Аўраама, якую ён мéў у нéабрэзаньні.
13. Бо Аўрааму, ці насéньню яго, не законам дáдзена абяцаньне, што ён будзе насьлéднікам сьвéту, але праведнасьцяй вéры.
14. Бо, калі насьлéднікі тыя, штó з закону, дык апусьцéе вéра, зьнішчыцца абяцаньне;
15. бо закон робіць гнéў, бо гдзé няма закону, няма й праступку.
16. Дзеля гэтага з вéры, каб было водле ласкі, каб абяцаньне было нязьмéнным для ўсяго насéньня, ня толькі для таго, штó з закону, але й для таго, штó з вéры Аўраама, які ёсьць ацéц усім нам, —
17. (як напісана: Я паставіў цябé айцом многіх народаў), — перад Богам, якому ён павéрыў, ажыўляючым памéршых і называючым няістнуючае, як істнуючае (Быт. 17, 5).
18. Каторы, апроч надзéі, павéрыў з надзéяй, праз што стаўся айцом многіх народаў, водле сказанага: Гэтак будзе насéньне тваé (Быт. 15, 5).
19. I, не зьнямогшыся ў вéры, ён ня думаў, што цéла яго, амаль стогадовае, ужо амярцьвéла, і нутро Сары замéршае;
20. ня ймаў сумліву ў абяцаньні Божым нявéраю, але ўзмацаваўся ў вéры, аддаўшы хвалу Богу
21. і зусім пэўны, што Ён дуж і выпаўніць абяцанае.
22. Дзеля гэтага й залічана яму за праведнасьць.
23. Дый не ў адношаньні да яго аднаго напісана, што залічана яму,
24. але й у адношаньні да нас: залічана будзе й нам, вéруючым у Таго, Хто ўскрасіў з памéршых Ісуса, Госпада нашага,
25. Які быў выданы за грахі нашыя і ўваскрос дзеля апраўданьня нашага.

Разьдзéл 5.

1. Дык, апраўдаўшыся вéраю, мы маем мір з Богам праз Госпада нашага Ісуса Хрыста,
2. праз Якога й дасталі мы вéраю доступ да таé ласкі, у якой стаімó і хвíалімся надзéяй славы Божай.
3. Дый не адным тым, але хвалімся й горам, вéдаючы, што гора робіць цярплівасьць,
4. цярплівасьць жа дасьвéдчаньне, дасьвéдчаньне надзéю,
5. а надзéя ня ганьбіць, бó любоў Божая вылілася ў сэрны нашыя Духам сьвятым, які нам дáны.
6. Бо Хрыстос, калі мы былі яшчэ слабымі, у азначаны час памёр за бязбожных.
7. Бо ці-ж памрэ хто за праведнага? Хіба за дабрачынцу мо хто й наважыцца памéрці.
8. Але Бог Сваю любоў да нас даводзіць тым, што Хрыстос памёр за нас, калі мы былі яшчэ грэшнікамі,
9. дык тым балéй цяпéр, калі мы апраўданы Крывёю Яго, збаўлены будзем праз Яго ад гнéву.
10. Бо, калі, будучы ворагамі, мы пагадзіліся з Богам праз сьмéрць Сына Яго, дык шмат балéй, пагадзіўшыся, уратуемся ў жыцьці Ягоным.
11. Дый не адно гэтае, але й хвалімся Богам праз Госпада нашага Ісуса Хрыста, праз Якога мы атрымалі сягоньня прымірэньне.
12. Дзеля гэтага, як праз аднаго чалавéка ўвайшоў у сьвéт грэх і праз грэх — сьмéрць, гэтак і сьмéрць перайшла праз усіх людзéй, бо ў ім усé саграшылі.
13. Бо і да закону грэх быў на сьвéце; але грэх не залічаецца, калі няма закону.
14. Аднак, сьмéрць панавала ад Адама да Майсéя і над тымі, штó не саграшылі падобна праступку Адама, які éсьць узор будучага.
15. Але ня гэтак, як праступак, і дар з ласкі. Бо, калі цераз праступак аднаго памéрлі многія, дык шмат балéй ласка Божая, ды з ласкі аднаго чалавéка, Ісуса Хрыста, хватае для многіх.
16. I дар нé як за аднаго саграшыўшага; бо суд за адзін праступак на асуджэньне, а з ласкі на апраўданьне ад многіх.
17. Бо калі ад праступку аднаго сьмéрць запанавала праз аднаго, дык шмат балéй прымаючыя церазмéрнасьць ласкі і дар праведнасьці панаваць будуць у жыцьці праз аднаго Ісуса Хрыста.
18. Дык вось, як цераз праступак аднаго ўсім людзям асуджэньне, гэтак цераз праведнасьць аднаго ўсім людзям апраўданьне на жыцьцё.
19. Бо, як непаслухмянасьцяй аднаго чалавéка многія зрабіліся грэшнымі, так і паслухмянасьцяй аднаго многія зробяцца праведнымі.
20. Закон жа прыйшоў пасьля і такім чынам памнóжыўся праступак. А калі памножыўся грэх, церазмéрна памножылася ласка,
21. каб, як грэх панаваў у сьмéрці, так і ласка запанавала праз праведнасьць нажыцьцё вéчнае, праз Ісуса Хрыста, Госпада нашага.

Разьдзéл 6.

1. Што-ж скажам? ці аставацца нам у грэсе, каб памнажалася ласка? Няхай ня станецца!
2. Мы, якія памéрлі для грэху, як жа будзем жыць у ім?
3. 3. Няўжо-ж ня вéдаеце, што ўсé мы, якія ахрысьціліся ў Хрыста Ісуса, у сьмéрць Яго ахрысьціліся?
4. Дык мы пахавалі сябé з Ім хрышчэньнем у сьмéрць, каб, як Хрыстос уваскрос з памéршых цераз славу Айца, так і нам хадзіць у абноўленым жыцьці.
5. Бо, калі мы злучаны з Ім падабéнствам сьмéрцí Яго, дык павінны быць злучаны і падабéнствам ускрасéньня,
6. вéдаючы тое, што адвéчны наш чалавéк раскрыжаваны з Ім разам, каб зьніштожана было грэшнае цéла, каб нам ня быць ужо слугамі грэху;
7. бо хто памёр, той вызваліўся ад грэху,
8. Калі-ж мы памéрлі з Хрыстом, дык вéрым, што й жыць будзем з ім разам,
9. вéдаючы, што Хрыстос, уваскросшы з памéршых, ужо ня ўмірае: сьмéрць ня мае ўжо ўлады над Ім.
10. Бо, што Ён памéр, дык памёр раз дзеля грэху, а што жывé, то жывé дзеля Бога.
11. Гэтак і вы лічыце сябé памёршымі дзеля грэху, жывымі-ж дзеля Бога ў Хрысьцé Ісусе, Госпадзе нашым.
12. Дык няхай не пануе грэх у сьмяротным вашым цéле, каб вам карыцца прад ім у пажадлівасьці яго;
13. і не аддавайце грэху члéны вашыя, як прылады няпраўды, але Богу аддайце сябé, як ажыўшых з мёртвых, і Богу вашыя члéны, як прылады праведнасьці.
14. Няхай грэх не пануе над вамі, бо вы не пад законам, але пад ласкаю.
15. Дык што? ці пачнéм грашыць, бо мы не пад законам. а пад ласкаю? Няхай ня станецца!
16. Няўжо-ж вы ня вéдаеце, што, каму вы аддаецё сябé за слугі на паслухмянасьць, таго вы і слугі, каго хлухаеце: ці грэху на сьмéрць, ці паслухмянасьці на праведнасьць.
17. Дзякуй Богу, што вы, быўшы раней слугамі грэху, ад сэрца паслухалі таго тыпу навукі, якому аддалі сябé.
18. Вызваліўшыся-ж ад грэху, вы сталіся слугамі праўды.
19. Палюдзку гавару дзеля слабасьці цéла вашага. Бо, як аддавалі вы члéны вашыя за слугі нячыстасьці й беззаконнасьці на беззаконнасьць, гэтак сягоньня аддайце члéны вашыя за слугі праўдзе на сьвятасьць.
20. Бо, калі вы былі слугамі грэху, былі вы вольнымі ад праўды.
21. Які-ж плод мéлі вы тагды, што цяпéр гэтага сароміцеся? Бо канéц гэтага — сьмéрць.
22. Але цяпéр, вызваліўшыся ад грэху і стаўшыся рабамі Бога, маеце плод свой на сьвятасьць, а канéц — жыцьцё вéчнае.
23. Бо заплата за грэх — сьмéрць, а дар Божы —жыцьцё вéчнае ў Хрысьцé Ісусе, Госпадзе нашым.

Разьдьéл 7.

1. Ці-ж вы ня вéдаеце, браты (бо кажу да вéдаючых закон), што закон мае ўладу над чалавéкам, пакуль той жывé?
2. Замужняя жанчына прывязана законам да жывога мужа; а калі муж памрэ, яна звальняецца ад мужа.
3. Дзелятэтага, калі пры жывым мужу будзе другога, блудніцай называцца будзе; каліж памрэ муж, яна вольная ад закону і ня будзе блудніцай, выйшаўшы за другога мужа.
4. Гэтак і вы, браты маі, памéрлі для закону праз Цéла Хрыстовае, каб налéжаць другому, уваскросшаму з мёртвых, каб прынасіць нлод Богу.
5. Бо, калі мы былі ў цéле, тады юрлівасьць грахоўная, што праз закон, дзéяла ў члéнах вашых, каб даваць плод сьмéрці;
6. цяпéр жа, памéршы для закону, якім былі зьвязаны, мы вызваліліся ад яго, каб нам служыць у абнаўлéньні духа, а не па старой літары.
7. Што-ж скажам? Закон — грэх? Няхай ня станецца! але я не пазнаў грэху, толькі праз закон, бо я ня вéдаў-бы й пажаданьня, калі-б закон не гаварыў: не пажадай (Вых. 20, 16—17).
8. Але грэх, які ўзяўся праз запаведзь, выклікаў у мянé ўсякае пажаданьне; бо без закону грэх мёртвы.
9. Я жыў калісь бсз закону; але, калі прыйшла запаведзь, дык грэх ажыў,
10. а я памёр; і мной было знойдзена, што запаведзь, якая на жыцьцё, яна на сьмéрць,
11. бо грэх, які ўзяўся праз запаведзь, зьвёў мянé і забіў éю;
12. дзеля гэтага закон сьвят, і запаведзь сьвятая і праведная і добрая.
13. Дык няўжо-ж добрае сталася мнé сьмéрцяй? Няхай ня станецца! Але грэх, каб зьявіўся грэхам, праз добрае робіць мнé сьмéрць, каб грэх быў пераз мéру грэшным праз запаведзь.
14. Бо мы вéдаем, што закон духоўны, а я цялéсны, адданы пад грэх.
15. Бо не разумéю, што рóблю, бо ня тое рóблю, што хачу, але, што ненавіджу, тое рóблю.
16. Калі-ж рóблю тое, чаго не хачу, то згаджаюся з законам, што ён добры,
17. і цяпéрака ўжо ня я рóблю, але грэх, што жывé ў-ва мнé.
18. Бо вéдаю, што ня жывé ў-ва мнé (гэта ёсьць у цéле маім) добрае; бо жаданьне ёсьць у-ва мнé, але каб зрабіць добрае, таго не знаходжу.
19. Бо добрага, што хачу, ня рóблю, а благое, якога не хачу, рóблю.
20. Калі-ж рóблю тое, чаго не хáчу, ужо ня я рóблю гэта, але грэх, што жывé ў-ва мнé.
21. I вось я знаходжу закон, што, калі хачу рабіць добрае, ляжыць прада мною благое.
22. Бо, водле нутранóга чалавéка, знаходжу здавалéньне ў законе Божым;
23. але ў члéнах маіх бачу другі закон, што змагаецца з законам розуму майго і робіць мянé рабом закону грэху, які ёсьць у члéнах маіх.
24. Нешчасьлівы я чалавéк! Хто вызваліць мянé ад гэтага цéла сьмéрці?
25. Дзякую Богу праз Ісуса Хрыста, Госпада нашага. Дык жа сам я розумам маім служу закону Божаму, а цéлам закону грэху.

Разьдзéл 8.

1. Дык вось няма цяпéр ніякага асуджэньня тым, штó ў Пасланьне Паўлы да Рымлянаў 8.

235 Хрысьцé Ісусе не паводле цéла, але паводле духа ходзяць,

2. бо закон Духа жыцьця ў Хрысьцé Ісусе звольніў мянé ад закону грэху й сьмéрці.
3. Як закон, аслаблены цéлам, быў бяссільны, дык Бог, паслаўшы Сына Свайго ў кшталце цéла грахоўнага і дзеля грэху, асудзіў грэх у цéле,
4. каб апраўданьне закону выпаўнілася ў нас, каторыя ня водле цéла, але водле духа ходзім.
5. Бо тыя, што водле цéла жывуць, аб цялéсным думаюць; а тыя, што водле духа, — аб духоўным.
6. Бо думкі цялéсныя ёсьць сьмéрць, а думкі духоўныя — жыцьцё і мір,
7. бо цялéсныя думкі ёсьць варожасьць да Бога: бо не пакараюцца закону Божаму дый ня могуць.
8. Тыя-ж, што жывуць водле цéла, Богу дагадзіць ня могуць.
9. Але вы ня ў цéле, а ў духу, калі толькі Дух Божы жывé ў вас. Калі-ж хто Духа Хрыстовага ня мае, той і не Ягоны.
10. Калі-ж у вас Хрыстос, дык цéла мёртва дзеля грэху, а дух жывы дзеля праведнасьці.
11. Калі-ж Дух Таго, Хто ўскрасіў із мёртвых Ісуса, жывé ў вас, дык Той, Хто ўскрасіў Хрыста з мёртвых, ажывіць і вашы сьмяротныя цéлы Духам Сваім, што жывé ў вас.
12. Дык вось, браты, мы даўжнікі ня цéла, каб жыць водле цéла;
13. бо, калі жывецё водле цéла, то памрэцё; а калі духам цялéсныя ўчынкі забіваеце, жыць будзеце.
14. Бо ўсé, Духам Божым вéдзеныя, ёсьць Сыны Божыя;
15. бо вы ня прынялі духа няволі ізноў на страх, але прынялі Духа ўсынаўлéньня, у якім і клічам: Авва, Ойча!
16. Гэты самы Дух сьвéдчыць духу нашаму, што мы дзéці Божыя,
17. а калі дзéці, дык і насьлéднікі: насьлéднікі Божыя, насьлéднікі супольне з Хрыстом, калі і цéрпім з Ім мукі, дык каб з Ім і ўславіцца.
18. Бо думаю, што мукі цяпéрашняга часу недастойныя таé славы, што мае выявіцца ў нас.
19. Бо надзея стварэньня чакае адкрыцьця сыноў Божых,
20. бо стварэньне пакарылася марнасьці не самахоць, але па волі пакарыўшага, у надзéі,
21. што й само стварэньне вызвалена будзе з няволі тлéньня на волю славы дзяцéй Божых.
22. Бо вéдаем, што ўсё стварэньне разам стогне й мучыцца дагэтуль,
23. дый ня толькі яно, але й мы самі, што маем зачатак Духа, і мы ў сабé стогнем, ждучы ўсынаўлéньня, выкупленьня цéла нашага.
24. Бо мы вызвалены надзéяй. Надзéя-ж бачаная ня ёсьць надзéя; бо калі хто бачыць, дык чаго яму й спадзявацца?
25. Але, калі спадзяéмся таго, чаго ня бачым, дык чакаем цярпліва.
26. Гэтак сама й Дух дапамагае ў слабасьцях нашых; бо мы ня вéдаем, аб чым маліцца, як трэба, але Сам Дух стараецца за нас стагнаньнямі нявымоўнымі.
27. Хто-ж вывéдывае сэрцы, Тойвéдае, якая думка ў Духа, бо Ён стараецца за сьвятых па волі Божай.
28. Дый вéдаем, што тым, хто любіць Бога, пакліканым па Яго пастанове, усё памагае на дабро;
29. бо, каго Ён напéрад пазнаў, тым напéрад і празначыў быць падóбнымі да абраза Сыма Свайго, каб Ён быў першáкóм між многімі братамі;
30. а каго напéрад празначыў, тых і паклікаў; а каго паклікаў, тых і апраўдаў; а каго апраўдаў, тых і уславіў.
31. Дык што-ж скажам на гэта? Калі Бог за нас, хто супраць нас?
32. Той, які Сына Свайго пе пашкадаваў, але аддаў Яго за ўсіх нас, як не даруе і.-нам з íм усяго?
33. Хто будзе абвінавачваць выбраных Божых? Бог, які апраўдывае.
34. Хто асуджае? Хрыстос, які памёр, але-ж і ўваскрос. Ён і праваруч Бога, ЁН І просіць»за нас.
35. Хто адлучыць нас ад любві Божае? Гора, ці ýціск, ці перасьлéдаваньне, ці голад, ці нагатá, ці небясьпéка, ці мéч? Водле напісанага:
36. За Цябé забіваюць нас кожны дзéнь; лічаць нас за авéчкі, ахвяраваныя на зарэз (Псал. 43, 23).
37. Але ўсё гэтае перамагаем праз Палюбіўшага нас.
38. Бо я пэўны, што ні сьмéрць, ні жыцьцё, ні áнгелы, ні ўлады, ні сілы, ні цяпéрашняе, ні будучае,
39. ні вышыня, ні глыбіня, ні другое якое стварэньне ня можа адлучыць нас ад любві Божае, штó ў Хрысьцé Ісусе, Госпадзе нашым.

Разьдзéл 9.

1. Праўду кажу ў Хрысьцé, не маню, сьвéдчыць мнé сумлéньне маé ў Духу Сьвятым,
2. што вялікі для мянé сум і мука няўстанная сэрцу майму:
3. бо я хацéў бы сам быць адлучаным ад Хрыста за братоў маіх, родных мнé цéлам,
4. якія ёсьць Ізраільцяне, і<аторых ёсьць усынаўлéньне, і слава, і запаведзі, і дáньнезаконаў, і служэньне, і прырачэньні,
5. каторых і айцы, ды з іх Хрыстос цéлам, Каторы ёсьць над усімі Бог, багаслаўлены навéкі, амін.
6. Але ня тое, каб слова Божае ня выпаўнілася. Бо ня ўсé тыя Ізраільцяне, штó ад Ізраіля,
7. і ня ўсé дзéці затым, што яны ад насéньня Аўраамавага, але (сказана): у Ізааку назавéцца насéньне табé (Быт. 21, 12).
8. Гэта значыць: не цялéсныя дзéці ёсьць дзéці Божыя, але дзéці прырачэньня прызнаюцца за насéньне.
9. А слова прырачэньня гэткае: у той жа час прыду, і ў Сары будзе сын (Быт. 18, 10).
10. I не адно гэтае, але й Равэка, што зачала за адзін раз ад Ізаака, айца нашага;
11. бо, калі яны яшчэ не нарадзіліся іне зрабілí нічога добрага ці благога (каб пастанова Божая ў выбраныíі аставалася не з учынкаў, але ад Таго, Хто кліча),
12. сказана было ёй: болыны будзе ў няволі ў мéншага (Быт. 25, 23),
13. 1 як і напісана: Якуба я палюбіў, а Ізава зьнéнавідзеў (Малах. 1, 2—3).
14. Што-ж скажам? Няўжож няпраўда ў Бога? Няхай ня станецца!
15. Бо Ён кажа Майсéю: памілую, каго мілую, і зьлітуюся, над кім літуюся (Вых. 33, 19).
16. Дык не ад таго, хто жадае, і не ад таго, хто бяжыць, але ад Бога, Які мілуе.
17. Бо Пісаньне кажа Фараону: дзеля таго самага Я й паставіў цябé, каб паказаць у табé сілу Маю, і каб імя Маé было абвяшчáна па ўсéй зямлі (Вых. 9,16).
18. Дык над кім хоча, зьмілуецца, а каго хоча, жорсткім робіць.
19. Ты скажаш мнé: За штож яшчэ вінаваціць? бо хто стане насупраць волі Ягонае?
20. А ты хто, чалавéча, што спрачаешся з Богам? Ці скажа зробленае зрабіўшаму: на што ты мянé гэтак зрабіў?
21. Ці ня ўладны ганчар пад глінаю, каб з таго-ж мéсіва зрабіць адно начыньне дзеля пашаннасьці, а другое дзеля нéпашаннасьці?
22. Што-ж, калі Бог, хочучы паказаць гнéў і выявіць магутнасьць Сваю, з вялікай доўгацярплівасьцяй ашчаджаўначыньні гнéву, гатовыя на загубу,
23. каб разам зьявіць багацьце славы Сваéй над начыньнямі міласэрдзя, якія Ён прыпас на славу,
24. дый над намі, якіх паклікаў ня толькі з Юдэяў, але й із паганаў?
25. Як і ў Осіі кажа: Ня мой народ назаву Маім народам, і нялюбую — умілаванай (Осія 2, 23);
26. і станецца, што на мéсцы, гдзé сказана Ім: вы ня мой народ, — там сынамі Бога Жывога названы будуць (Осія 1, 10).
27. А Ісая кліча аб Ізраілю: Хаця-б лічба сыноў Ізраілявых была, як пясок у моры, (толькі) астача спасéцца:
28. бо, канчаючы слова і прысьпяшаючы справядлівасьць, хутка зьдзéйсьніць Госпад слова на зямі (Ісая 10, 22—23).
29. I, як прапрарочыў Ісая: калі-б Госпад Саваоф не пакінуў нам насéньня, то мы былі-б, як Садом, І падобнымі сталіся-б да Гамóры (Ісая1, 9).
30. Што-ж скажам? Пагане, якія ня шукалі праведнасьці, атрымалі праведнасьць, праведнасьць ад вéры.
31. А Ізраіль, шукаючы закону праведнасьці, не дасягнуў закону праведнасьці.
32. Чаму? бо ня з вéры, а з дзéл закону; бо спаткнуліся аб камень спаткнéньня,
33. як напісана: вось кладу ў Сыоне камень спаткненьня і камень спакусы; але кожны, хто вéруе ў Яго, ня будзе асаромлены (Ісая 28, 16; 8, 14).

Разьдзéл 10.

1. Браты! жаданьне майго сэрца і малітва да Бога аб Ізраілю на збаўлéньне.
2. Бо сьвéдчу ім, што маюць руплівасьць Божую, ды не па розуму.
3. Бо, не разумéючы праведнасьці Божае і стараючыся паставіць уласную праведнасьць, яны не пакарыліся праведнасьці Божай;
4. бо канéц закону — Хрытос, дзеля праведнасьці кож наму вéруючаму.
5. Майсей піша аб праведнасьці, што ад закону: выпаўніўшы яго, чалавéк жыць ім будзе (Ляв. 18, 5).
6. А праведнасьць з вéры гэтак кажа: не гавары ў сэрцы тваім: Хто ўзыйдзе на нéба? — гэта ёсьць Хрыста зьвясьці ўніз; (Другаз. 30, 12)
7. або: хто зыйдзе ў бяздоньне? — гэта ёсьць Хрыста з мёртвых узьвясьці ўвéрх (Другазак. 30, 13).
8. Але што кажа Пісаньне? Блізка да цябé слова, у вуснах тваіх і ў сэрцы тваім,— гэта ёсьць слова вéры, якое абвяшчаем (Другаз. 30, 14),
9. каб ты, як вуснамі тваімі будзеш вызнаваць Ісуса Госпадам і ў сэрцы тваім вéрыць, што Бог ускрасіў яго з мёрт вых, быў бы спасён,
10. бо сэрцам вéрыцца дзеля праведнасьці, а вуснамі вызнаéцца дзеля збаўлéньня.
11. Бо Пісаньне кажа: Кожын, хто вéруе ў Яго, ня будзе асаромлены (Ісая 28, 16).
12. Тут няма розьніцы між Юдэем і Грэкам, бо Ён Госпадусіх, багаты для ўсіх, што клічуць Яго.
13. Бо кожын, хто пакліча імя Госпада, спасён будзе (Іяіль 2, 32).
14. Але як клікаць Таго, у Каго ня ўвéравалі? Як вéрыць у Таго, аб Кім ня чулі? Як чуць без абвяшчаючага?
15. I як абвяшчаць, калі ня будуць пасланыя? Водле напісанага: Як прыгожыя ногі абвяшчаючага мір, прапавéды ваючага добрае! (Ісая 52, 7.)
16. Але ня ўсé паслухалі Эвангельля, бо Ісая кажа: Госпадзе! Хто лавéрыў чутаму ад нас? (Ісая 53, 1).
17. Дык вéра ад слуханьня, а слуханьне ад слова Божага.
18. Але кажу: ці-ж яны ня чулі? Наадварот: на ўсю зямлю разыйшоўся голас іх, і да мéжаў сусьвéту словы іх (Псал. 18, 5).
19. Але кажу: ці-ж Ізраіль ня вéдаў? Пéршы Майсéй кажа: я збуджу ў вас рупнасьць не праз народ, узлую вас праз народ бязглузды (Другазак. 32, 21).
20. А Ісая адважыўся ды кажа: Мянé знайшлі тыя, што ня шукалі, абявіўся Я тым, што ня пыталіся Мянé (Ісая 65, 1).
21. Да Ізраіля-ж кажа: увéсь дзéнь працягваў я рукі Маé да народу непаслухмянага і ўпартáга (Ісая 65, 2).

Разьдзéл 11.

1. Дык кажу: няўжо-ж Бог адапхнуў народ Свой? Няхай ня станецца! Бо і я Ізраільцянін ад насéньня Аўраамавага, з калéна Бэніямінавага.
2. Не адапхнуў Бог народу Свайго, які Ён напéрад вéдау. Ці ня вéдаеце, штó кажа Пічуць Яго. саньне (у апавяданьні) аб Ільлі? як той скардзіцца Богу на Ізраіля, кажучы:
3. Госпадзе! прарокаў Тваіх пазабівалі, ахвярнікі тваі зруй навалі; астаўся я адзін, і ду шу маю шукаюць (3 Царств. 19, 14).
4. Што-ж кажа яму (Божы) адказ? Я пакінуў Сабé сем тысячаў чалавéкаў, што ня ўклéнчылі перад Ваалам (3 Царств. 19, 18).
5. Вось гэтак і ў цяпéрашні час, па выбару ласкі, захавалася рэшта. кай аліўкай, нрышчапіўся замéст іх í стаўся злучом караня
6. Калі-ж праз ласку, дык не праз учынкі; іначай ласка ня была-б ужо ласкай. А калі праз учынкі, дык гэта ўжо ня ласка: іначай учынак ня ёсьць ужо ўчынак.
7. Што-ж? Ізраіль чаго шукаў, таго не дастаў; выбраныя дасталí, а рэшта разьлютавалася,
8. як напІсана: Даў Ім Бог духа дрымоты, вочы, якімі ня бачаць, і вушы, якíмі ня чуюць, ажно па сяньняшні дзéнь (Ісая 29, 10; Другазак. 29, 4).
9. I Давід кажа: Хай будзе ім стол іх сéткаю і цянётамі, і спакусай і адплатаю;
10. няхай зацьмяцца вочы іх, каб ня бачыць, і хрыбéт іх няхай будзе сагнуты назаўсёды (Псал. 68, 23—24).
11. Дык кажу: няўжо-ж яны спаткнуліся, каб зусім упасьці? Няхай ня станецца. Але ад іх упадку збаўлéньне паганам, каб збудзіць у іх рупнасьць.
12. Калі-ж упадак іх — багацьце сьвéту, і абяднéньне іх—- багацьце паганам, дык колькі-ж балéй іх поўня?
13. Вам-жа кажу, паганам: як Апостал паганаў, я ўслаўлю служэньне маé,
14. ці ня збуджу рупнасьці ў сваякоў маіх на цéлу і ці ня збаўлю некаторых з іх?
15. Бо, калі забракаваньне іх — замірэньне сьвéту, дык штó прыняцьце, як ня жыцьцё з мёртвых?
16. Калі рашчына сьвятая, дык і мéсіва; í калí корань сьвят, дык і гальлё.
17. Калі-ж некаторыя з галін адламаліся, а ты-ж, быўшы дзікай аліўкай, нрышчапіўся замéст іх í стаўся злучом караня й соку аліўкі,
18. дык не вывышшайся перад галінамі; калі-ж вывышшаешся, дык ня ты дзéржыш корань, але корань — цябé.
19. Дык скажаш: галіны адламаліся, каб мнé прышчапіцца.
20. Добра. Яны адламаліся нявéрыем, а ты дзéржышся вéраю; ня пышайся, але бойся.
21. Бо, калі Бог прыродных галін не пашкадаваў, дык глядзі, ці й цябé пашкадуе.
22. Дык бачу дабрату і срогасьць Божую: срогасьць да адпаўшых, а дабрата да цябé,

калі будзеш у дабрацé (Божай); іначай і ты будзеш адцяты.

23. I хыя, калі не астануцца у нявéрыі, прышчэпяцца, бо Бог дуж ізноў прышчапіць іх.
24. Бо, калі ты адсéчаны ад дзікое папрыродзе аліўкі і, насупраць прыродзе, прывіўся да добрае аліўкі, колькі-ж балéй тыя, штó згодны з прыродай, прышчэпяцца да сваé аліўкі?
25. Бо не хачу пакінуць вас, браты, у нявéданьні аб гэтай тайне, (каб вы былі мудрымі праз сябé), — што разьлюта-
26. ды гэтак увéсь Ізраіль спасён будзе, як напісана: прыдзе з Сыону Збавіцель і адвéрне бязбожнасьць ад Якуба;
27. І гэта ім ад мянé запавéт, калі зьніму з іх грахі іхнія (Ісая 59, 20—21; 279).
28. Паводле-ж Эвангельля яны ворагі вам; а паводле выбраньня — умілаваныя Божыя дзеля айцоў.
29. Бо дары і прызваньне Божае нязьмéнныя.
30. Як і вы нéкалі былі непаслухмянымі, а цяпер памілаваны праз ненаслухмянасьць іхлюю,
31. гэтак і яны цяпéр непаслухмяныя, каб праз зьміла-ваньне над вамі і самі яны памілаваны былі.
32. Бо ўсіх Бог замкнуў у непаслухмянасьць, каб усіх памілаваць.
33. О, глыбіня багацьця і мудрасьці і вéданьня Божага! Як недасяжныя нрысуды Яго і пявысьлéдны шляхі Ягоныя!
34. Бо хто пазнаў розум Госнада? ІДі хто быў райцам Яму? (Ісая 40, 13.)
35. Ці кто даў Яму напéрад, каб Ён аддаў яму? (Ісая 40, 13—14.)
36. Бо ўсё з Яго і праз Яго і ў Яго. Яму слава навéкі. Амін.

Разьдзéл 12.

1. Вось-жа вéльмі прашу вас, браты, праз міласэрдзе Божае, аддайце цéлы вашыя на ахвяру жывую, сьвятую, угодную Богу, на разумнае служэньне вашае,
2. і не датарноўвайцеся да вéку гэтага, але пераабражайцеся абнаўлéньнем розуму вашага, каб вам пазнаваць, што ёсьць Воля Божая, добрая, угодная і дасканалая.
3. Бо кажу праз дадзеную мнé ласку кожнаму сярод вас: ня думайце аб сабé больш, чым трэба думаць, але думайце мудра, як Бог кожнага мéрай вéры надзяліў.
4. Бо, як у адным цéле ў нас многа члéнаў, але ня ўсé члéны маюць тую-ж работу,
5. гэтак мы многія сю.адаем адно цéла ў Хрысьцé, а паасобку адзін для аднаго члéньь
6. Калі-ж па данай нам ласцы маем розныя здольнасьці, дык, калі прароцтва, прароч па мéры вéры;
7. калі служэньне, служы; калі навучаеш, вучы;
8. калі напамінаеш, напамінай; калі раздаéш, дык у прастацé; калі пастаўлены над другімі, старшынствуй у шчырасьці; калі міласэрны, дык у радасьці.
9. Любоў няхай будзе ў вас некрывадушная; брыдзьцеся зла, прыляпляйцеся да дабра.
10. Братняй любоўю адзін да аднаго пяшчотныя, у пашане адзін аднаго апераджайце;
11. у рупнасьці не слабéйце; духам палайце; Госпаду служыце.
12. Пацяшайцеся надзéяй; у горы будзьце цярплівымі, у малітве сталымі;
13. у патрэбах сьвятых бярыце ўдзéл; рупліва прымайце падарожных;
14. багаслаўце тых, каторыя вас перасьлéдуюць; багаслаўце, а не кляніце.
15. Радуйцеся з тымі, хто радуецца, і нлачце з тымі, хто плача.
16. Будзьце аднадумныя між сабою; ня думайце зашмат аб сабé, але да пакорных прыхіляйцеся. Ня будзьце мудрьь мі самі праз сябé.
17. Нікому не адплачвайце злом за зло, але старайцеся аб добрае перад усімі людзьмі.
18. Калі магчыма з вашага боку, будзьце ў згодзе з усімі людзьмі.
19. Ня мсьціце за сябé, умілаваныя, але дайце мéсца Паошньне Паўлы да (Божаму) гнéву. Бо напісана: Мнé помста, Я аддам! кажа Госпад (Другазак. 32, 35).
20. Дык, калі вораг твой галодны, накармі Яго; калі піць хоча, напаі яго: бо, робячы гэтае, зьбярэш яму на галаву вугальле гарачае (Прып. 25, 21 —22). Ня будзь пераможаны злом, але перамагай зло дабром.

Разьдзéл 13.

1. Усякая душа няхай будзе пакорна вышэйшым уладам, бо. няма ўлады, каб не ад Бога; істнуючыя-ж улады ад Бога пастаўлены.
2. Дзеля гэтага, хто працівіцца ўладзе, працівіцца Божай пастанове; хто-ж працівіцца, самі на сябé прысуд нацягнуць.
3. Бо начальнікі страшныя не для добрых дзéл, але для олагіх. Ці хочаш небаяцца ўлады? Рабі дабро, і атрымаеш пахвалу ад яé;
4. бо (гэта) ёсьць Божы слуга табé на дабро, Калі-ж робіш благое, бойся, бо ён не надарма носіць мéч: ён Божы слуга, імсьціцель на гнéў робячаму благое.
5. Дзеля гэтага трэба слухацца ня толькі з увагі на гнéў, але й на сумлéньне.
6. Дзеля гэтага-ж вы й падаткі плаціце; бо яны Божыя служкі, гэтым самым заўсёды занятыя. —
7. Дык аддавайце кожнаму налéжнае: каму падатак, падатак; каму мыта, мыта; каму страх, страх; каму чэсьць, чэсьць.
8. Не аставайцеся віннымі нікому нічога, апрача ўзаéмнай любві; бо, хто любіць другога, выпаўніў закон.
9. Бо запаведзі: ня блудзі, не. забівай, не крадзі, ня сьвéдчы крыва, не жадай чужога, і калі ёсьць іншая запаведзь — зьмяшчаюцца ў вось гэтым слове: любі бліжняга твайго, як самога сябé (Ляв. 19, 18).
10. Любоў ня робіць благога бліжняму; дык любоў ёсьць выпаўнéньне закону.
11. 11. І гэтак (рабéце), вéдаючы час, што прыйшла ўжо гадзіна збудзіцца вам зо-сну. Бо цяпéр бліжэй да нас выбаўлéньне, чым калі мы ўвéравалі.
12. Ноч прайí ша, а дзéнь наблізіўся: дык адкінем справы цéмры і апранéмся ў зброю сьвятлá,
13. як у дзéнь, будзем хадзіць прыстойна, не ў пражорлівасьці ды пянстве, не ў юрлівасьці ды распусьце, не ў калатні ды зайздрасьці;
14. але апранéцеся Госпадам Ісусам Хрыстом і не дагаджайце цéлу ў пажадлівасьці.

Разьдзéл 14.

1. Слабога ў вéры прымайце не на спрэчкі аб паглядах.
2. Бо іншы вéрыць, што (можна) éсьці ўсё, а слабы éсьць гародніну.
3. Хто éсьць, не дакарай таго, хто ня éсьць; і хто ня éсьць, не асуджай таго, хто éсьць: бо Бог прыняў яго.
4. Хто ты, што судзіш чужога слугу? Перад сваім гаспадаром стаіць ён, або пáдае; і ўстаіць, бо Бог дуж паставіць яго.
5. Іншы адрозьнівае дзéнь ад дня, а іншы судзіць (аднолькава) кожны дзéнь. Кожны будзь пэўны ў сваім розуме.
6. Хто адрозьнівае дні, дзеля Госпада адрозьнівае; і хто не адрозьнівае дзён, дзеля Госпада не адрозьнівае. Хто éсьць, дзеля Госпада éсьць, бо дзякуе Богу. I хто ня éсьць, дзеля Госпада ня éсьць, ды дзякуе Богу.
7. Бо ніхто з нас ня жывé для сябé, і ніхто ця ўмірае для сябé;
8. бо, калі жывéм, для Госпада жывéм, калі-ж уміраем — для Госпада ўміраем. I дзеля гэтага — ці жывéм, ці ўміраем, мы Гасподнія.
9. Бо Хрыстос дзеля таго і намёр, і ўваскрос, і ажыў, каб валадаць і мёртвымі, і жывымі.
10. А ты чаго судзіш брата свайго? Або й ты, што паніжаеш брата свайго? Бо .ўсé мы станем на суд Хрыстовы.
11. Бо напісана: Я жыву, — кажа Госпад, — перада Мною суклоніцца ўсякае калéна, і ўсякі язык вызнаваць будзе Бога (Ісая 45, 23).
12. Дык вось кожны з нас за сябé дасьць справаздачу Богу.
13. Ня будзем жа балéй судзіць адзін аднаго, а лéпей судзіце аб тым, каб як ня класьці брату спаткнéньня ці спакусы.
14. Я вéдаю і пэўны ў Госпадзе Ісусе, што нішто праз сябé не нячыста; толькі таму, кто лічыць што-нéбудзь нячыстым, — таму нячыста.
15. Калі-ж цераз страву сумуе брат твой, дык ты ўжо не паводле любві ходзіш; ня губі тваéй страваю таго, за каго памéр Хрыстос.
16. Дык няхай не зьняважáецца вашае добрае.
17. Бо царства Божае ня éжа і піцьцё, але праведнасьць і мір і радасьці ў Духу Сьвятым.
18. Бо, хто ў гэтым служыць Хрысту, той угодны Богу і паважаны людзьмі.
19. Дык вось будзеш шукаць таго, што служыць дзеля міру і ўзаемнага збудаваньня.
20. Дзеля éжы ня нíшчы дзéла Божага: усё чыста, але блага чалавéку, які éсьць праз спакусу.
21. Добра ня éсьці мяса, ня піць віна і не рабіць (такога), ад чаго брат твой спатыкаецца, ці спакушаецца, ці зьнямагае.
22. Ты хмаеш вéру? Мéй сам у сабé перад Богам. Шчасьлівы, хто не асуджае сябé ў тым, штó шануе.
23. А хто сумляваецца, калі éсьць, асуджае сябé, што не па вéры; а ўсё, што не па вéры, грэх.

Разьдзéл 15.

1. Мы, дужыя, мусім перанасіць нéмачы слабых, а не сабé дагаджаць.
2. Бо кожны з нас няхай дагаджае бліжняму на дабро, на збудаваньне.
3. Бо і Хрыстос не сабé дагаджаў, але, як напісана: Зьняважаньні зьнязажаючых Цябé выпалі на мянé (Псал. 68, 10).
4. Бо ўсё, што напісана было ранéй, напісана намі дзеля навукі, каб праз цярплівасьцьі пацéху пісаньня мéлі надзéю.
5. А Бог цярплівасьці і пацéхі няхай дасьць вам аднолькава думаць сярод сябé паводле навукі Хрыста Ісуса,
6. каб вы аднадушна, аднымі вуснамі выслаўлялі Бога і Айца Госпада нашага Ісуса Хрыста.
7. Дзеля гэтага прымайце аПйсланьне Паўлы да Рымлянаў í$.

243 дзін аднаго, як і Хрыстос прыняў вас у славу Божую.

8. Кажу-ж, нíто Ісус Хрыстос стаўся служкаю абрэзаньня — дзеля праўды Божай, каб выпаўніць абяцанае айцоў.
9. А для паганаў з літасьці, каб славілі Бога, як напісана: За гэта буду славіць Цябé між паганамі і сьпяваць імéньню Твайму (Псал. 17, 50).
10. I яшчэ сказана: Узьвесяліцеся, пагане, з народам Яго! (Другазак. 32, 43.)
11. I яшчэ: хвалéце Госпада, усé пагане, і слаўце Яго, усé народы! (Псал. 116, 1.)
12. Ісая таксама кажа: бýдзе корань Ясéявы і Той, штó паўстане, валадаць народамі; на Яго пагане спадзявацца будуць (Ісая 11, 10).
13. Бог жа надзéі няхай напоўніць вас усякай радасьцяй і мірам у вéры, каб вы, сілаю духа Сьвятога, абагаціліся надзéяй.
14. I сам я перакананы аб вас, браты маі, што і вы поўныя дабраты, напоўненыя усякаю вéдаю і можаце навучаць адзін аднаго.
15. Сьмялéй жа пісаў я вам, браты, часткова як-бы дзеля напамінаньня вам, праз даную мнé ад Бога ласку
16. быць мнé служкаю Ісуса Хрыста сярод паганаў, сьвятарна абвяшчаючы Эвангельле Божае, каб ахвяра паганаў, асьвячоная Духам Сьвятым, была ўгодна Богу.
17. Маю вось пахвалу ў Ісусе Хрысьцé ў тым, што (датычыцца) Бóга:
18. бо не адважуся сказаць што-нéбудзь, чаго ня зьдзéяў Хрыстос нраз мянé на послух наганаў, словам і дзéлам,
19. сілаю знакоў і цудаў, сілаю Духа Божага; гэтак Эвангельле Хрыстовае пашырана мною ад Ерузаліму і ваколіц да Ілірыка.
20. Гэтак я стараўся абвяшчаць Эвангельле ня тым, гдзé ўжо было вядома імя Хрыстовае, каб не будаваць на чужой аснове,
21. але як напісана: Каму не абвéшчана аб Ім, убачаць, і хто ня чуў, давéдаюцца (Ісая 52, 15).
22. Цераз гэтае я шмат разоў і мéў перашкоду прыйсьці да вас.
23. Цяпéр жа, ня маючы болын мéсца ў гэных краінах, ды з даўных год маючы жаданьне прыйсьці да вас,
24. як толькі пакіруюся ў Гішнанію, прыду да вас. Бо спадзяюся, праходзячы, пабачыцца з вамі, ды што вы правядзецё мянé туды, як толькі крыху нацéшуся вамі.
25. Цяпер-жа я йду ў Ерузалім паслужыць сьвятым;
26. бо Македонія і Ахайя надумалі ўдзяліць нéшта бéдным сьвятым у Ерузаліме. Надумалі, але й вінаватыя ім.
27. Бо, калі пагане зрабіліся ўчасьнікамі ў іх духоўным, дык павінны і ім паслужыць у цялéсным.
28. Выпаўніўшы вось гэтае і даставіўшы ім пад пячацяй гэты плод, пайду праз вас у Пшпанію.
29. Вéдаю-ж, што, калі прыду да вас, дык прыду ў поўні багаслаўлéньня Эвангельля Хрыстовага.
30. Малю вас, браты, Госпадам нашым Ісусам Хрыстом і любоўю Духа, памагаць мнé малітвамі за мянé да Бога,
31. каб выбавіцца мнé ад нявéруючых у Юдэі, і каб служэньне маё для Ерузаліму было ўгодна сьвятым,
32. каб мнé воляй Бога ў радасьці прыйсьці да вас і супачыць з вамі.
33. Бог жа міру з усімі вамі: Амін.

Разьдзéл 16.

1. Даручаю-ж вам Фіву, сястру нашу, слугу кенхрэйскае царквы,
2. каб прынялі яé ў Госпадзе, як прыстойна сьвятым, і памаглі ёй, у чым яна будзе мéць у вас патрэбу, бо і яна была заступніцай многім дый мнé самому.
3. Прывітайце Прыскіллу й Акілу, супрацоўнікаў маіх, у Хрысьцé Ісусе, —
4. (якія галаву сваю пакладалі за маю душу, якім ня я адзін дзякую, але і ўсé цэрквы паганаў), — і царкву, што ў іх доме.
5. Прывітайце ўмілаванага майго Эпэнэта, які ёсьць зачаткам Ахайі для Хрыста.
6. Прывітайце Марыю, якая шмат працавала для нас.
7. Прывітайце Андроніка і Юнія, сваякоў маіх і вязьняў са мною, якія ўславіліся між апосталамі і пéрш за мянé ўвéравалі ў Хрыста.
8. Прывітайце Амплія, любага мнé ў Госнадзе.
9. Прывітайце Урбана, сунрацоўніка нашага ў Хрысьцé, і Стахія, любага мнé.
10. Прывітайце Апэлéса, дазнанага ў Хрысьцé. Прывітайце Арыстабулявых.
11. Прывітайце Ірадыéна, сваяка майго. ПрывІтайце з Наркізавых тых, што ў Госнадзе.
12. Прывітайце Трыфэну і Трыфосу, што працуюць у Госпадзе. Прывітайце любуюПэрсіду, якая шмат папрацавала ў Госпадзе.
13. Прывітайце Руфа, выбранага ў Госпадзе, ды матку яго і маю.
14. Прывітайце Асінкрыта, Флягонта, Ерма, Патрова, Ермія ды іншых з імі братоў.
15. Прывітайце Філялёгá і Юлію, Нэрэя і сястру ягоную, і Алімпана, і ўсіх з імі сьвятых.
16. Прывітайце адзін аднаго ў сьвятым пацалунку. ВітаюцЬ вас Хрыстовыя цэрквы.
17. Малю вас, браты, сьцеражыцеся тых, штó робяць нязгоду і спакусы супраць навукі, якое вы назучыліся, і ўхіляйцеся ад іх;
18. бо гэткія служаць ня Госпаду нашаму Ісусу Хрысту, а свайму чэраву, ды ласкавасьцяй і красамоўствам зводзяць сэрцы прастадушных.
19. Бо-ж вашая паслухмянасьць вéры вéдама ўсім; дзеля тэтага я цéшуся з вас, але жадаю, каб вы былі мудрыя на дабро і няпрыступныя на зло.
20. Бог жа міру неўзабаве скрышыць шатана пад нагамі вашымі. Ласка Госпада нашага Ісуса Хрыста з вамі. Амін.
21. Вітаюць вас Цімох, супрацоўнік мой, ды Лукій, Язон і Сасіпатр, сваякі маі.
22. Вітаю вас у Госпадзе і я, Тэртый, што пісаў гэтае пасланьне.
23. Вітае вас Гаій, гасьцінны для падарожных, для мянé і для ўсяé царквы. Вітае вас Эраст, скарбнік мéскі, і брат Кварт.
24. Ласка Госпада нашага Ісуса Хрыста з усімі вамі. Амін.
25. Таму-ж, хто можа вас умацаваць водле Эвангельля майго і пропаведзі Ісуса Хрыста, водле адкрыцьця тайны, што ад вякоў была ўмаўчáна, прарочыя пісаньні, па загаду адвéчнага Бога, на пóслух вéры абвéшчана ўсім народам, —
26. Адзінаму мудраму Богу праз Ісуса Хрыста, Яму навéкі хвалá. Амін.
27. Пісана да Рымлянаў з Карынту цераз Фіву, служку