ДРУГОЕ ПАСЛАНЬНЕ ДА КАРЫНЫДЯНАЎ СЬВЯТОГА АПОСТАЛА ПАЎЛЫ
Разьдзёл 1.
- Паўла, воляй Божай Апостал Ісуса Хрыста, і Цімахве́й, брат, — царкве́ Божай, што ў Карыньце, з усімі сьвятымі па ўсёй Ахайі:
- ласка вам і мір ад Бога Айца нашага і Госпада Ісуса Хрыста.
- Багаслаўлены Бог і Аце́ц Госпада нашага Ісуса Хрыста, Аце́ц міласэрдзя і Бог усякага пацяшэньня,
- што пацяшае нас у кожным горы нашым, каб мы маглі пацяшаць тых, што ў усялякім горы, пацяшэньнем, якім Бог пацяшае нас самых!
- Бо, водле таго, як памнажаюцца ў нас мукі Хрыстовыя, гэтак памнажаецца Хрыстом і паце́ха нашая.
- Ці тужым мы, дык дзеля вашае паце́хі і збаўле́ньня, якое дзе́ецца перажываньнем тых жа мук, якія й мы це́рпім; ці ўцяшаемся, дык дзеля вашае паце́хі і збаўле́ньня.
- I надзе́я нашая аб вас цьвёрдая, бо ве́даем, што вы ўчасьнікі як мук нашых, так і пацяшэньня.
- Бо мы ня хочам, каб вы, браты, ня ве́далі аб нашым горы, што сталася нам у Азіі, бо бязьме́рна цяжка было нам праз сілу, ажно не спадзяваліся астацца жывымі.
- Але самыя ў сабе́ ме́лі прыгавор сьмяротны, каб спадзявацца не на самых сябе́, а на Бога, што ме́ртвых ускрашае.
- Які і выбавіў нас ад гэткае сьме́рці і выбаўляе, і на Якога спадзяе́мся, што й яшчэ выбаўляць будзе
- пры дапамозе і вашай малітве за нас, каб за дараванае нам па просьбе многіх дзякавалі за нас многія.
- Бо піахвала нашая гэткая: пасьве́дчаньне сумле́ньня нашага, што мы ў прастаце́ й яснаце́ Божай, не ў цяле́снай мудрасьці, але ў ласцы Божай жылі на сьве́це, асабліва-ж у вас.
- I мы пішам вам ня іншае, як тое, што вы ці чытаеце, ці разуме́еце, дый спадзяюся, што даканца зразуме́еце,
- як вы часткова і зразуме́лі ўжо ў нас, што будзем пахвалой вашай, таксама, як і вы нашай, у дзе́нь Госпада Ісуса.
- I з гэтай пэўнасьцяй ме́ўся я прыйсьці да вас ране́й, каб вы другі раз ме́лі ласку,
- ды праз вас прайсьці ў Македонію, з Македоніі-ж ізноў прыйсьці да вас, а вы правялі-б мяне́ ў Юдэю.
- Маючы гэткае жаданьне, ці-ж я лёгкадумна не́шта зрабіў? Ці, што́ я надумываю, водле це́ла надумываю, каб было ў мяне́ то так, так, то не́, не́?
- Вéрны-ж Бог, што слова нашае да вас ня было так і нé!
- Бо Сын Божы, Ісус Хрыстос, пра Якога мы ў вас абвяшчалі, — і я, і Сілуан, і Цімахвéй, — ня быў так і нé, але было ў Ім так.
- Бо колькі ёсьць абяцаньняў Божых, у Ім так і ў Ім амін, на славу Богу праз нас.
- Той жа, хто ўмацоўвае нас з вамі ў Хрысьцé і памазаў нас, ёсьць Бог,
- Які і запячатаў нас, і даў задатак Духа ў сэрцах нашых.
- Я-ж Бога клічу ў сьвéдкі на душу маю, што, ашчаджаючы вас, я дагэтуль ня прыходзіў у Карынт
- не затым, што пануем над вéраю вашай, — але мы дапамагаем радасьці вашай: бо вéрай вы цьвёрдыя.
Разьдзéл 2.
- Дык я разважыў сам у сабé ня прыходзіць да вас ізноў У горы;
- бо, калі я засмучаю вас, то хто пацéшыць мянé, як ня той, што засмучаны мною?
- Гэтае самае я і пісаў вам, каб, прыйшоўшы, ня мéць суму ад тых, ад якіх мнé трэба мéць пацéху, пэўны аб усіх вас, што мая радасьць для ўеіх вас.
- Бо з вялікага гора й тугі сэрца пісаў я вам праз многія сьлёзы, не каб вы засумавалі, але каб пазналі любоў, якую я з лішкаю маю да вас.
- Калі-ж хто засмуціў, дык не мянé засмуціў, але часткова, — каб не сказаць многа, —> і ўсіх вас.
- Даволі такому гэтае кары ад многіх;
- дык вам ужо лéпей дараваць Яму і пацéшыць, каб гэтакі ня быў абняты сумам церазмéрным.
- Дзеля гэтага прашу вас паказаць яму любоў.
- Бо натое я і пісаў, каб выпрабаваць вас, ці ў-ва ўсім вы паслухмяныя.
- А каму вы што дароўваеце, таму і я; бо і я, калі што дараваў каму, дараваў дзеля вас прад абліччам Хрыста,
- каб не перамог нас шатан; бо нам не нявéдамы думкі ягоныя.
- Прыйшоўшы-ж у Троаду дзеля абвяшчаньня аб Хрысьцé, калі мнé былі адчынены дзьвéры ў Госпадзе,
- я ня мéў супакою духу майму, бо не знайшоў там брата майго Ціта; але, разьвітаўшыся з імі, я пайшоў у Македонію.
- Дзякуй-жа Богу, што заўсéды даé нам перамогу ў Хрысьцé — і пáхашчы вéды Сваéй выяўляе праз нас у-ва ўсякім мéсцы.
- Бо мы Хрыстовыя пáхашчы Богу ў тых, што збаўляюцца, і ў тых, што гінуць.
- Для адных мы пах сьмéрці на сьмéрць, а для другіх — пах жыцьця на жыцьцё.
- Бо мы не таргуем словам Божым, як многія, але апавядаем шчыра, як ад Бога, перад Богам у Хрысьцé.
Разьдзéл 3.
- Няўжо-ж пачынаць нам ізноў знаéміцца? Няўжо-ж патрэбны для нас, як для некаторых, паручаючыя лісты да вас, ці паручаючыя ад вас?
2, Вы — наш ліст, напісаны ў сэрцах нашых, які пазнаюць і чытаюць усé людзі;
- вы пакáзваеце сабою праз служэньне нашае, што вы ліст Хрыстовы, напісаны нé чарніламі, але Духам Бога Жывогá, не на камéнных табліцах, але на цялéсных табліцах сэрца.
- Гэтакую пэўнасьць мы маем у Богу праз Хрыста
- не затым, што мы здольныя думаць нéшта ад сябé, быццам із сябé, але здольнасьць нашая ад Бога:
- Ён даў нам здольнасьць быць слугамі Новага Запавéту, ня літары, але духа, бо літара забівае, а дух ажыўляе.
- Калі-ж служэньне сьмéрці ў літарах, выкаванае на камнях, было ў слове, ажно сыны Ізраілявы не маглі глядзéць на аблічча Майсéявае праз славу аблічча яго, якая мінае,
- дык ці ня шмат балéй будзе ў славе служэньне духа?
- Бо, калі служэньне асуджэньня éсьць слава, дыкшмат балéй багата славаю служэньне апраўданьня.
- Дый услаўленае навéт ня слаўнае ў тэй мéры з прычыны славы, што мае выявіцца.
- Бо, калі слаўна тое, што мінае, тым балéй у славе, што астаéцца.
- Дык, маючы вось гэткую надзéю, паступаем з вялікай адвагаю.
- Але ня так, як Майсéй, які пакрываў аблічча сваé, каб сыны Ізраілявы не пазіралі на канéц таго, што мінае.
- Але зацьміліся розумы іх, бо тая-ж заслсна да сягоньняшняга дня астаéцца нязьнятай пры чытаньні старога запавéту, бо яна ў Хрысьцé зьніштажаецца.
- Дагэтуль, калі яны чытаюць Майсéя, заслона ляжыць на сэрцах іхніх;
- але, калі зварачаюцца да Госпада, заслона здымаецца.
- Бо Госпад ёсьць Дух; а гдзé Дух Гасподні, там свабода.
- Мы-ж усé, адкрытым абліччам, як у люстры, пазіракь чы на славу Гасподню, перамяняемся ў той жа абрáз ад славы ў славу, як ад Гасподняга Духа.
Разьдзéл 4.
- Дзеля гэтага, маючы такое служэньне, як памілаваныя, мы не слабéем,
- але адракаемся тайных дзéл сораму, ня хóдзячы ў хітрасьці, ані падыходзячы слова Божае, а выяўлéньнем праўды прадстаўляючы сябé сумлéньню кожнага чалавéка перад Богам.
- Калі-ж і закрыта Эвангельле нашае, дык закрыта для пагібаючых,
- для нявéруючых, у якіх бог вéку ґэтага асьляпіў думíсі, каб ім не зазьяла сьвятлó Эвангельля славы Хрыста, Які ёсьць абраз Бога нявідочнага.
- Бо мы не аб сабé абвяшчаем, але аб Хрысьцé Ісусе, Госпадзе; а мы —слугі вашыя дзеля Ісуса.
- Бо Бог, Які сказаў з цéмры зазьзяць сьвятлу, засьвяціў у сэрцах нашых дзеля прасьвятлéньня нас пазнаньнем славы Божае ў абліччы Ісуса Хрыста.
- Скарб-жа гэты маем у гліняных начыньнях, каб паддастаткам было сілы Божае, а ня з нас:
- мы ў-ва ўсім уцісканыя, ды ня сьцісьненыя; мы ў роспачы, ды не ў безнадзéйнасьці;
- нас перасьлéдуюць, але мы не пакінены; мы павалены, ды не пагібаем.
- Заўсёды носім у цéле мёртвасьць Госпада Ісуса, каб і жыцьцё Ісусава выявілася ў цéле нашым.
- Бо мы, жывыя, заўсёды на сьмéрць выдаваны дзеля Ісуса, каб і жыцьцё Ісусава выявілася ў сьмяротным цéле нашым,
- дык сьмéрць дзéе ў нас, а жыцьцё ў вас.
- Але, маючы той самы дух вéры, як напісана: Я вéрыў і дзеля гэтага гаварыў, (Псал. 115, 1) і мы вéрым, дык і гаворым,
- вéдаючы, што Той, Хто ўскрасіў Госпада Ісуса, ускрасіць праз Ісуса і нас ды з вамі паставіць.
- Бо ўсё дзеля вас, каб багацьце ласкі тым большую ўва многіх памнажáла ўдзячнасьць на славу Божую.
- Дзеля гэтага мы ня губляем надзéі; але, калі наш вонкавы чалавéк і тлéе, дык унутраны з дня на дзéнь абнаўляецца.
- Бо цяпéрашняя лёгкасьць гора нашага церазмéрна вытварае вагу славы вéчнае для нас,
- якія глядзім не на відóчнае, але на нявідочнае: бо відочнае — часовае, а нявідочнае — вéчнае.
Разьдзéл 5.
- Бо мы вéдаем, што, калі зямны наш дом, хаціна, разваліцца, дык мы маем áд Бога будоўлю на нябёсах, дом нерукатворны, вéчны.
- Ад гэтага-ж мы і ўздыхаем, жадаючы апрануцца ў нашу будоўлю, што з нябёсаў.
- Толькі-б нам, і апрануўшыся, не аказацца нагімі.
- Бо мы, íзнаходзячыся ў гэтай хаціне, уздыхаем пад цяжырам, з якога ня хочам распрануцца, але адзéцца, каб сьмяротнае жыцьцём было праглынена.
- На гэтае самае і стварыў нас Бог і даў нам задатак Духа.
- Дык мы заўсёды добрае мысьлі, вéдаючы, што, жывучы ў цéле, жывем па-за Госпадам, —
- (бо ходзім вéраю, а ня бачаньнем), —
- дык будзьма добрае мысьлі і жадайма лéпей жыць паза цéлам, ды жыць у Госпадзе.
- Дзеля гэтага рупна стараемся, ці жывучы ў ім, ці па-за ім, быць Яму любымі;
- бо ўсім нам трэба зьявіцца перад суд Хрыстовы, каб кожны атрымаў за тое, што ён рабіў цéлам, добрае, ці благое.
- Дык, вéдаючы страх Гасподні, мы пераконываем людзéй, для Бога-ж мы адкрытыя; і спадзяюся, што адкрытыя і для вашых сумлéньняў.
- Бо мы не нанова прадстаўляем сябé вам, але даéм спосаб хваліцца намі, каб мéлі вы для тых, якія пахваляюцца абліччам, а ня сэрцам.
- Калі-ж мы выходзім з сябé, дык дзеля Бога; калі-ж гіры розуме, дык дзеля вас.
- Бо любоў Хрыстова абыймае нас, што гэтак разважаем: калі адзін памéр за ўсіх, то ўсé памéрлі.
- Ён-жа памéр за ўсіх, каб жывыя іЬко не дзеля сябé жылі, але дзеля Таго, Хто памéр за іх і ўскрос.
- Гэтак мы адгэтуль нікога ня вéдаем у цéле; калі-ж і вéдалі ў цéле Хрыста, дык цяпéр ужо ня вéдаем.
- Дык хто ў Хрысьцé, той новае стварэньне; старое мінула, вось настала ўсё новае.
- Усё-ж ад Бога, Які праз Ісуса Хрыста пагадзіў нас з Сабою і даў нам служэньне прымірэньня,
- бо Бог быў у Хрысьцé, гóдзячы з Сабою сьвéт, не залічаючы ім праступкаў іхніх і кладучы ў нас слова прымірэньня.
- Дык мы — пасланцы за Хрыста, як бы Сам Бог просіць праз нас; за Хрыста просім: пагадзіцеся з Богам.
- Бо Таго, Хто грэху ня вéдаў, Ён зрабіў за нас грэхам, каб мы ў Ім сталіся прáведнасьцяй Божай.
Разьдзéл 6.
- Мы-ж, як памочнікі, молім вас, каб ласка Божая не надармá была прынята вамі.
- (Бо сказана: у час прыéмны Я выслухаў цябé і ў дзéнь збаўлéньня памог табé (Ісая 49, 8). Вось і цяпéр час прыéмны, вось цяпéр дзéнь збáўлéньня!)
- Мы нікому не кладзéм ніякага спаткнéньня, каб ня было зьняважáна служэньне.
- Але ў-ва ўсім выяўляем сябé, як служкі Божыя, у вялікай цярплівасьці, у горы, у недастатках, у ўціску,
- пад ударамі, у вастрогах, у выгнаньні, у працы, у чуваньні, у пастох,
- у чыстасьці, у мудрасьці, у вéлічы душы, у дабрацé, у Духу Сьвятым, у любві не« крывадушнай,
- у слове праўды, у сіле Божай, з зброяй праўды ў правай і ў лéвай руцэ,
- праз славу й ганьбу, заганы й пахвалы; нібы ашуканцы, ды справядлівыя,
- як нявéдамыя, але пазнаваныя; як паміраючыя, ды вось жывéм; як карáныя, ды не забіваныя;
- як засмучáныя, ды заўсёды вясёлыя; як жабракі, ды многіх збагачаючыя; як нічога ня маючыя, ды ўсім валадаючыя.
- Вусны нашыя расчыніліся да вас, Карыньцяне, сэрца нашае расшырана.
- Вам ня цéсна ў нас, але ў сэрцах вашых цéсна.
- Дзеля гэткае-ж заплаты (кажу, як дзецям,) пашырцеся і вы.
- Не хадзéце пад чужым ярмом з нявéрнымі; бо якая лучнасьць праведнасьці з беззаконьнем? Што супольнага ў сьвятлá ды з цéмраю?
- Што за згода між Хрыстом і Вэліалам? Ці якая частка вéрнаму з нявéрным?
- Дык якая супольнасьць храму Божаму з ідальскім? Бо вы храм Бога Жывога, як сказаў Бог: Пасялюся ў іх і хадзіць буду; і буду Богам іхнім, і яны народ Мнé будуць (Лев. 25,16).
- Дзеля гэтага выйдзіце спасярод іх і адлучыцеся, — кажа Госпад, — і не дакранайцеся да нячыстага, і Я прыму вас (Ісая 52, 11);
- I буду вам за Айца, і вы будзеце Мнé за сынóў і дачóк, — кажа Госпад Уседзяржыцель (Ер. 3, 19; Осія 1,11).
Разьдзéл 7.
- Дык, умілаваныя, маючы ўсé парукі, ачысьцім сябé ад усякага бруду цéла й духа, зьдзейсьняючы сьвятасьць у страху Божым.
- Зразумéйце нас. Мы нікога ня крыўдзілі, нікому не пашкодзілі, нікога не абдзіралі.
- Не на асуджэньне кажу: бо я ранéй сказаў, што вы ў сэрцах нашых, каб разам і памéрці, і жыць.
- Вялікае ў мянé спадзяваньне на вас, вялікая мнé пахвала за вас; я напоўнены пацéхаю, маю паддастаткам радасьці пры ўсім суме нашым.
- Бо, калі мы прышлі ў Македонію, цéла нашае ня мéла аніякага супакою, ды ў-ва ўсім бедавалі: звонку — напасьці, унутры — страхі.
- Але Бог, Які пацяшае ціхіх, пацéшыў нас прыходам Ціта.
- I ня толькі прыходам яго, але і пацéхаю, якою ён цéшыўся з вас, пераказваючы нам аб вашай руплівасьці, аб вашым плачу, аб вашай прыхільнасьці да мянé, ажно я балéй радаваўся.
- Калі-ж я й засмуціў вас у пасланьні, не шкадую, хоць і шкадаваў быў; бо бачу, што гэнае пасланьне, хоць і на гадзіну, засмуціла вас.
- Цяпéр я цéшуся не дзеля таго, што вы засмуціліся, але што вы засмуціліся на кáяньне, бо засмуціліся па Богу, каб ні ў чым ня мéлі ад нас шкоды.
- Бо смутак па Богу няруплівае пакаяньне ў збаўлéньне ператварае, а смутак сьвéцкі сьмéрць робіць.
- Бо-ж вось самае тое, што вы засумавалі па Богу, якую дбаласьць учыніла ў вас, а апраўдываньне, а абурэньне, а страх, а жадáньне, а рупнасьць, а адплату! У-ва ўсім вы паказалі, што вы чыстыя ў гэтай справе.
- Дык, калі я й (пісаў да вас), то не дзеля крыўдзіцеля і не дзеля пакрыўджанага, але каб вам выявілася дбаласьць наша аб вас перад Богам.
- Дзеля гэтага мы ўцéшыліся ўцéхаю вашаю; а яшчэ балéй узрадаваліся мы радасьцяй Ціта, што супакоіўся дух яго ад вас усіх;
- дык я не асароміўся, калі чым пахваліўся вамі перад ім; але, як мы вам гаварылі ўсю праўду, гэтак і перад Цітам пахвала наша аказалася праўдзіваю;
- і сэрца яго тым балéй да вас, калі éн успамінае аб паслухмянасьці ўсіх вас, як вы прынялі яго з страхам і дрыжаньнем.
- Дык я рад, што ў-ва ўсім магу на вас пакладацца.
Разьдзéл 8.
- Паведамляем вас, браты, аб ласцы Божай, што дадзена цэрквам Македонскім;
- бо ў вялікай спробе горам у іх паддастаткам радасьцяў, і глыбокая ўбогасьць іх мае паддастаткам багацьця іх прастаты,
- бо яны дабрахотлівыя па сілам і цераз сілу — я сьвéдчу гэта.
- Яны вéльмі прасілі нас прыняць дар і ўчасьце іх у служэньні сьвятым;
- ды ня толькі, як мы спадзяваліся, але яны аддалі сябе́ пéрш Госпаду, дый і нам па волі Божай;
- дзеля гэтага мы прасілі Ціта, каб ён, як пачаў, так і дакончыў у вас і гэтую ласку.
- А як вы багатыя ўсім: вéраю і словам, і вéдаю, і ўсякай дбаласьцяй, і любоўю вашаю да нас, дык і ў гэтай ласцы мéйце дастатак.
- Каму гэта не як загад, але дбаласьцяй другіх выпрабóвую шчырасьць і вашай любві.
- Бо вы вéдаеце ласку Госпадэ нашага Ісуса Хрыста, што Ён, быўшы багатым, абяднéў дзеля вас, каб вы Яго ўбожствам разбагацéлі.
- Я даю ў гэтым раду: бо гэта карысна вам, якія ня толькі рабіць, але й жадаць пéрш пачалі з лéташняга году.
- Цяпéр-жа й канчайце рабіць, каб, як была ахвота жадаць, гэтак і закончыць водле магчымасьці.
- Бо, калі ёсьць ахвота, дык яна прыéмна водле таго, як хто мáе, а не водле таго, як ня мае.
- Бо не на тое, каб другім было палягчэньне, а вам цяжар, але каб была роўнасьць.
- Цяпéр вам дастатак дзеля іх недастатку, каб і іх дастатак быў дзеля вашага недастатку; каб была роўнасьць,
- як напісана: Хто (сабраў) многа, ня мéў лішніцы; і хто — мала, ня мéў недастатку (Вых. 16, 18).
- Дзякуй Богу, які паклаў у сэрца Цітава гэткую дбаласьць аб вас;
- бо і просьбу прыняў, і, сам болын дбалы, сваéй ахвотай пайшоў да вас.
- 3 ім паслалі мы таксама брата, у-ва ўсіх цэрквах хвалёнага за дабравéшчаньне;
- дый ня толькі тое, але ён і выбраны ад цэркваў, таварыш наш з тэй ласкай, якой мы служылі на славу Самога Госпада і на вашае жаданьне,
- высьцерагаючыся, каб не наракаў на нас хто за гэткае множства дáраў, якімі мы служьім,
- бо мы думаем аб добрым ня толькі перад Госпадам, але і перад людзьмі.
- Ды паслалі мы з імі і брата нашага, якога дбаласьць мнагакротна выпрабавалі шмат у чым, які цяпéр яшчэ больш дбалы ў вялікай надзéі на вас.
- Што-ж да Ціта, дык гэта — мой таварыш і вам памочнік; а што да братоў нашых, дык яны пасланцы цэркваў, слава Хрыстовая.
- Дык перад абліччам цэркваў пакажыце ім доказ любві вашай і (справядлівасьць) пахвальбы нашае вамі.
Разьдзéл 9.
- Для мянé-ж лішне пісаць да вас аб служэньні сьвятым,
- бо я вéдаю вашу ахвоту, якой пахваляюся вамі перад Македонянамі, што Ахайя прыгатавана яшчэ з лéташняга году; і рупнасьць ваша заахвоціла многіх.
- Братоў жа я паслаў, каб маё хвалéньне вас не аказалася дарэмным у гэтым выпадку, але каб вы, як я гаварыў, былі прыгатаваны,
- каб, як прыдуць са мною Македоняне і знóйдуць вас негатовымі, не асароміл.іся мы, — каб не сказаць: вы, — пахваліўшыся з гэткáю пэўнасьцяй.
- Дык я палічыў патрэбным папрасіць братоў, каб яны напéрад пайшлі да вас і загадзя паклапаціліся, каб абвéшчаны Напéрад дар ваш быў прыгатаваны так, як дар, а не як прымус.
- Вось жа: хто сéе скупа, той скупа і пажнé; а хто сéе шчодра, той шчодра і пажнé.
- Кожны (давай) па голасу сэрца, ня з жалю або з прымусу, бо Бог любіць таго, хто рáды даé.
- Бог-жа дуж узбагаціць вас усякаю ласкаю, каб, заўсéды і ў-ва ўсім маючы ўсякі дастатак, былі багаты на ўсякае добрае дзéла,
- (як напісана: Рассыпаў, раздаў убогім; праведнасьць яго астаéцца навéкі (Пс. 111, 9).
- А хто даé насéньне сéючаму, дасьць і хлéб дзеля éжы, і памножыць пасéў ваш, і павялічыць плады праведнасьці вашае),
- каб вы ўсім багатыя былі на ўсякую шчодрасьць, якая праз нас робіць падзяку Богу,
- Бо ўпарадкавáньне служэньня гэтага ня толькі папаўняе тое, ў чым маюць недаéтатак сьвятыя, але і многімі дзякаваньнямі Богу багатае.
- Бо праз вьшрабаваньне служэньня гэтага яны славяць Бога за пакорнасьць вызнаванаму вамі Эвангельлю Хрыстоваму і за шчырýю лучнасьць з імі і з усімі
- і моляцца за вас, прыхіляючыся да вас праз вялікую ласку Божую ў вас.
- Падзяка Богу за дар Яго нявымоўны.
Разьдзéл 10.
- Сам-жа я, Паўла, што асабіста між вамі ціхі, а завочна адважны супраць вас, малю вас лагоднасьцяй і паблажлівасьцяй Хрыстовай;
- прашу-ж, каб мнé, як буду між вамі, ня быць адважным з тэй упэўненасьцяй, з якой думаю адважыцца супраць некаторых, што лічаць нас так, як быццам мы ходзім водле цéла.
- Бо мы, ходзячы ў цéле, нé водле цéла ваюем,
- (бо збрóя змаганьня нашага не цялéсная, але дужáя Богам на зруйнаваньне цьвярдыняў),
- руйнуючы зáмьхлы і ўсякае вывышшаньне, што паўстаé проці пазнаньня Божага, і бяручы ў палон усякае памышлéньне на послух Хрысту,
- і гатовыя аддмсьціць за кожную непаслухмянасьць,калі ваш послух выпаўніцца.
- Ці на аблічча глядзіцё? Хто пэўны ў сабé, што éі Хрыстоў, той сам па сабé няхай разважае, што, як ён Хрчыстоў, гэтак і мы Хрыстовыя.
- Бо, каб я і балéй стаў хваліцца нашай уладай, якую Госпад даў нам на збудаваньне, а не на зьніштажэньне вашае, дык не асаролíіўся бы.
- Каб не здалося, быццам я палохаю вас пасланьнямі,
- бо, скажуць, пасланьні важкія і сільныя, а бытнасьць цéла бяссілыíая і слова няважкае.
- Гэтакі няхай вéдае тое, што, якія мы словам у пасланьнях, ня будучы, гэткія і дзéлам, будучы.
- Бо мы не адважаемся стаўляць сябé побач ці раўнаваць з тымі, якія самі сябé выстаўляюць: тыя, што мéраюць сябé самымі сабою і раўнуюць сябé з сабою, неразумныя.
- А мы не бяз мéры хвалíцца будзем, але ў мéру мéркі, што назначыў нам Бог мéрыць, каб дасягнуць і да вас.
- Бо мы ня так, як быццам недасягнуўшыя да вас, лішне цягнемся: бо-ж дасяглі й Эвангельлем.
- Мы не бяз мéры хвалімся чужою працаю, але спадзяéмся, што з узрастаньнем вéры вашай з лішкам узьвялічымся і мы ў вас водле мéркі нашае,
- каб і далéй вас навучаць Эвангельля, а не хваліцца прыгатаваным чужой мéркай.
- Бо, хто хваліцца, няхай хваліцца Госпадам (Ерам. 9, .24).
- Бо ня той варты, хто сам сябé хваліць, але каго хваліць Госпад.
Разьдзéл 11.
- О, каб вы хоць крыху пацярпéлі маю неразумнасьць! Але вы й цéрпіце мянé!
- Бо я руплюся аб вас рупнасьцяй Божай, бо я заручыў вас з адным мужам, каб паставіць перад Хрыстом чыстую дзéву.
- Але баюся, каб, як зьмéй хітрасьцяй сваéй зьвёў Еву, гэтак і вашыя думкі не папсаваліся (адыйшоўшы) ад прастаты ў Хрысьцé.
- Бо, калі-б хто, прыйшоўшы, пачаў абвяшчаць другога Ісуса, якога мы не абвяшчалі, ці калі-б вы прынялі іышага духа, якога ня прымаеце, або іншае Эвангельле, якога не дасталі, дык вы былі-б вéльмі цярплівымі.
- Але я думаю, што я ні ў чым не адстаў ад вышэйшых Апосталаў,
- бо, хоць я дурны ў слове, але ня ў вéдзе, бо-ж мы ў-ва ўсім зусім вéдамы вам.
- Ці саграшыў я тым, што паніжаў сябé, каб узвысіць вас, бо задарма навучаў вас Эвангельля Божага?
- У другіх цэркваў браў я, дастаючы ўтрыманьне дзеля служэньня вам, і, быўшы ў вас, ды цéрпячы недастатак, нікому не дакучаў, бо недастатак мой папоўнілі браты, што прыйшлі з Македоніі;
- дый у-ва ўсім я стараўся і пастараюся быць вам не цяжкім.
- Ёсьць праўда Хрыстовая ў-ва мнé, дык пахвала гэтая ня будзе аднята ў мянé ў зéмлях Ахайі.
- Дзеля чаго? Ці што ня люблю вас? Богу вéдама!
- Але, што рóблю, і буду рабіць, каб адрэзаць пóвад жадаючым поваду, каб, чым хваляцца, у тым аказаліся такіміж, як і мы.
- Бо гэтакія фальшывыя апосталы, крывадушныя працаўнікі, прыкідаюцца Апосталамі Хрыстовымі.
- 1 I ня дзіва: бо-ж і сам шатан прыкідаецца ангелам сьвéтласьці,
- дык невялікая рэч, калі і служкі яго прыкідываюцца служкамі праўды; але канéц іх будзе водле іх учынкаў.
- Ізноў кажу: няхай ніхто не палічыць мянé дурным; г калі нé; дык прымéце мянé хоць як дурнога, каб і мнé крыху чым пахваліцца.
- Штó кажу, тое кажу не паводле Госпада, але як-бы ў дурноце пры гэткай адвазе на пахвалу.
- Як многія хваляцца паводле цéла, дык і я буду хваліцца.
- Бо вы людзі разумныя, ахвотна цéрпіце дурных;
- цéрпіце, калі хто вас паняволівае, калі хто абядае, калі хто абірае, калі хто вывышшаецца, калі хто бé вас па твару.
- На сорам кажу, што мы як-быццам абяссілелі. А калі хто адважаецца ў чым (кажу па дурноце), дык адважаюся і я.
- Яны Жыды? і я. Яны Ізраільцяне? і я. Яны насéньне Аўраамавае? і я.
- Хрыстовыя служкі? (здурэўшы кажу) я балéй: шмат балéй у працы, бязьмéрна ў ранах, балéй у вастрогах і многа разоў пры сьмéрці.
- Ад Юдэяў пяць разоў дастаў па сорак без аднаго (ўдараў);
- тройчы білі мянé кіямі, аднойчы каменавалі; тры разы разьбіваўся карабéль, ноч і дзéнь прабыў у глыбіні.
- Многа быў у падарожжах, у небясыíéках на рэках, у небясьпéках ад разбойнікаў, у небясьпéках ад зямлякоў, у небясьпéках ад паганаў, у небясьпéках у мéсьце, у «небясьпéках між фальшывымі братамі,
- у працы і ў зьнемажэньні, часта ня сплючы, у голадзе і смазе, часта ў пастох, у холадзе й нагацé.
- Апрача пабочных (спраў), у мянé што-дня зборка, турбота аб усіх цэрквах.
- Хто зьнямагаецца, каб і я не зьнямагаўся? Хто спакушаецца, каб і я не гарэў?
- Калі мнé трэба хваліцца, дык буду хваліцца маім бяссільлем.
- Бог і Ацéц Госпада нашага Ісуса Хрыста, багаслáўлены навéкі, вéдае, што я ня лгу.
- У Дамаску намéсьнік цара Арэты пілнаваў мéста Дамашчанаў, жадаючы схапіць мянé;
- і я ў карзіне быў спушчаны з вакна па сьцянé і ўцёк ад рук ягоных.
Разьдзéл 12.
- Некарысна мнé хваліцца; перайду-ж да відзéжаў і адкрыцьцяў Гасподніх.
- Вéдаю чалавéка ў Хрысьцé, які чатырнаццаць год назад (ці ў цéле — ня вéдаю, ці па-за цéлам — ня вéдаю; Бог вéдае) падхоплены быў да трэцяга нéба.
- I вéдаю гэткага чалавéка (ці у цéле, ці па-за цéлам, ня вéдаю: Бог вéдае),
- што быў узяты ў рай і чуў нявымоўныя словы, якіх чалавéку нéльга выгаварыць.
- Гэтакім магу хваліцца; сабою-ж не пахвалюся, хіба толькі бяесільлем маім.
- Калі-ж захачу хваліцца, ня буду дурным, бо скажу праўду; але я стрымліваюся, каб хто не падумаў аба мнé балéй, чым у-ва мнé бачыць або чуе ад мянé.
- I, каб я не вывышшаўся вéліччу церазьмéрнай адкрыцьцяў, дадзена мнé калючка ў цéла, ангел шатáнавы, каб зьняважаці мянé, каб я не вывышшаўся.
- Тройчы маліў я Госпада аб ім, каб адступіўся ад мянé.
- Але Госпад сказаў мнé: даволі табé ласкі Маéй, бо сіла мая завяршаецца ў слабасьці. Дык ахвотна больш буду хваліцца сваімі слабасьцямí, каб увайшла ў мянé сіла Хрыстовая.
- Дзеля гэтага я добрае мысьлí і ў слабасьцях, у крыўдах, у недастатках, у перасьлéдаваньнях, у ўціску за Хрыста, бо, калі я слабы, тады дужы.
- Я адурэў хвалячыся: вы мянé прымусілі. Бо трэба было, каб вамі быў хвáлены, бо ні ў чым я ня горшы за найпéршых Апосталаў, хаця я й нішто.
- Знакі Апостала сталіся ў вас у ўсякім цярпéньні, знамéньнях, цудах і сілах.
- Бо што ў вас, чым вы горшыя за другія Цэрквы? Хіба тое, што сам я ня быў вам цяжарам. Даруйце мнé гэткую крыўду.
- Вось, трэці раз я гатоў ісьці да вас і ня буду цяжкім для вас, бо шукаю ня вашага, а вас. Бо ня дзéці мусяць зьбіраць багацьце для бацькоў, але бьцькі для дзяцéй.
- Я ахвотна буду траціць сваё і аддаваць сябé за душы вашыя, хоць, любячы вас балéй, я мéнш карыстаюся вашай любоўю.
- Няхай так, што сам я не абцяжаў вас; але, як хітрун, мо подступам браў з вас?
- Ці-ж карыстаўся я чым ад вас праз нéкага з тых, каго пасылаў да вас?
- Я папрасіў Ціта і паслаў з ім аднаго з братоў: ці скарыстаўся чым ад вас Ціт? Ці ня ў тым жа духу мы хадзілі? ня тымі-ж сьлядамі?
- Ці моізноў думаеце, што мы апраўдываемся перад вамі? Мы гаворым перад Богам у Хрысьцé і ўсё, умілаваныя, дзеля вашага збудаваяьня.
- Бо баюся, каб, прыйшоўшы, не знайсьці мнé вас ня гэткімі, як хачу, дый каб і вам не знайсьці мянé, якім ня хочаце: каб не (знайсьці ў вас) калатні, зайздрасьці, гнéву, сварак, абмаўляньняў, нагавóраў, пыхі, бязладзьдзя,
- каб, як ізноў прыду, не панізіў мянé Бог мой у вас, ды каб не аплаківаў я многіх, якія саграшылі ранéй і не пакаяліся, і ў нячыстасьці, і ў блудзе, і ў распусьце, якую рабілі.
Разьдзéл 13.
- Трэці гэта раз іду да вас: пры вуснах двух сьвéдкаў ці трох умацуецца кожнае слова (Другазак. 17, 6).
- Я папераджаў і папераджаю так, як быўшы ў вас другі раз; і цяпéр, адсутны, пішу пéрш да саграшыўшых і ўсіх другіх, што, калі зноў прыду, не памілую.
- Вы шукаеце доказу, што ў-ва мнé гавррыць Хрыстóс, Які не слабы для вас, але дужы ў вас.
- Бо хаця-ж Ён і раскрыжаваны ў бяссільлі, але жывы сілаю Божай; і мы таксама, хаця слабыя ў Ім, але будзем жывы з Ім сілаю Божаю ў вас.
- Выпрабуйце самых сябé, ці вы ў вéры? Самых сябé дазнавайце. Ці вы ня вéдаеце самых сябé, што Ісус Хрыстос у вас? Хіба толькі вы нягодныя.
- 6. Спадзяюся-ж, вы давéдаецеся, што мы не нягодныя.
- Малюся-ж Богу, каб вы не рабілі ніякага зла, не каб нам паказацца годнымі, але каб вы рабілі дабро, мы-ж каб выдаваліся, як-быццам нягодныя.
- Бо мы нічога ня можам супраць праўды, толькі за праўду
- Бо мы цéшымся, калі мы слабыя, а вы дужыя; аб гэтым вось і молімся, аб вашай дасканаласьці.
- Дзеля гэтага я і пішу гэтае ў адсутнасьці, каб, прысутны/ ня ўжыў срогасьці водле ўлады, якая дáдзена мнé Госпадам на будаваньне, а не на руйнаваньне.
- Урэшце, браты, радуйцеся, рабéцеся дасканалымі, пацяшайцеся, будзьце аднадумнымі, у згодзе, — і Бог любві і міру будзе з вамі.
- Прывітайце адзін аднаго сьвятым цалаваньнем. Вíтаюць вас усé сьвятыя.
- Ласка Госпада нашага Ісуса Хрыста і любоў Божая і лучнасьць Сьвятога Духа з усімі вамі. Амін. Да Карыньцянаў другое напісана з Філіпаў Македонскіх праз Ціта й Луку.