Разьдзéл 1.

1. Пéршую аповесьць, Тэафілю, учыніў я аб усім, што Ісус рабіў ды навучаў
2. да дня, у які ўзьнёсся, даўшы праз Духа Сьвятога загады Апосталам, якіх выбраў,
3. ды прад якімі зьяўляўся жывы пасьля мукаў Сваіх у чысьленых зьявах, у працягу сараку дзéн паказываючыся ім ды кажучы аб царстве Божым.
4. I, сабраўшы іх, загадаў ім не выхадзіць з Ерузаліму, а чакаць на абвéшчанае ад Айца, аб чым вы чулі ад мянé:
5. што Іоан хрысьціў вадой, а вы цераз колькі дзён будзеце ахрышчаны ў Духу Сьвятым.
6. Дык яны, зыйшоўшыся разам, пыталіся ў Яго, кажучы: Госпадзе, ці ня ў гэтым часе адбудуеш царства Ізраілю?
7. Ён жа сказаў да іх: ня вам вéдаць час ці парý, што Ацéц паклаў у ўладзе Сваёй;
8. але прымеде сілу, як зыйдзе на вас Дух Сьвяты, і будзеце Мнé сьвéдкамі і ў Ерузаліме, і ў-ва ўсéй Юдэі й Самарыі, ды ажно па край зямлі.
9. I, сказаўшы гэтае, Ён узьнёсся перад вачыма іхнімі, і хмара ўзяла Яго ад вачэй іх.
10. Калі-ж яны пільна ўглядаліся ў нéбá, як Ён адыходзіў, вось двое мужоў станулі перад імі ў белых вопратках,
11. дый сказалі яны: Мужы Галілéйскія! Чаго стаіцё, узіраючыся на нéба? Гэты Ісус, узяты ад вас на нéба, прыдзе гэтак сама, як бачылі вы Яго ўзыходзячы на нéба.
12. Тады яны вярнуліся ў Ерузалім з гары, называнай Аліўнай, што непадалёк ад Ерузаліму, за дзéнь суботні ходу.
13. I, увайшоўшы, узыйшлі ў сьвятліцу, дзé былі Пётр і Якуб, і Іоан і Андрэй, Піліп і Хамá, Баўтрамéй ды Мацьвéй, Якуб Алфéявы й Сымон Зілот, ды Юда Якубаў.
14. Усé яны трывалі аднадушна ў малітвах і просьбах разам з жанчынамі й Марыяй, Маткай Ісусавай, ды братамі Ягонымі.
15. I ў гэныя дні Пéтр, устаўшы сярод вучняў, сказаў (а была грамада людзей разам каля ста дваццацёх;.
16. Мужы браты! Тое пісаньне, якое праз вусны Давідавыя Дух Сьвяты прадказаў пра Юду, што быў павадыром тых, каторыя ўзялі Ісуса, — мусіла збыцца;
17. быў ён палічаны з намі, і лёс вызначыў яму частку ў служэньні гэтым,
18. але цаной крыўды прыдбаў ён зямлю і, рынуўшыся, разьдзéрся папалове, і вывалілася з яго ўсё шлуньне ягонае.
19. I сталася вéдама ўсім жыхарам Ерузаліму; дык поле гэнае названа ў іхняй гутарцы Акельдамá, гэта ёсьць зямля крыві.
20. Бо напісана ў кнізе псальмаў: Няхцй станецца двор ягоны пустым, і няхай ніхто ня жыве ў ім, дый: дагляд ад яго возьме другі (Пс. 68, 26; 108, 8).
21. Дык трэба, каб із тых мужоў, што зыходзіліся з намі праз увéсь час, як прыходзіў і адыходзіў ад нас Госпад Ісус,
22. пачынаючы ад хрышчэньня Іоанавага ажно да дня, калі Ён быў узяты ад нас, адзін із іх стаўся-бы разам з намі сьвéдкай уваскрасéньня Яго.
23. I паставілі двух: Язэпа, званага Варсавай, па мянюшцы Юста, ды Мацьвéя;
24. і, молячыся, казалі: Ты, Госпадзе, які вéдаеш сэрцы ўсіх, пакажы з гэтых двух аднаго, каго Ты выбраў,
25. каб узяў частку ў служэньні гэтым і апостальстве, ад якога адступіўся Юда, каб ісьці на сваё мéсца.
26. I кінулі жэрабе аб іх, і выпала жэрабе на Мацьвéя, і далучаны быў да адзінаццацёх Апосталаў.

Разьдзéл 2.

1. I, як канчаўся дзéнь Пяцідзясятніцы, усé былі аднадушна разам.
2. I зьнячэўку пачуўся гук з неба, быццам ад наляцéўшага буйнага вéтру, ды напоўніў увéсь дом, дзé яны сядзéлі.
3. I паказадіся ім пддзéленыя языкі, быццам агнявыя, ды пасéлі на кожным із іх.
4. I напоўніліся ўсé Духам Сьвятым, ды пачалі гутарыць іншымі языкамі, так, як Дух Сьвяты даў ім прамаўляці.
5. Былі-ж у Ерузаліме Жыды, мужы набожныя, з усякага народу пад нéбам.
6. Калі пачуўся гук гэты, зыйшоўся народ дый устрывожыўся: бо кожын чуў, што яны гавораць ягонай гутаркай.
7. I здумéліся ўсé і дзіваваліся, кажучы адзін аднаму: Вось усé гэтыя, што гутараціь, ці-ж не Галілéйцы?
8. Дык як-жа мы чуем кожын сваю гутарку, у якой урадзіліся,
9. Парфяне й Мідзяне й Эляміты, і жыхары Мэзапатаміі, Юдэі й Каппадокіі, Понту і Азіі,
10. Фрыгіі й Памфіліі, Эгіпту й часьцін Лівіі, сумежных з Кірэнай, ды прыходжыя Рымляне, Жыды й навéрненыя,
11. Крыцяне ды Арабы, — чуем, што яны ґавораць нашымі языкамі аб вéлічы Божай?
12. I здумяваліся ўсé і ў недаўменьні гаварылі адзін да аднаго: Што-б гэта магло быць?
13. Іншыя-ж, насьмяхаючыся, казалі, што яны ўпіліся маладым віном.
14. Пётр жа з адзінаццацьмá, устаўшы, падняў голас свой і прамовіў да іх: Мужы ІОдэйскія і ўсé жыхары Ерузалімскія, няхай будзе вам гэта вéдама, і выслухайце словы маé:
15. Бо яны не пяныя, як думаеце: яшчэ-ж трэцяя гадзіна дня.
16. А éсьць тое, што сказана праз прарока Іоіля:
17. I будзе ў апошнія дні, кажа Бог: выльлю Духа Майго на кожнае цéла; і будуць праДзéяньні Сьвятых Апосталаў а. т рочыць сыны вашыя й дачкí вашыя; і дзяцюкі вашыя будуць бачыць зьявы, і старшым вашым сны сьніцца будуць;
18. і на рабоў Маіх ды на рабынь Маіх выльлю ў дні гэныя Духа Майго, і будуць прарóчыць.
19. I дам цуды ў нéбе навéрсе і знакі на/зямлі ўнізе, кроў і агонь і туман дымовы.
20. Сонца абéрнецца ў цéмру і мéсяц у кроў перш, чым прыйдзе дзéнь Гасподні, вялікі й слаўны.
21. I будзе: кожын, хто прызавéціме імя Госпада, спасéцца (Іоіль 2, 28—32).
22. Мужы Ізраільскія, выслухайце гэтыя словы: Ісуса Назарэя, мужа, услаўленага міжы вамі ад Бога сілаю й цудамі ды знакамі, што рабіў праз Яго Бог сярод вас, як і самі вéдаеце,
23. Яго, выданага водле азначанай рады й прадбáчаньня Божага, вы ўзялі і, рукамі беззаконных прыбіўшы цьвякамі, забілі;
24. вось, Яго Бог ускрасіў, вызваліўшы з мукаў сьмéрці, бо-ж немагчыма было, каб яна Яго ўдзяржала.
25. Бо Давід кажа аб Ім: Мéў я Госпада перад вачыма заўсёды: бо Ён праваруч мянé, кáб я не захістаўся.
26. Дзеля гэтага ўцéшылася сэрца маё, ды ўзрадаваўся язык мой, дый цéла маё супачыне ў надзéі.
27. Бо не пакікеш душы маéй у пéкле, дый не дасі Сьвятому Твайму бачыць тлéньне.
28. Ты даў мнé пазнаць пуціну жыцьця; Ты напоўніш мянé радасьцяй перад абліччам Тваім (Псальм 15, 8—11).
29. Мужы браты! Дайце мнé сказаць вам адкрыта аб прабацьку Давідзе, што й памéр, і пахован, і магіла ягоная ў нас па сягоньняшні дзéнь.
30. Вось, як Прарок, ды вéдаючы, што Бог кляўся й прысягнуў яму з плоду паясьніцы ягонае паставіць у цéле Хрыста й пасадзіць на пасадзе ягоным (2 Царств. 7, 12. Пс. 131, 11),
31. ён, прадбачучы, казаў аб ускрасéньні Хрыста, што не асталася душа Яго ў пéкле, і цéла Ягонае ня бачыла тлéньня (Пс. 15, 10).
32. Гэтага Ісуса ўскрасіў Бог, і ўсé мы сьвéдкі гэхага.
33. Вось, узьнéсены правіцаю Бога ды ўзяўшы ад Айца абяцаньне Духа Сьвятога, Ён выліў тое, што цяпéр бачыце й чуеце.
34. Бо Давід ня ўзышоў на нябёсы; сам жа ён кажа: Сказаў Госпад Госпаду майму: сядзі праваруч Мянé,
35. пакуль палажу ворагаў Тваіх да падножжа ног Тваіх. (Пс. 109, 1).
36. Дык няхай-жа цьвёрда вéдае ўвéсь дом Ізраілявы, што Бог зрабіў Госпадам і Хрыстом Яго, гэтага Ісуса, якога вы ўкрыжавалі.
37. Пачуўшы гэта, зьмякчэла сэрца ў іх, і яны прамовілі да Пятра й рэшты. Апосталаў: Што-ж нам рабіць, мужы браты?
38. Пётр жа сказаў да іх: Пакайцеся, ды няхай кожын із вас ахрысьціцца ў імя Ісуса Хрыста дзеля адпушчэньня трахоў; і вазьмéце дар Духа Сьвятопа.
39. Бо абяцаньне налéжыць вам і дзéцям вашым, дый усім здалёкім, колькі іх пакліча Госпад Бог наш.
40. Дый іншымі многімі словамі сьвéдчыў і навучаў, кажучы: Спасайцеся ад гэтага роду распуснага.
41. Дык тыя, што прыхільна прынялі словы ягоныя, ахрысьціліся, ды ў гэны дзéнь далучылася каля трох тысяч душ.
42. I трывалі ў навуцы апостальскай, у супольнасьці й ламаньні хлéба, ды ў малітвах.
43. I страх зьняў кожную душу, і многа цудаў ды знамéньняў дзéялася праз Апосталаў.
44. I ўсé вéручыя былі разам, і ўсё ў іх было супольнае;
45. і прадавалі дабро сваё й дастаткі, і дзялілі міжы ўсіх, як каму трэба было.
46. І, кожын дзéнь аднадушна бываючы ў храме ды ламаючы хлéб у дамох, прымалі страву ў радасьці й прастацé сэрца,
47. слаўлючы Бога й маючы ласку ў усяго народу. Госпад жа што-дня дадаваў царквé спасаючыхся.

Разьдзéл 3.

1. Пётр ды Іоан ішлі разам у храм у дзявятай гáдзіне малітвы.
2. I нéсьлі нейкага чалавéка, храмога ад матчынага чэрава; яго кожын дзéнь садзілі перад дзьвярыма храму, называнымі Краснымі, прасіць міласьціну ў прыходзіўшых у храм.
3. Ён, углéдзіўшы Пятра й Іоана, што мéліся ўвайсьці ў сьвятыню, прасіў у іх -міласьціны.
4. Пéтр жа, паўзіраўшыся на яго з Іоанам, сказаў: Паглядзі на нас.
5. Ён жа пільна ўзіраўся на іх, спадзяючыся нéшта дастаць.
6. I сказаў Пётр: Серабра ды золата няма ў мянé, дык дам табé тое, што мáю. У імя Ісуса Хрыста Назарэя ўстань і хадзі!
7. I, узяўшы яго за правую руку, падняў яго, і ўраз жа акрэплі ногі й ступні ягоныя,
8. і, падскочыўшы, стануў і хадзіў ды разам з імі ўвайшоў у храм, пахаджáючы, падскóкваючы ды слаўлючы Бога.
9. I ўвéсь народ бачыў яго ходзячы й слаўлючы Бога.
10. I пазналі яго, што гэта быў той, што дзеля міласьціны сядзéў ля Красных дзьвéраў царквы; і напоўніліся страхам і зьдзіўлéньнем ад стаўшагася з ім.
11. А як аздароўлены кульгач нé адставаў ад Пятра й Іоана, дык увéсь народ у задзіўлéньні прыбéг да іх у сéні, што называюцца Салямонавымі.
12. Бачучы гэта, Пётр прамовіў да народу: Мужы Ізраільскія! штó дзівуецеся з гэтага, ці штó так пільна ўглядáецеся на нас, як быццам уласнай сілай або пабожнасьцяй зрабілі мы, каб ён хадзіў?
13. Гэта Бог Аўраамаў і Ізаакаў і Якубаў, Бог бацькоў нашых, уславіў сына Свайго Ісуса, якога вы выдалі й адракліся ад Яго перад абліччам Пілата, калі той судзіў звольніць Яго.
14. Вы-ж ад Сьвятога й Справядлівага адракліся ды прасілі памíлаваць вам чалавéка душагуба,
15. 1 а Павадыра мшцьця забілі. Бог падняў Яго із мёртвых, і мы сьвéдкі гэтага.
16. I дзеля вéры ў імя Ягонае дало імя Яго сілу таму, каго бачыце-й вéдаеце; і вéра, штó ад Яго, дала яму гэтае аздараўлéньне перад вамі ўсімі.
17. Але цяпéр, браты, я вéдаю, што праз нявéданьне ўчынілі вы гэта, так, як і павадыры вашыя.
18. Бог жа, што прадказаў вуснамі ўсіх Сваіх Прарокаў, каб цярпéць мукі Хрысту, тое і сгюўніў.
19. Дык пакайцеся й навярнéцеся, каб былі зьняты з вас грахі вашыя,
20. каб прыйшлі часы асьвяжэныíя ад аблічча Госпада, ды Ён прыслаў-бы вам Ісуса Хрыста, якога абвясьціў наперад,
21. ды якога мусіла нéба прыняць да часу зьдзейсьненьня ўсяго, аб чым гаварыў Бог праз вусны ўсіх Сваіх сьвятых Прарокаў ад вякоў.
22. Бо-ж Майсéй сказаў бацьком: Прарока паставіць вам Госпад Бог із братоў вашых, як мянé. Яго слухайцеся ўва ўсім, што казáціме да вас.
23. I будзе, што кожная душа, якая не паслухаецца Прарока гэнага, будзе вынішчана з народу (Другазак. 18, 15— 18).
24. Дый усé Прарокі ад Самуіла ды пасьля іх, якія толькі прамаўлялі, прадвяшчалі гэтыя дні.
25. Вы сыны Прарокаў і таé запаведзі, што даў Бог бацьком нашым, кажучы да Аўраама: I ў насéньні тваім багаслаўлёны будуць усé народы зямлі.
26. Вам найпéрш Бог, паставіўшы Сына Свайго Ісуса, паслаў Яго багаславіць вас, каб адвярнуўся кожын ад благіх учынкаў сваіх.

Разьдзéл 4.

1. Калі-ж яны гаварылі да народу, падыйшлі да іх сьвяшчэньнікі, і начальнік варты царкоўнае, і Саддукéі,
2. узлаваныя тым, што яны навучаюць народ ды прапавéдуюць у Ісусе ўваскрасéньне із мёртвых;
3. і палажылі на іх рукі, і аддалі іх пілнаваць да раніцы, бо быў ужо вéчар.
4. Многа-ж із тых, што слухалі прамову, увéравалі; і было гэткіх. людзéй лікам каля пяцёх тысячаў.
5. I сталася, нараніцы сабраліся ў Ерузалім павадыры іхнія ды старшыя й кніжнікі,
6. і Аннíа архірэй, і Кайяфа, і Іоан, і Аляксандр, і колькі іх было з роду архірэйскага;
7. дый, паставіўшы гэных пасярод сябé, пыталіся: Якою сілай, ці якім імем учынілі вы тое?
8. Тады Пётр, напоўніўшыся Духам Сьвятым, прамовіў да іх: Павадыры народу і старэйшыя Ізраілю!
9. Калі ў нас сягоньня дапытываюцца аб добрым учынку нядужаму чалавéку, чым ён аздароўлены,
10. дык няхай вéдама будзе ўсім вам ды ўсяму народу Ізраільскаму, што ў імя Ісуса Хрыста Назарэя, якога вы ўкрыжавалі, ды якога Бог ускрасіў із мёртвых, — праз Яго гэты стаіць перад вамі здаровы.
11. Ён — камень, зьняважаны вамі пры будове, што стаўся галавою вугла,
12. і ні ў кім іншым нямáшака збаўлéньня, бо й няма іншага імя пад нéбам, дáдзенага людзям, якім бы нам спасьціся.
13. Бачучы-ж адвагу Пятра й Іоана ды ўцяміўшы, што яны людзі няўчоныя і простыя, зьдзівіліся; і пазналі іх, што былі з Ісусам.
14. Бачучы-ж стаяўшага з імі аздароўленага чалавéка, не маглі нічога сказаць насупраць.
15. Дык, загадаўшы ім выйсьці з сынэдрыону, рáдзіліся паміж сабою,
16. кажучы: Што нам зрабіць з гэтымі людзьмі? Бо вялікі знак стаўся праз іх яўна для ўсіх, хто жывé ў Ерузаліме, і ня можам запярэчыць гэтаму.
17. Але, каб гэта больш не разыходзілася ў народзе, цьвёрдазабаронім ім,кабдалéй не гаварылі ў імя гэтае нікому з людзéй.
18. I, паклікаўшы іх, загадалі ім зусім не гаварыць і не навучаць у імя Ісусавае.
19. Пётр жа й Іоан, адказываючы ім, сказалі: Судзіце, ці справядліва перад Богам слухацца вас балéй, чым Бога?
20. Мы-ж ня можам не гаварыць аб тым, што бачылі й чулі.
21. Дык яны, пагразіўшы ім, звольнілі іх, не знайшоўшы нічога, каб пакараць іх, дзеля народу; бо ўсé славілі Бога за тоé, што сталася.
22. Бо больш за сорак гадоў было таму чалавéку, з якім стаўся цуд аздараўлéньня.
23. Калі-ж іх звольнілі, яны пайшлі да сваіх і абвясьцілі тое, што да іх гаварылі архірэі й старшыя.
24. Тыя-ж, пачуўшы, аднадушна паднялі голас к Богу і сказалі: Валадáру! Ты Бог, што ўчыніў нéба й зямлю й мора дый усё, што ў іх,
25. што вуснамі Давіда, слугі Твайго, сказаў: Чаго збунтаваліся пагане, ды людзі марныя рэчы надумалі?
26. Паўсталі цары зямныя, ды князі сабраліся разам насупраць Госпада й насупраць Хрыста Ягонага.
27. Бо-ж занраўды сабраліся супраць Сына Твайго Сьвятога, Ісуса, якога Ты памазаў, і Ірад, і Пілат Понцкі з паганамі й народам Ізраільскім,
28. каб учыніць тое, чаму стацца напéрад назначыла рука Твая й рада Твая.
29. I цяпéр, Госпадзе, зірні на пагрозы іхнія і дай рабом Тваім з усéй адвагай гаварыць слова Тваё
30. ды працягні руку Тваю на аздараўлéньне, каб рабіліся знакі й цуды праз імя Сьвятога Сына Твайго Ісуса.
31. I, як памаліліся, захісталася мéсца тое, дзе яны былі сабраўшыся, і ýсé напоўніліся Духам Сьвятым ды адважна гаварылі слова Божае.
32. У грамадььж вéруючых было адно сэрца й адна душа, і ніхто нічога з маемасьці сваéй не называў сваім, але ўсё ў іх было супольнае.
33. I з вялікай сілай давалі Апосталы сьвядóцтва ўваскрасéньня Госпада Ісуса, і лáска вялікая была на ўсіх іх.
34. I ня было сярод іх нікога, хто цярпéў бы недастатак, бо хто мéў зямлю ці дамы, тыя, прадаўшы, прыносілі грошы за праданае
35. і клалі к нагам Апосталаў; і кожнаму давáлася тое, што яму было патрэбна.
36. Гэтак Іосія, названы Апосталамі Варнавай (што ў перакладзе знача: сын пацяшэньня), лявіт, родам Кіпрыец,
37. мéўшы поле, прадаў яго і прынёс грошы ды паклаў к нагáм Апосталаў.

Разьдзéл 5.

1. Адзін муж, на імя Ананія, з жонкай сваёй Сафіраю нрадаў маемасьць сваю
2. ды прыхаваў із цаны, з вéдама жонкі сваёй, і, прынéсшы нéйкую частку, палажыў к нагам Апосталаў.
3. Але Пётр сказаў: Чаму напоўніў шатан сэрца тваё, каб ашукацІ Духа Сьвятога ды прыхаваці із цаны за зямлю?
4. Ці-ж не тваё было, што ты мéў, дый праданае ці-ж не ў тваéй моцы было? Дзеля чаго паклаў ты дзéла гэтае ў сэрцы сваім? Ты ашукаў не людзéй, а Бога.
5. Пачуўшы словы гэтыя, Ананія ўпаў бяз духу. I вялікі страх зьняў усіх, што чулі гэта.
6. I дзяцюкі, устаўшы, узялі яго ды, вынесшы, пахаранілі.
7. Сталася-ж гадзіны цéраз тры пасьля гэтага, прыйшла й жана ягоная, ня вéдаючы, штó здáрылася.
8. I прамовіў да яé Пётр: Скажы мнé, ці за гэтулькі аддалі вы зямлю? Яна-ж сказала: Алé, за гэтулькі.
9. Дык Пéтр сказаў да яé: Дзéля чаго змовіліся вы спакусіць Духа Гасподняга? Вось ля дзьвéраў стопы тых, што пахавалі мужа твайго; яны вынясуць і цябé.
10. Дык яна ўраз павалілася да ног ягоных і аддала душу. А дзяцюкі, што ўвайшлі, знайшлі яé няжывую ды, вынесшы, пахавалі ля мужа яé.
11. I вялікі страх зьняў усю царкву дый усіх, што чулí аб гэтым.
12. Рукамі-ж Апосталаў рабілася многа знакоў ды цудаў у народзе (і былі аднадушныя ўсе ў сéнях Салямонавых,
13. з рэшты-ж ніхто не адважáўся далучыцца да іх; ды народ іх высака стаўляў, —
14. і ўсё балéй прыбывала вéруючых у Госпада, множства мужчын ды жанчынаў);
15. дык выносілі хворых на вуліцы й клалі на пасьцéлях і ложках, каб пры праходзе Пятра хоць цéнь ягоны ацяніў каго з іх.
16. I зыходзілася ў Ерузалім з акалічных мéстаў множства людзéй, нясучы хворых ды апанаваных нячыстымі духамі, дый усé яны аздараўляліся.
17. I, паўстаўшы, архірэй і ўсé, што былі з ім, тагачасная гэрэзія Саддукéйская, напоўніліся зайздрасьцяй
18. і палажылі рукі сваé на Апосталаў ды пасадзілі іх у вязьніцу грамадзкую.
19. I Ангел Гасподні ўначы адамкнуў дзьвéры вязьніцы і, вывеўшы іх, сказаў:
20. Ідзéце ды, стаўшы, кажэце ў царквé да народу ўсé словы жыцьця гэтага.
21. Пачуўшы гэта, яны ўвайшлі нараніцы ў храм і навучалі. Прыйшоўшы-ж архірэй і тыя, што з ім, склікалі сынэдрыон і ўсю старшызну сыноў Ізраілявых ды паслалі ў вязьніцу прывясьці іх.
22. Слугі-ж, прыйшоўшы, не знайшлі іх у вязьніцы і, вярнуўшыся, расказалі, мовячы:
23. Вязьніцу дык знайшлі мы замкнёную вéльмі крэпка, і варта вóнках стаяла перад дзьвярыма; але, адамкнуўшы, ўсярэдзіне нікога не знайшлі.
24. Калі-ж пачулі словы тыя сьвяшчэньнік і начальнік вáрты царкоўнае ды архірэі, дык сумлявалíся аб іх, што-б гэта сталася?
25. I нéхта, прыйшоўшы, расказаў ім, кажучы: Што вось мужы, якіх вы кінулі ў вязьніцу, стаяць у храме й навучаюць народ.
26. Тады пайшоў начальнік варты з слугамі ды прывёў іх, але бяз прымусу, бо баяліся народу, каб не ўкаменаваў іх.
27. I, прывéўшы, паставілі іх перад радай; і запытаўся ў іх архірэй, кажучы:
28. Ці не забаранілі мы вам крэпка навучаць у імя гэтае? I вось вы напоўнілі Ерузалім навукай вашай дш хочаце ўзьвясьці на нас кроў чалавéка гэнага.
29. I, адказваючы, Пётр ды Апосталы сказалі: Болын трэба слухáцца Бога, чым людзéй.
30. Бог айцоў нашых падняў Ісуса, якога вы забілі, павéсіўшы на дзéраве.
31. Яго Бог правіцай сваёй узвысіў на Павадыра й Спаса, каб даць Ізраілю пакаяньне й адпушчэньне грахоў.
32. I сьвéдкі Яго на словы гэтыя — мы і Дух Сьвяты, Якога Бог даў тым, што слухаюцца Яго.
33. Тыя-ж, слухаючы, ажно лопаліся ды рáдзіліся, каб пазабіваць іх.
34. Устаўшы-ж адзін у сынэдрыоне, фарысэй, на імя Гамаліэль, вучыцель закону, паважаны ўсім народам, загадаў на часіну вывясьці Апосталаў
35. ды сказаў ім: Мужы Ізраільскія, разважце з сабою аб людзях гэтых, штó маеце зрабіць.
36. Бо перад гэтымі днямі паўстаў быў Тэўда, кажучы, што ён ёсьць нéхта, і да яго прыстала на лік каля чатырох сот людзей; éн забіты, і ўсé, штó слухаліся яго, разыйшліся й абярнуліся ў нішто.
37. Пасьля яго ў дні сьпісаваньня паўстаў Юда Галілéянін ды пацягнуў за сабою даволі народу; дый той пагіб, і ўсé, што слухаліся яго, рассыпаліся.
38. I цяпéр кажу вам: пакіньце гэтых людзéй і дайце ім волю; бо, калі ад людзéй рада гэтая ці дзéла гэтае, дык змарнéе,
39. а калі ад Бога, дык ня здолееце зьніштожыць яго, дый каб самі ня сталіся змагарамі проці Бога.
40. Яны паслухаліся яго і, паклікаўшы Апосталаў, пабіўшы, загадалі не гаварыць аб імі Ісуса ды звольнілі іх.
41. Тыя-ж пайшлі ад аблічча сынэдрыонавага, радыя, што сталіся годнымі зьняважэньня за імя Ягонае,
42. ды кожын дзéнь у храме й дома ня кідалі навучаць і абвяшчаць пра Ісуса Хрыста.

Разьдзéл 6.

1. У тыя-ж дні, як намножылася вучняў, узьнялося нараканьне Грэцкіх на Гэбрэяў, што ў штодзённым служэньні ня рýпяцца аб удовах іхніх.
2. Дык дванаццацёра, склікаўшы грамаду вучняў, сказалі: Ня гожа нам, пакінуўшы слова Божае, служыць за сталом.

3. Вось-жа, браты, наглéдзьце спасярод вас сéм дазнаных мужоў, поўных Духа Сьвятога й мудрасьці, якіх паставім на гэту патрэбу,
4. а,мы ўсьцяж будзем на малітве й служэньні слова.
5. I спадабалася слова гэтае ўсéнькай грамадзе. I выбралі Сьцяпана, мужа поўнага вéры й Духа Сьвятога, і Піліпа й Прахора й Ніканора, і Тымона ды Пармéна, і Мікалая Антыахійца, нованавéрненага,
6. ды паставілі іх перад Апосталамі; і яны, памаліўшыся, узлажылі на іх рукі.
7. І слова Божае расло, і лічба вучняў у Ерузаліме вéльмі мнóжылася, ды вялікае множства сьвяшчэньнікаў скарылася перад вéрай.
8. Сьцяпан-жа, поўны вéры й сілы, рабіў цуды й знамéньні вялікія ў народзе.
9. I паўсталі некаторыя із школы, называнай Лібэртынскай, ды з Кірэнэйскай і Александрыйскай, дый з тых, што з Кілікіі й Азіі, разважаючы разам з Сьцяпанам;
10. ды ня здолелі ўстаяці супраць мудрасьці й духа, якім прамаўляў.
11. Тады падбілі людзéй, каб казалі: што чулі мы яго, як гаварыў рэчы ганебныя на Майсéя і Бога.
12. I падбурылі народ і старшызну ды кніжнікáў і, напаўшы, схапілі яго й павялі ў сынэдрыон,
13. і паставілі фальшывых сьвéдкаў, якія казалі: Гэты чалавéк ня кідае гаварыць ганéбныя рэчы супраць гэтага сьвятога мéсца й супраць закону,
14. бо мы чулі, як ён казаў: што Ісус Назарэй зруйнуе мéсца гэтае ды пазьмяняе звычаі, што перадаў нам Майсéй.
15. I ўсé тыя, што сядзéлі ў сынэдрыоне, пільна ўзіраючыся на яго, бачылі аблічча ягонае, як аблічча Ангела.

Разьдзéл 7.

1. I сказаў ахрірэй: Ці-ж гэта так?
2. Той-жа адказаў: Паслухайце, мужы браты і айцы! Бог славы зьявіўся айцу нашаму Аўрааму, калі той быў у Мэзапатаміі, пéрш, чым быў асéўшы ў Харране,
3. ды прамовіў да яго: Выйдзі з зямлі тваёй і з сямі тваёй, ды йдзі ў зямлю, якую табé пакажу.
4. Тады, выйшаўшы з зямлі Хальдэйскае, асéў ён у Харране. I стуль, пасьля сьмéрці бацькі ягонага, перасяліў яго ў тую зямлю, у якой вы цяпéр жывецё.
5. I ня даў яму ў ёй спадчыны ні на стапý нагі; і абяцаў яму даць яé ў валаданьне яму й патомству ягонаму пасьля яго, а ня было ў яго тады дзіцяці.
6. I прамаўляў да яго Бог гэтак: Што патомкі ягоныя будуць прыхаджанамі ў чужой зямлі, і паняволяць іх ды будуць мучыць іх чатырыста гадоў.
7. Але я, сказаў Бог, учыню суд над народам, якому будуць яны рабамі; і пасьля тóга яны выйдуць і будуць служыць Мнé ў гэтым мéсцы.
8. I даў яму запаведзь абразаньня. I гэтак ён спарадзіў Ізаака ды абрэзаў яго на восмы дзéнь; а Ізаак Якава, а Якаў дванаццаць патрыархаў.
9. I патрыархі праз завісьць прадалі Язэпа ў Эгіпет; і Бог быў з ім
10. і ратаваў яго з усіх бéд ягоных, і даў яму ласку й мудрасьць перад Фараонам, царом Эгіпецкім; і той паставіў яго за начальніка над Эгіптам дый над усім домам сваім.
11. I прыйшоў голад нд ўсю зямлю Эгіпецкую ды Ханаанскую і гора вялікае, і бацькі нашыя не знаходзілі жыўнасьці.
12. Якаў жа, пачуўшы, што ёсьць збожжа ў Эгіпце, па.слаў пéршы раз нашых айцоў,
13. а другім разам Язэп быў пазнáны братамі ягонымі, і Фараону выявіўся род Язáпавы.
14. I Язэп, паслаўшы, паклікаў бацьку свайго, Якава, ды ўсю сямю ягоную, душ сéмдзесят пяць.
15. I Якаў перабраўся ў Эгіпет ды памéр тутака сам і нашы айцы;
16. і перанéсьлі іх у Сіхéм ды паклалі ў магілы, што закупіў Аўраам за цану серабра ў сыноў Ямора Сіхéмавага.
17. А як набліжаўся час абяцаньню, якім кляўся Бог Аўрааму, нарастаў народ ды памнажаўся ў Эгіпце
18. да часу, калі настаў новы цар, што ня вéдаў Язэпа.
19. Той, хітруючы проці народу нашага, уціскаў айцоў нашых, прымушаючы выкідаць дзіцянятак, каб не выжывалі.
20. У тым часе ўрадзіўся Майсéй ды быў угодны Богу; яго гадавалі тры мéсяцы ў доме бацькі ягонага.
21. Калі-ж выкінулі, дык узяла яго дачкá Фараонава дый узгадавала яго за сына сабé.
22. I навучыўся Майсéй усяé мудрасьці Эгіпецкае і быў дуж у словах і дзялох.
23. Калі-ж мінула яму сорак гадоў вéку, прыйшло яму на сэрца давéдацца братоў сваіх, сыноў Ізраілявых.
24. I, убачыўшы, як аднаго крыўдзілі, заступіўся за яго дый памсьціўся за пакрыўджанага, забіўшы Эгіпцяніна.
25. Ён думаў, што браты ягоныя зразумéюць, што Бог ягонай рукой даéць ім выбаўлéньне; ды тыя не зразумéлі.
26. На другі-ж дзéнь ён зьявіўся ім, як яны біліся, ды вёў іх да згоды, мовячы: О, мужы, вы-ж — браты! Чамуж крыўдзіце адны адных?
27. Але той, што быў крыўдзіў бліжняга, адапхнуў яго, кажучы: Хто паставіў цябé за начальніка й судзьдзю над намі?
28. Ці й мянé хочаш забіць, як забіў учора Эгіпцяніна?
29. I ўцёк Майсéй на слове гэтым ды быў прыхаджанінам у зямлі Мадыямскай, дзе спарадзіў двух сыноў.
30. Калі-ж мінула сорак гадоў, паказаўся яму ў пустыні пад гарою Сынаем Ангел Гасподні ў вагнявым полымі ў кусьцé.
31. Майсéй жа, убачыўшы, дзівіўся з бáчанага; калі-ж падыходзіў разглядзéці, пачуўся да яго голас Госпада:
32. Я Бог айцоў тваіх, Бог Аўраама й Бог Ізаака й Бог Якава. I, задрыжэўшы, Майсéй не адважыўся ўглядацца.
33. Госпад жа сказаў яму: Разуй вобуй з ног тваіх, бо мéсца, дзé ты стаіш, сьвятая зямля.

34. Я глядзéў і ўбачыў ýціск народу Майго, штó ў Эгіпце, ды пачуў стагнаньне ягонае. I зыйшоў вызваліць яго. Дык ідзі цяпéр, я пашлю цябé ў Эгіпет.
35. Таго Майсéя, якога яны выракліся, мовячы: Хто паставіў цябé за начальніка й судзьдзю? — яго Бог за начальніка й збавіцеля паслаў рукой Ангела, што паказаўся яму ў кусьцé.
36. Ён вывеў іх, зрабіўшы цуды й знамéньні ў зямлі Эгіпецкай і ў Чырвоным моры і ў пустыні ў працягу саракý гадоў.
37. Гэта той Майсéй, што сказаў сыном Ізраілявым: Паставіць вам Госпад Бог ваш Прарока із братоў вашых, як мянé; яго слухайце.
38. Той гэта, што быў у пустыні на зборцы з Ангелам, які з ім гутарыў нагары Сінаі, ды з айцамі нашымі; ён жа прыняў жывыя словы, каб даць нам.
39. Якога не хацéлі слухацца айцы нашыя, але адапхнулі яго ды зьвярнулі сэрцы сваé да Эгіпту,
40. кажучы Аарону: Зрабі нам багоў, якія-б ішлі напéрадзе нас, бо з Майсéем, тым, што вывеў нас з зямпі Эгіпецкай, ня вéдаем, што сталася з ім.
41. I зрабілі ў тыя дні цяля, і прынéсьлі ахвяру ідалу, і цéшыліся з дзéла рук сваіх.
42. I адвярнуўся Бог і аддаў іх, каб служылі войску нябéснаму, як напісана ў кнізе Прарокаў: Доме Ізраілявы, ці прыносілі вы Мнé бітае й ахвяры ў працягу саракý гадоў у пустыні?
43. I паднялі вы палатку Малохаву ды зорку бога Вашага Рэмфана, абразы, што парабілі, каб ім пакланяцца. Дык перасялю вас ажно за Вавілон.
44. Палатка сьвéдчаньня была ў айцоў нашых у пустыні, як загадаў той, штó прамаўляў да Майсéя, зрабіць яé на ўзор бáчанае.
45. Яé, узяўшы, і занéсьлі айцы нашыя з Ісусам у зéмлі пагáнаў, якіх Бог выгнаў ад абг лічча айцоў нашых, да дзён Давіда,
46. які знайшоў ласку ў вачох Бога ды маліў, каб знайсьці жыльлё Богу Якава.
47. Салямон жа пабудаваў яму дом.
48. Але Найвышэйшы ня ў твораных рукамі дамох жывéць, як кажа Прарок.
49. Госпад гавора: Нéба — пасад Мой, зямля-ж — падножжа ног Маіх. Які-ж дом пабудуеце Мнé? Ці якое мéсца дзеля супачынку Майго?
50. Ці-ж не Мая рука стварылá ўсё гэтае? (Ісайя, 66, 1 -2 ) .
51. Людзí з цьвёрдым каркам, ды з неабрэзаным сэрцам і вушыма! Вы заўсéды працівіцеся Духу Сьвятому, як айцы вашыя, так і вы.
52. Каго із Прарокаў ня гналі айцы вашыя? I пазабівалі прадвéсьнікаў прыходу Справядлівага, здраднікамі й забойцамі Якога вы цяпéр сталіся.
53. Вы прынялі закон па загаду Ангелаў, ды не захавалі яго.
54. Слухаючы-ж гэта, яны лопаліся ў сэрцах сваіх і скрыгаталі зубамі на яго.
55. Ён-жа, поўны Духа Сьвятога, паўзіраўшыся на нéба, углéдзіў славу Божую ды Ісуса, стоючы праваруч Бога,
56. і сказаў: Вось, бачу нябёсы расчыненыя і Сына Чалавéчага, стоючы праваруч Бога.
57. Яны-ж, загаласіўшы моцным голасам, пазатыкалі вушы сваé ды аднадушна кінуліся на яго
58. і, вывеўшы за мéста, закаменавалі яго. А сьвéдкі паклалі вопраткі сваé ля ног дзяцюка на ймя Саўла
59. ды білі камнямі Сьцяпана, які маліўся мовячы: Госпадзе Ісусе, прымі дух мой!
60. I, уклéнчыўшы, загаласіў моцным голасам: Госпадзе, не паліч ім грэху гэтага! I, сказаўшы гэта, памéр. Саўл жа пахваляў забойства яго.

Разьдзéл 8.

1. I сталася ў той дзéнь вялікае перасьлéдаваньне царквы ў Ерузаліме. Дык усé, апрача Апосталаў, расьцярушыліся па зéмлях Юдэі й Самарыі.
2. А Сьцяпана пахавалі багабойныя людзі ды ўчынілі па ім галошаньне вялікае.
3. Саўл жа нішчыў царкву і, уваходзячы ў дамы ды цягнучы мужчын і жанчын, аддаваў у вязьніцу.
4. А тыя, што паразьбягаліся, хадзілі і абвяшчалі слова.
5. Піліп жа, прыйшоўшы ў мéста Самарыйскае, абвяшчаў ім Хрыста.
6. I грамады народу аднадушна прыслухоўваліся да прамоваў Піліпавых, чуючы й бачучы знамéньні, якія рабіў.
7. Бо нячыстыя духі із многіх, што мéлі іх, выходзілі, моцным голасам галосячы, ды многа спараліжаваных і храмых паздаравéла.
8. I сталася радасьць вялікая ў мéсьце гэным.
9. Быў-жа пéрш у мéсьце тым адзін чалавéк, на ймя Сымон, які чараваў ды задзіўляў народ Самарыйскі, удаючы нéкага вялікага.
10. I ўзіраліся на яго ўсé ад малога да вялікага, кажучы: Гэты ёсьць вялікая моц Божая.
11. А ўзіраліся на яго затым, што даволі часу чарамі іх задзіўляў.
12. Калі-ж павéрылі Піліпу, які абвяшчаў ім Царства Божае ды ймя Ісуса Хрыста, мужчыны й жанчыны хрысьціліся.
13. Дый Сымон і той павéрыў і, ахрысьціўшыся, быў пры Піліпе. Бачучы-ж знакі й цуды вялікія, што рабіліся, здумяваўся.
14. Апосталы-ж, што ў Ерузаліме былі, пачуўшы, што Самарыя прыняла слова Божае, паслалі ім Пятра ды Іоана,
15. якія, прыйшоўшы, памаліліся за іх, каб прынялі Духа Сьвятога,
16. (бо Ён ня быў на нікога з іх зыйшоўшы, а толькі былі яны ахрышчаны ў імя Госпада Ісуса).
17. Тады яны паўскладалі на іх рукі, і тыя прынялі Духа Сьвятога.
18. Сымон-жа, убачыўшы,што праз ускладаньне рук Апосталавых даéцца Дух Сьвяты, прынёс ім грошы,
19. кажучы: Дайце І мнé гэткую ўладу, каб той, на каго палажу рукі, прыняў Духа Сьвятога.
20. Пётр жа сказаў да яго: Няхай серабро тваé будзе з табой на загубу, бо дар Божы ты маніўся за грошы здабыць.
21. Нямашака табé часьціны й долі ў слове гэтым, бо сэрпа тваé ня правае перад Богам.
22. Дык пакайся ў гэтай нягоднасьці тваёй ды малі Бога: мó думка сэрца твайго будзе табé даравана.
23. Бо бачу цябé ў гарчыні жоўці ды ў путах няпрзўды.
24. I Сымон, адказываючы, сказаў: Памаліцеся Госпаду за мянé вы, каб нішто на мянé не найшло з таго, аб чым вы казалі.
25. Яны-ж, пасьвéдчыўшы й расказаўшы слова Гасподняе, вярнуліся ў Ерузалім ды шмат дзé ў вёсках Самарыйскіх абвяшчалі Эвангельле.
26. I Ангел Гасподні прамовіў да Піліпа, гаворачы: Устань ды йдзі напаўдзён па дарозе, што йдзé з Ерузаліму ў Газу; яна пустая.
27. I, устаўшы, пайшоў. I вось муж Эфіопскі, éўнух, вяльможа Кандакіі, царыцы Эфіопаў, што быў над усімі скарбамі яé ды éзьдзіў у Ерузалім пакланіцца,
28. варочаўся назад і, сéдзячы на возе сваім, чытаў прарока Ісаю.
29. I сказаў Дух Піліпу: Падыйдзі й прыстань да возу гэтага.
30. Прыбéгшы-ж, Піліп пачуў, што той чытае Ісаю, дый сказаў: Ці разумéеш тое, што чытаеш?
31. Той-жа сказаў: Як здолею, калі хто не давядзé мнé? Дый папрасіў Піліпа ўзьлезьці й сéсьці з ім.
32. Мéсца-ж Пісаньня, што ён чытаў, было гэткае: Як авéчку на ўбой, вялі Яго; і як ягня ёсьць безгалосае перад тым, хто стрыжэ яго, гэтак і Ягоныя вусны не расчыняцца.
33. У ланіжэньні Яго суд Ягоны ўзяты. Род-жа Ягоны хто вывядзе? Бо жыцьцё Ягонае ўзята будзе ад зямлі (Ісая, 53, 7-8).
34. I, адказваючы, сказаў éўнух Піліпу: Прашу цябé: аб кім прарок гавора гэтае? Аб самым сабé, ці аб кім іншым?
35. Піліп-жа, расчыніўшы вусны сваé ды пачаўшы ад пісаньня гэнага, абвяшчаў яму Ісуса.
36. Едучы-ж па дарозе, прыйшлі к вадзé; і сказаў éўнух: Вось вада; што-ж перашкаджае мнé ахрысьціцца?
37. I сказаў Піліп: Калі вéруеш з усяго сэрца, дык можна. I, адказываючы, сказаў: вéрую, штó Ісус Хрыстос ёсьць Сын Божы.
38. I загадаў затрымаць воз. I зыйшлі абодва ў ваду, Піліп з éўнухам, і ахрысьціў яго.
39. Калі-ж выйшлі із вады, Дух Гасподні схапіў Піліпа, і éўнух больш ня бачыў яго, бо паéхаў у сваю дарогу усьцéшаны.
40. Піліп-жа апынуўся ў Азоце; і, праходзячы, абвяшчаў Эвангельле па ўсіх гарадох, пакуль прыйшрў у Кесарыю.

Разьдзéл 9.

1. Саўл жа, дышучы пагрозай ды забойствам на вучняў Гасподніх, прыйшоўшы да архірэя,
2. выпрасіў у яго пісьмы ў д. Дамаск да сынагогаў, каб, калі знойдзе каго таго-ж напрамку, мужчын ды жанчын, зьвязаўшы, вясьці ў Ерузалім.

3. Калі-ж ён ішоў, сталася, падыходзячы к Дамаску, зьнячэўку абняло яго сьвятлó з нéба;
4. і, паваліўшыся на зямлю, пачуў голас, які гаварыў яму: Саўл, Саўл, чаму перасьлéдуеш мянé?
5. Ён жа сказаў: Хто Ты, Госпадзе? А Госпад сказаў: Я Ісус, якога ты перасьлéдуеш. Цяжка Табé проці ражна ўпірацца.
6. Ён жа, дрыжучы ад жаху, сказаў: Госпадзе, што хочаш, каб я рабіў? I Госпад да яго: Устань ды йдзі да мéста, і будзе табé сказана, што трэ табé рабіць.
7. Людзі-ж, што йшлі разам з ім, стаялі здумéўшыся: бо чулі голас, ды нікога ня бачылі.
8. Саўл устаў з зямлі. Каліж расчынілíся вочы ягоныя, ня бачыў нікога; дык, узяўшы за руку, завялі яго ў Дамаск.
9. I тры дні быў сьляпы, і ня éў ды ня піў.
10. Быў жа ў Дамаску адзін вучань на ймя Ананія; і сказаў да яго Госпад у зьяве: Ананія! Ён жа сказаў: Вось я, Госпадзе!
11. I Госпад да яго: Устань ды йдзі на вуліцу, называную Простай, і пашукай у Юдавым доме Тарсяніна на ймя Саўл; бо вось ён моліцца
12. ды бачыў у зьяве мужа, на ймя Ананія, які ўвайшоў і ўзлажыў руку, каб ізноў відзеў.
13. Ананія-ж адказаў: Госначзе, ад многіх чуў я аб чалавéку гэтым, колькі благога зрабіў ён сьвятым Тваім у Ерузаліме;
14. дый тутака мае ўладу ад архірэяў вязаці ўсіх, хто імя Тваé прызывае.
15. I прамовіў да яго Госпад: Ідзі, б.о ён Мнé выбраная судзіна, каб нéсьці імя Маé перад паганамі й царамі й сынамі Ізраілявымі:
16. бо Я яму пакажу, колькі мусіць выцярпець за імя Маé.
17. I пайшоў Ананія і ўвайшоў у гэны дом ды, ускладаючы на яго рукі, сказаў: Саўле, браце, паслаў мянé Госпад, Ісус, што паказаўся табé на дарозе, па якой ты йшоў, каб ты йзноў відзеў і Духам Сьвятым напоўніўся„.
18. I ўраз-жа нібы луска з вачэй яму апáла, і з таé часіны відзеў ізноў дый, устаўшы, ахрысьціўся
19. і, паéўшы, узмацаваўся. I быў Саўл колькі дзён з вучнямі, што ў Дамаску,
20. і неўзабаве абвяшчаў у сынагогах Ісуса, што Ён éсьць Сын Божы.
21. I ўсé, чуючы, дзіваваліся й казалі: Няўжо-ж гэта той самы, што загубіў у Ерузаліме прызываючых імя гэтае дый сюды прыйшоў дзéля таго, каб іх, зьвязаўшы, вясьці да архірэяў?
22. А Саўл балéй дужэў ды граміў Жыдоў, што жылі ў Дамаску, даводзячы, што гэта Хрыстос.
23. Калі-ж прайшло багата дзён, змовіліся Жыды забіці яго.
24. Але Саўлу сталася вéдама змова іхняя. А яны пілнавалі варотаў днямі й начамі, каб яго забіць. І вучні,узяўшы яго ўначы, снусьцілі праз мур у карзіне.
25. Саўл жа, зьявіўшыся ў Ерузаліме, стараўся прыстаць да вучняў; але ўсé баяліся яго, ня вéручы, што ён вучань.
26. Варнава-ж, узяўшы яго, прывёў да Апосталаў і расказаў ім, як на дарозе ён бачыў Госпада, ды штó прамаўляў да яго, ды як ён у Дамаску адважна нрапавéдываў у імя Ісусавае.
27. I быў разам з імі ды выходзіў і прыходзіў у Ерузалім і адважна прапавéдываў у імя Госпада Ісуса.
28. Гутарыў такжа й спрачаўся з Грэкамі; а тыя маніліся забіць яго.
29. Браты-ж, давéдаўшыся, завялі яго ў Кесарыю ды паслалі яго ў Тарс.
30. Цэрквы-ж па ўсéй Юдэі й Галілéі й Самарыі мéлі супакой, будуючыся й ходзячы ў страху Гасподнім, ды праз нацяшэньне Духа Сьвятога памнажаліся.
31. Сталася-ж, Пётр, абходзячы ўсіх, нрыйшоў і да сьвятых, што жылі ў Лідзьдзе.
32. Знайшоў-жа там аднаго чалавéка, на ймя Энэй, які восем гадоў ляжаў у ложку, бо быў спараліжаваны.
33. I сказаў яму Пётр: Энэй, цябé аздараўляе Ісус Хрыстос; устань ды пасьцялі сабé. I ён ураз-жа ўстаў.
34. I бачылі яго ўсé, што жылі ў Лідзьдзе й Сароніі, і яны навярнуліся да Госпада.
35. У Іоппе-ж была адна вучаніца, на ймя Тавіта, што ў перакладзе чытаецца Сарна. Яна была поўная добрых учынкаў ды міласьцінаў, што рабіла.
36. Сталася-ж у тыя дні, што, занядужаўшы, яна памéрла. Яé памылі й палажылі ў сьвятліцы.
37. А як Лідда недалéка ад Іоппы, дык вучні, чуўшы, што тамака Пётр, паслалі двух людзéй да яго з просьбай, каб неадкладаючы прыйшоў да іх.
38. I, устаўшы, Пётр прыйшоў да іх. I, як ён прыйшоў, завялі яго ў сьвятліцу; і абступілі яго ўсé ўдовы, плачучы й паказуючы вопраткі й адзéжу, што паспраўляла Сарна, як была з імі.
39. Пётр жа, выслаўшы ўсіх, уклéнчыў і маліўся. I, зьвярнуўшыся да цéла, сказаў: Тавіта, устань! Яна-ж расчыніла вочы сваé і, углéдзіўшы Пятра, сéла.
40. I ён, даўшы éй руку, падняў яé; і, клікнуўшы сьвятых і ўдоў, паставіў яé перад імі жывую.
41. I сталася вéдама па ўéй Іоніі, і многія ўвéравалі ў Госпада.
42. Сталася-ж, што ён даволі дзён прабыў у нéйкага Сымона, гарбара.

Разьдзéл 10.

1. Быў жа ў Кесарыі муж нéйкі, на ймя Карнэль, сóтнік із роты, называнай Італійскай,
2. пабожны й багабойны разам з усéнькім домам сваім; багата абдорываў ён народ ды ўсьцяж маліўся Богу.
3. Ён бачыў ясна ў зьяве, каля дзявятае гадзіны дня, як увайшоў да яго Ангел Божы і сказаў: Карнэль!
4. Ён жа, глянуўшы на яго ды спалохаўшыся, сказаў: Хто ты, Госпадзе? I сказаў да яго: Малітвы тваé й дораньне тваё ўзыйшлі на памяць перад аб~ ліччам Бога.

5. Дык пашлі цяпéр у Іоппу людзéй ды пакліч праз іх Сьімона, што называецца Пятром;
6. ён у гасьцёх у нéйкага Сымона, гарбара, дом якога ля мора. Ён скажа табé, што трэба табé рабіць.
7. Калі-ж Ангел, што гутарыў з Карнэлем, па#шоў, éн, клікнуўшы двое слуг сваіх і пабожнага жаўнéра із тых, што былі пры ім,
8. ды ўсё ім расказаўшы, паслаў іх у Іоппу.
9. Назаўтрае-ж, як яны былі ў дарозе й падыходзілі да мéста, Пётр узыйшоў на дах памаліцца каля шостае гадзіны.
10. I сталася, пачуў голадды захацéў éсьці; пакуль-жа гатавалі, найшло на яго захаплéньне,
11. і бачыць нéба расчыненае ды судзіну нéйкую, зыходзячы да яго, быццам вялікі абрус, зьвязаны за чатыры канцы і апусканы на зямлю,
12. а ў ім былі ўсялякія чацьвéраногія зямлí, зьвяіры й гады і птахі нябéсныя.
13. I стаўся голас да яго: Устань, Пётр, і забівай ды еш.
14. Пётр жа сказаў: не, Госпадзе, бо ніколі ня éў я паганага й нячыстага.
15. I ізноў голас другі раз да яго: Што Бог ачысьціў, ты не пагань.
16. Сталася-ж гэта тройчы. I судзіна ізноў узыíялася на нéба.
17. Калі-ж Пётр сумляваўся ў сабé, што-б значыла зьява, якую бачьіў, — вось людзі, пасланыя ад Карнэля, распытаўшыся аб Сымонавы дом, спыніліся ля варотаў
18. і, крыкнуўшы, спыталіся: Ці тут у гасьцéх Сымон, называны Пятром?
19. А пад той час, як Пéтр разважаў пра зьяву, сказаў яму Дух: Вось, трое людзéй шукаюць цябé.
20. Дык, устаўшы, ідзі ды пайдзі з імі, нічога не разьбіраючы: бо Я паслаў іх.
21. Зыйшоўшы-ж да гэных людзéй, пасланых да яго ад Карнэля, Пётр сказаў: Вось я той, каго шукаеце. Што за прычына, дзеля чаго вы прыйшлі?
22. Яны-ж сказалі: Карнэль, сотнік, муж справядлівы й багабойны, аб якім сьвéдчыць увéсь народ Жыдоўскі, дастаў ад сьвятога Ангела загад паклікаць цябé ў свой дом ды паслухаць слоў тваіх.
23. Дык, запрасіўшы іх, пачаставаў. А назаўтрае Пётр пайшоў з імі, ды некаторыя із братоў, што з Іоппы, пайшлі з ім разам.
24. І назаўтрае прыйшлі ў Кесарыю. Карнэль жа чакаў на іх, спрасіўшы родных сваіх ды блізкіх прыяцеляў.
25. Калі-ж сталася, што Пётр увайшоў, Карнэль, сустрэўшы яго, упаў да ног ягоных і пакланіўся.
26. Але Пётр падняў яго, гаворачы: Устань, і я чалавéк.
27. I, размаўляючы з ім, увайшоў ды знаходзе многа сабраных.
28. I прамовіў да іх: Вы вéдаеце, што нéльга чалавéку Жыду лучыцца ці схадзіцца з чужынцамі; але Бог паказаў мнé не лічыць ніводнага чалавéка паганым ці нячыстым.
29. Дзéля гэтага я, пакліканы, і прыйшоў не спрачаючыся. I вось пытаюся: на што вы клікалі мянé?

30. I прамовіў Карнэль: Ад чацьвéртага дня ажно да гэтае гадзіны я пасьціў ды ў дзявятай гадзіне маліўся ў доме маім; і вось стануў перада мною муж у бліскучай вопратцы
31. ды прамовіў: Карнэль, выслухана малітва твая, і дораньне тваé ўзыйшло на памяць перад абліччам Бога;
32. дык пашлі ў Іоппу ды пакліч Сымона, што называецца Пётр: ён у гасьціне ў доме Сымона гарбара, каля мора; той, прыйшоўшы, скажа табé.
33. Дык я ўраз-жа паслаў да цябé, і ты добра зрабіў, што прыйшоў. I вось мы ўсé стаімо перад абліччам Бога, каб выслухаць усё, што загадана табé ад Бога.
34. I Пётр, расчыніўшы вусны, сказаў: Запраўды спасьцерагаю, што не на аблічча ўглядаецца Бог,
35. але ў кожным народзе прыéмны Яму той, хто баіцца Бога й чыніць справядліва.
36. Слова паслаў сынóм Ізраілявым, абвяшчаючы мір праз Ісуса Хрыста (той ёсьць Госпад усяго);
37. вы вéдаеце слова, што сталася па ўсéнькай Юдэі, пачынаючы ад Галілéі, пасьля Хрышчэньня, якое абвясьціў Іоан:
38. як Бог Ісуса із Назарэту памазаў Духам і моцай, што хадзіў робячы дабро і аздараўляючы ўсіх апанаваных дэманам, бо з ім быў Бог.
39. I мы — сьвéдкі ўсяго, што Ён зрабіў у краіне Жыдоўскай дый у Ерузаліме. I забілі Яго, павéсіўшы на дрэве.
40. Яго Бог ускрасіў на трэці дзéнь і даў Яму паказвацца,
41. ды не ўсяму народу, але сьвéдкам, напéрад выбраным ад Бога, нам, што éлі й пілі разам з Ім пасьля ўваскрасéньня із мёртвых.
42. I загадаў нам абвяшчаць народу й сьвéдчыць, што Ён ёсьць празначаны ад Бога судзьдзя жывых і мёртвых.
43. Аб ім усé Прарокі сьвéдчаць, што кожын, хто вéруе ў Яго, дастане адпушчэньне грахоў праз імя Ягонае.
44. I, калі Пётр яшчэ гаварыў, зыйшоў Дух Сьвяты на ўсіх, што слухалі ягонае слова.
45. I вéручыя із абрэзаных, якія былі прыйшлі разам з Пятром, здумéліся, што дар Духа Сьвятога зыходзе й на паганаў:
46. бо пачулі іх гаворачы языкамі і ўзьвялічаючы Бога. Тады прамовіў Пётр:
47. Няўжо-ж хто можа забараніць вады дзéля хрышчэныíя вось гэтых, што прынялі Духа Сьвятога, як і мы?
48. I загадаў ім ахрысьціцца ў імя Госпада. Тады прасілі яго, каб пабыў у іх колькі дзéн.

Разьдзéл 11.

1. Апосталы-ж і браты, што былі ў Юдэі, пачулі, што й пагане прынялі слова Божае.
2. I калі Пётр прыйшоў у Ерузалім, абрэзаныя карылі яго,
3. кажучы: Да неабрэзаных ты хадзіў ды з імі éў!
4. I, пачаўшы, Пётр расказаў папарадку, гаворачы:
5. Я быў у мéсьце Іоппе ды маліўся; і ў заханлéньні ўбачыў зьяву: нéйкую судзіну, якая зыходзіла, быццам вялікі абрус, на чатырох канцох спусканы з нéба, і прыйшла ажно да мянé.
6. Я зірнуў у яé і, разглéдзіўшы, убачыў чаГЦьвéраногіх зямлі, зьвяроў і гáдаў і птахаў нябéсных.
7. I пачуў я голас, які гаварыў мнé: Устань, Пётр, забівай ды éш.
8. Я-ж сказаў: Нé, Госпадзс, бо нічога паганага й нячыстага ніколі не ўваходзіла ў вусны маé.
9. I адказаў мнé паўторна голас з нéба: Што Бог ачысьціў, ты не нагань.
10. I сталася гэта тройчы; і ізноў усё ўзьнялося на нéба.
11. I вось у тую-ж часіну трое людзéй спыніліся перад домам, дзé я быў, пасланыя да мянé з Кесарыі.
12. I сказаў мнé Дух ісьці з імі, нічога не разьбіраючы. Пайшлі-ж са мной і гэтыя шэсьць братоў, і мы прыйшлі ў дом таго чалавéка.
13. I абвясьціў ён нам, як бачыў у доме сваім Ангела, які стаяў і гаварыў да яго: Пашлі ў Іоппу людзéй ды пакліч Сымона, называнага Пятром;
14. ён скажа табé словы, праз якія спасён будзеш ты і ўвéсь дом твой.
15. Калі-ж я пачаў прамаўляць, зыйшоў на іх Дух Сьвяты, як і на нас напачатку.
16. I прыпомніў я тады словы Госпада, як Ён казаў: Іоан хрысьціў вадою, вы-ж будзеце ахрышчаны Духам Сьвятым.
17. Калі-ж Бог даў ім дар, роўны як і нам, што ўвéравалі ў Госпада Ісуса Хрыста, хтож я такі, каб пярэчыць Богу?
18. Пачуўшы-ж гэтае, супакоіліся ды славілі Бога, мовячы: Дык і паганам даў Бог пакаяньне дзеля жыцьця.
19. А вось тыя, што расьцярушыліся пасьля няшчасьця, якое сталася з Сьцяпанам, разыйшліся ажно да Фінікіі г Кіпру й Антыохіі, гаворачы слова адно толькі Жыдом.
20. Былі-ж некаторыя із іх людзі Кіпрыйскія ды Кірэнэйскія, якія, прыйшоўшы ў Антыохію, прамаўдялі да Грэкаў, абвяшчаючы ім Госпада Ісуса.
21. I рука Гасподня была з імі, і вялікая лічба, увéраваўшы, навярнулася да Госпада.
22. I дайшло слова аб іх да вушэй царквы, што ў Ерузаліме; і паслалі Варнаву пайсьці ажно ў Антыохію.
23. Ён, прыйшоўшы й пабачыўшы ласку Божую, узрадаваўся ды клікаў усіх, каб пры пастанове сэрца трывалі ў Госпадзе,
24. бо быў чалавéк добры й поўны Духа Сьвятога ды вéры. I значная грамада прыхілілася да Госпада.
25. Стуль-жа выйшаў Варнава ў Тарс пашукаць Саўла і, знайшоўшы яго, прывёў у Антыохію.
26. I сталася, што цэлы год зьбіраліся ў гэтай царквé ды навучалі значную грамаду; і вучні ў Антыохіі найперш пачалі называцца Хрысьціянамі.
27. У тыя-ж дні з Ерузаліму прыйшлі ў Антыохію Прарокі.
28. I адзін із іх, на ймя Агаў, устаўшы, праз Духа абвясьціў, што на ўсéнькім сьвéце мае быць вялікі голад; і стаўся ён за кéсара Кляўдыя.
29. 3 вучняў жа, колькі хто мог, пастанавіў кожын із іх наслаць на дапамогу братом, што жылі ў Юдэі.
30. 3 I ўчынілі гэта, паслаўшы старшым праз рукі Варнавы і Саўла.

Разьдзéл 12.

1. А ў тым часе паднЯў цар Ірад рукі, каб мучыць некаторых із царквы,
2. а Якава, брата Іонавага, дык мячом забіў.
3. I, бачучы, што гэта люба Жыдом, наважыўся ўзяць і Пятра (а былі дні праснакоў)
4. ды, злавіўшы, пасадзіў у вязьніцу, загадаўшы чатыром чацьвёркам жаўнéраў сьцерагчы яго, манючыся пасьля Пасхі вывясьці яго народу.
5. Гэтак вось Пятра пілнавалі ў вязьніцы; царквá-ж усьцяж малілася за яго Богу.
6. Калі-ж Ірад маніўся вывясьці яго, у тую ноч Пéтр спаў міжы двух жаўнéраў, апутаны двума ланцугамі, ды перад дзьвярыма варта пілнавала вязьніцу.
7. I вось Ангел Гасподні стануў перад ім, і сьвятло зазьяла ў будынку. I, ткнуўшы Пятра ў бок, разбудзіў яго ды кажа: Устань хутчэй!
8. I зваліліся з рук ягоных ланцугі. Ангел-жа сказаў да яго: Падперажыся й падвяжы насталы тваé. Зрабіў і гэта. I кажа яму: Надзéнь вопратку тваю і йдзі за мной.
9. I, выйшаўшы, пайшоў за ім. Ды ня вéдаў, ці праўда тое, што сталася праз Ангела, бо думаў, што бачыць прывід.
10. Абмінуўшы-ж пéршую варту і другую, яны падыйшлі да зялéзных варотаў, што вялі да мéста ды самі сабой расчыніліся ім. I, выйшаўшы, яны прайшлі адну вуліцу, калі Ангел зьнячэўку адстаў ад яго.
11. І Пётр, прыйшоўшы да сябé, сказаў: Цяпéр вéдаю запраўды, што Госпад йаслаў Ангела свайго і вырваў мянé із рук Ірадавых ды з усяго, чаго жДаў нарóд Жыдоўскі.
12. Аглядзéўшыся-ж, пайшоў к дому Марыі, маткі Іоана, называнага Маркам, гдзе многія сабраліся й маліліся.
13. Калі-ж Пётр стукаўся ў дзьвéры сéнцаў, падыйшла паслухаць дзяўчынка, на ймя Рода,
14. і, пазнаўшы голас Пятра, ад радасьці не адчыніла дзьвéраў, але, убéгшы, абвясьціла, што Пéтр стаіць перад уваходам.
15. Тыя-ж сказалі да яé: Ты ашалéла. Але яна казала, што гэта так. Яны-ж гаварылі: гэта Ангел ягоны.
16. Пётр жа не пераставаў стукацца. Калі-ж адчынілі, убачылі яго і здумéліся.
17. Паказаўшы-ж рукой, каб маўчалі, расказаў ім; як Госпад вывеў яго із вязьніцы. I сказаў: Павядомце аб гэтым Якава і братоў. I, выйшаўшы, пайшоў у другое мéсца.
18. Калі-ж настаў дзéнь, сярод жаўнéраў узьнялася трывога вялікая: што сталася з Пятром?
19. Ірад жа, пашукаўшы ды не знайшоўшы яго, судзіў вартаўнікаў і загадаў сказьніць іх. I, перабраўшыся з Юдэі ў Кесарыю, жыў.
20. А Ірад манíўся ваяваць з Тырыйцамі й Сіданійцамі.Яныж, змовіўшыся, прыйшлі да яго і, скланіўшы Уласта, пасьцéльніка царскага, прасілі міру, бо іхняя краіна кармілася ад царскае.
21. У вызначаны-ждзéнь Ірад, апрануўшыся ў царскія шаты ды сéўшы на пасадзе, прамаўляў да іх,
22. а народ крычэў: Голас Божы, а не чалавéчы!
23. Зьнячэўку Ангел Гасподні паразіў яго за тое, што не аддаў хвалы Богу, і, заéдзены чэрвямі, ён памéр.
24. Слова-ж Божае разрасталася й памнажалася.
25. А Варнава й Саўл, споўніўшы даручэньне, пайшлі назад з Ерузаліму, узяўшы з сабой таюка Іоана, называнага Маркам.

Разьдзéл 13.

1. Былі-ж у Антыохіі, у тамтэйшай царквé, некаторыя прарокі й вучыцялі: Варнава й Сьшон, называны Нігер, і Лукій Кірэнэец, ды Манаэн, што ўзгадаваўся разам з Ірадам чацьвёраўладарным, ды Саўл.
2. I, калі яны адпраўлялі службу Божую і пасьцілі, сказаў Дух Сьвяты: выдзяліце мнé Варнаву й Саўла на дзéла, на якое я іх паклікаў.
3. Дык яны, папасьціўшы й памаліўшыся, ды ўзлажыўшы на іх рукі, звольнілі іх.
4. Тыя-ж, пасланыя Духам Сьвятым, прыйшлі ў Сэлеўкію ды стуль паплылі к Кіпру.
5. I, апынуўшыся ў Саляміне, абвяшчалі слова Божае ў Жыдоўскіх сынагогах; мéлі-ж і Іоана слугу.
6. Прайшоўшы-ж востраў ажно да Пафа, знайшлі нéйкага чараўніка лжэпрарока, Жыда, на імя Варыісус,
7. які быў у старасты Сяргéя Паўлы, мужа разумнага. Той, паклікаўшы Варнаву й Саўла, зажадаў паслухаць слова Божае.
8. Проці іх выступіў Яліма, чараўнік, (гэтак тлумачыцца імя ягонае), жадаючы адвярнуць старасту ад вéры.
9. Але Саўл (ён жа й Паўла), напоўніўшыся Духам Сьвятым ды паўзіраўшыся на яго,
10. сказаў: О, сыне дэмана, поўны ўсякае крывадушнасьці і ўсякага злачынства, ворагу ўсякае праўды! Ці-ж не пакінеш ты крывіць простыя шляхі Госпада?
11. Дык вось цяпéр рука Гасподня над табою, і будзеш ты сьляпы, і ня ўглéдзіш сонца ажно да пары. I ўраз жа найшоў на яго туман ды цéмра, і, блукаючыся, шукаў павадыра.
12. Тады стараста,углéдзіўшы стаўшаеся, увéраваў, зьдзіўлены навукай Гасподняй.
13. Адплыўшы-ж із Пафу, тыя, што былі з Паўлáм, прыйшлі ў Пэргію, у Памфіліі. А Іоан, адлучыўшыся ад іх, вярнуўся ў Ерузалім.
14. Яны-ж, прайшоўшы із Пэргіі, апынуліся ў Антыохіі Пісідзкай ды, увайшоўшы ў сынагогу, у дзéнь суботні, пасéлі.
15. Пасьля-ж прачытаньня закону й Прарокаў начальнікі сынагогі паслалі да іх сказаць: Мужы браты! Калі ёсьць у вас слова павучэньня для народу, прамоўце!
16. Паўла-ж, устаўшы й даўшы знак рукой, сказаў: Мужы Ізраільскія дый тыя, што óаяцца Бога! Паслухайце!
17. Бог народу гэтага Ізраільскага выбраў айцоў вашых дый узвысіў народ у бытнасьць у зямлі Эгінецкай і ўзьнятай рукой вывеў іх із яé. І ў працягу каля сараку гадоў карміў іх у пустыні.
18. I, зьніштожыўшы сéм народаý у зямлі Ханаанскай, надзяліў іх зямлёй гэных.
19. Пасьля-ж гэтага каля чатырох сот і пяцьдзесяцéх гадоў даваў судзьдзяў да Самуіла прарока.
20. А з таго часу прасілі аб цара; і даў ім Бог Саýла, сына Кісавага, мужа з роду Бэніямінавага, гадоў на сорак.
21. Скінуўшы-ж яго, паставіў ім за цара Давіда, аб якім і сказаў, сьвéдчучы: Знайшоў Давіда, сына Есіявага, мужа Мнé па сэрцу, які зьдзéйсьніць усé жаданьні Маé (1 Царств. 13, 14. Пс. 88, 21).
22. Із яго-ж насéньня Бог паводле абяцаньня падняў Ізраілю Спаса Ісуса,
23. перад прыходам Якога абвясьціў Іоан хрышчэньне пакаяннае ўсяму народу Ізраільскаму.
24. Калі-ж Іоан канчаў шлях свой, ён сказаў: За каго лічыце мянé? Не я гэта, а йдзé вось за мною, каму я ня годны вобуй разьвязаць на нагáх.
25. Мужы браты, сыны роду Аўраамавага і тыя, што Бога баяцца сярод вас! Вам паслана слова спасéньня гэтага.
26. Бо жыхары Ерузаліму й начальнікі іх, не пазнаўшы Яго ды асудзіўшы, споўнілі галасы прарокаў, чытáныя кожную суботу,
27. і, не знайшоўшы нíякае сьмяротнае віны, прасілі Пілата, каб быў забіты.
28. Калі-ж споўнілі ўсё напісанае аб Ім, дык, зьняўшы з дзéрава, палажылі ў магілу.
29. Але Бог ускрасіў яго із мёртвых.
30. I шмат дзён паказываўся тым, што прыйшлі разам з ІМ із Галілéі ў Ерузалім; яны —> сьвéдкі Яго перад народам.
31. I мы вам абвяшчаем, што абяцаньне, дадзенае айцом, Бог споўніў нам, іхнім дзéцям, падняўшы Ісуса,
32. як і ў другім Псальме напісана: Ты Сын Мой, Я сяньня Цябé спарадзіў (Пс. 2, 7).
33. А што ўскрасіў Яго із мёртвых, каб ніколі не абярнуўся ў тлéньне, дык сказаў гэтак: Дам вам сьвятасьці Давідавыя напэўна (Ісая 55, 3).
34. Дзеля таго і ў іншым гаворыць: Не дасі Сьвятому Твайму ўглéдзіць тлéньне (Пс. 15, 10).
35. Бо-ж Давід, паслужыўшы роду свайму, з волі Божае супачыў і быў паложаны пры бацькох сваіх дыўбачыўтлéньне,
36. а Той, каго Бог ускрасіў, тлéньня ня ўбачыў.
37. Дык няхай вам будзе вéдама, мужы браты, што адпушчэньне грахоў праз Яго вам абвяшчаецца;
38. і ў-ва ўсім, у чым ня можаце апраўдацца ў законе Майсéявым, кожын вéруючы апраўдаецца ў Ім.
39. Глядзіце-ж, каб ня прыйшло на вас сказанае ў прарокаў:
40. Глядзіце, вы, пагарджаючыя, дзівуйцеся і шчэзьніце! Бо дзéла роблю ў дні вашыя, дзéла, якому вы не павéрыліб, калі-б кто расказаў вам (Аввак. 1, 5).
41. Калі-ж выходзілі із Жыдоўскае сынагогі, прасілі іх пагане, каб і ў другую суботу гаварылі словы гэтыя.
42. А як разыйшлася сынагога, многа Жыдоў і пабожных павéрненых пайшлі за Паўлам і Варнавай; тыя-ж, размаўляючы з імі, заклікалі іх аставацца ў ласцы Божай.
43. У наступную-ж суботу блізу ўсё мéста зыйшлося слухаць слова Божае.
44. Дык Жыды, убачыўшы гэткі натоўп, напоўніліся зайздрасьцяй і пярэчылі таму,што гаварыў Паўла, кажучы насупраць ды зьняважаючы іх.
45. Паўла-ж і Варнава горда сказалі: Да вас налéжала пéрш прамовіць слова Божае; але, калі вы адкідаеце яго ды ня лічыце сябé годнымі жыцьця вéчнага, дык мы зварачаемся вось да паганаў.
46. Бо так запавéдаў нам Госнад: Я паставіў цябé за сьвéтач для паганаў, каб быў ты дзеля спасéньня ажно па край зямлі (Ісая 49, 6).
47. Пагане-ж, пачуўшы, узрадаваліся і славілі слова Гасподняе, ды ўвéравалі ўсé, якія былі празначаны да жыцьця вéчнага.
48. I разнасíлася слова Гасподняе на ўсéй старане.
49. Жыды-ж падбухторылі набожных ды паважаных жанок і пéршых у мéсьце, паднялі перасьлéдаваньне проці Паўлы й Варнавы ды выгналі іх із мéжаў сваіх.
50. Яны-ж, абтроапы пыл з ног сваіх на іх, пайшлі ў Іконію. .
51. А вучні напоўніліся радасьцяй і Духам Сьвятым.

Разьдзéл 14.

1. Сталася-ж у Іконіі, увайшлі яны разам у сынагогу Жыдоўскую ды прамаўлялі гэтак, што ўвéравала вялікая грамада Жыдоў і Грэкáў.
2. Жыды-ж, што ня вéравалі, падбурылі й варожа настрóілі проці братоў душы паганаў.
3. Аднак, яны прáбылі даволі часу, адважна прамаўляючы аб Госпадзе, Які сьвéдчыў слову міласьці сваéй і даваў рукамі іхнімі рабіць знакі й цуды.
4. I падзялілася грамада мястовая: і адны былі з Жыдамі, другія-ж з Апосталамі.
5. Калі-ж пагане й Жыды з начальнікамі сваімі напалі на іх, каб зьняважыць ды пабіць камéньмі,
6. дык яны, вéдаючы, уцяклі ў мéсты Лікаонскія Лістру й Дэрбу ды ў ваколіцу
7. і былі тамака й прапавéдывалі Эвангельле.
8. У Лістры-ж нéйкі чалавéк, не валадаючы нагамі, сядзéў, бо ад чэрава матчынага быў храмы й ніколі не хадзіў.
9. Ён слухаў, як прамаўляў Паўла. Той, паўзіраўшыся на яго і бáчучы, што мáе вéру дзеля спасéньня,
10. сказаў моцным голасам: Стань на ногі тваé проста! I падскочыў ды хадзíў
11. Народ-жа, бачучы, што зрабіў Паўла, падняў голас свой, мовячы па лікаонску: Богі ў чалавéчай пастáці зыйшлі да нас!
12. I называлі Варнаву Зэўсам, а Паўлу Гэрмэсам, бо быў павадыром у слове.
13. А жрэц Зэўса, настаўленага перад мéстам іхнім, прывёўшы валоў з вянкамі к варотам, хацéў разам з народам забіць іх.
14. Апосталы-ж Варнава й Паўла, пачуўшы, разьдзéрлі вопраткі сваé ды кінуліся ў народ, крычучы й гаворачы:
15. Мужы! што вы гэта робіце? Мы такія-ж людзі пакутныя, як і вы, абвяшчаем вам Эвангельле, каб адвярнуліся ад усіх гэтых марнотаў да Бога Жывога, Які стварыў нéба й зямлю й мора дый усё, што Ў іх,
16. а ў мінулых родах дапусьціў, каб усé народы йшлі сваімі шляхамі,
17. ды не пакінуў сьвéдчыць аб Сабé, робячы дабро, даючы нам з нéба дажджы й пóры ýраджайныя, ды напаўняючы éжай і ўцéхай сэрцы. нашыя!
18. I, прамаўляючы гэтае, лéдзьве спынілі народ, каб не забівалі для іх.
19. 3 Антыохіі-ж і Іконіі прыйшлі Жыды і, падбурыўшы народ ды ўкаменаваўшы Паўлу, вывалаклі яго за мéста, думаючы, што éн памéр.

20. Калі-ж абступілі яго вучні, ён устаў ды ўвайшоў да мéста і назаўтрае з Варнаваю выйшаў у Дэрбу.
21. Абвясьціўшы-ж Эвангельле гэнаму мéсту ды прыдбаўшы многа вучняў, вярнуліся назад у Лістру й Іконію й Антыохію,
22. умацоўваючы душы вучняў, заклікаючы трываць у вéры, ды што праз шмат мукаў трэ нам увайсьці ў царства Божае.
23. Паназначаўшы-ж ім, ускладаючы рукі, старшых па царквох, ды памаліўшыся з постам, даручылі іх Госпаду, у Якога ўвéравалі.
24. I, прайшоўшы праз Пісідыю, нрыйшлі ў Памфілію.
25. I, расказаўшы слова ў Пэрзе, пайшлі ў Атталію
26. ды стуль адплылі ў Антыохію, адкуль былі аддадзены ласцы Божай на дзéла, якое выпаўнілі.
27. Апынуўшыся там і склікаўшы царкву, абвясьцілі, што ўчыніў з імі Бог ды як расчыніў дзьвéры вéры паганам.
28. I былі тамака немалы час з вучнямі.

Разьдзéл 15.

1. Некаторыя-ж, што прыйшлі з Юдэі, навучалі братоў: калі ня будзеце абрэзаны па звычаго Майсéяваму, ня можаце спасьціся.
2. Калі-ж узьнялася немалая снорка й змаганьне з імі ў Паўлы й Варнавы, пастанавілі, каб Паўла й Варнава й некаторыя другія спасярод іх пайшлі з гэтай справай да Апосталаў і старшых у Ерузалім.
3. Вось жа яны, пасланыя царквой, праходзілі праз Фінікію ды Самарыю, апавядаючы аб навароце паганаў; і радасьць вялікую рабілі ўсім братом.
4. Прыйшоўшы-ж у Ерузалім, яны былі прыняты царквой і апосталамі ды старшымі і расказалі, што з імі ўчыніў Бог.
5. I паўсталі некаторыя із гэрэзіі Фарысэйскае, што ўвéравалі, кажучы, што трэба іх абрэзаць ды наказаць, каб трымаліся закону Майсéявага.
6. I сабралíся Апосталы й старшыя разглядзéць гэту справу.
7. Як-жа ўзьнялося вялікае змаганьне,Пётр, устаўшы, сказаў: Мужы браты! вы вéдаеце, што ад даўных дзён Бог выбраў сярод нас, каб праз маé вусны чулі пагане слова Эвангельля ды ўвéравалі;
8. і знаўца сэрцаў, Бог, быў сьвéдкай ім, даўшы ім Духа Сьвятога, як і нам,
9. і не адрожніў нічога міжы намі й імі, вéраю ачысьціўшы сэрцы іхнія.
10. Дык чаго-ж цяпéр спакушаеце Бога, каб узлажыў на шыі вучняў ярмо, насіць якое ня здолелі ні айцы нашыя, ні мы?
11. Але мы вéрым, што спасéмся міласьцяй Госпада Ісуса Хрыста, гэтак сама, як і.яны.
12. I змоўкла ўся грамада, і слухалі Варнаву й Паўлу, апавядаўшых, якія знакі й цуды зрабіў праз іх Бог сярод паганаў.
13. Калі-ж тыя змоўклі, адказаў Якаў, мовячы: Браты мужы! Паслухайце мянé!
14. Сымон вытлумачыў, як Бог пéрш глянуў на паганаў, каб узяць із іх народ імéньню Свайму,
15. і з гэтым згаджаюцца словы Прарокаў, як напісана:
16. Пасьля гэтага вярнуся і збудую палатку Давідаву, што звалілася, і руіны яé адбудую й папраўлю яé:
17. каб Госпада шукала рэшта людзéй ды ўсé народы, на якіх прызвана імя Маé, — кажа Госпад, які робіць усё гэта.
18. Ад вякоў вéдамы Богу ўсé дзелы Ягоныя.
19. Дык я лічу, што ня трэба абцяжаць навярнуўшыхся ад паганаў к Богу,
20. але напісаць ім, каб узьдзéржываліся ад гідотаў íдальскіх і блуду, ад душанага і крыві;
21. бо Майсéй ад даўных родаў мáе па мéстах абвяшчаючых яго ў сынагогах, чытáны кожную суботу.
22. Тады надумалі Апосталы і старшыя разам з усéй царквой паслаць у Антыохію зПаўлам і Варнавай выбраных спасярод сябé людзéй: Юду, называнага Варсавай, ды Сілу, мужоў перадавых сярод братоў,
23. напісаўшы праз рукі іх гэтак: Апосталы і старшыя і браты — братом із паганаў у Антыохіі і Сірыі і Кілікіі: радуйцеся!
24. Пачуўшы, што некаторыя, прыходзячы ад нас, устрывожылі вас словамі ды захісталі душамі вашымі, кажучы абрэзывацца і трымацца закону, чаго мы ім не даручалі,
25. надумалі мы, сабраўшыся аднадушна, паслаць да вас выбраных людзéй разам з любымі нам Варнавай і Паўлам,
26. людзьмі, аддаўшымі душы сваé за імя Госпада нашага Ісуса Хрыста.
27. Вось-жа паслалі мы Юду й Сілу, якія абвéсьцяць вам тое-ж і словамі.
28. Бо надумалася Духу Сьвятому і нам ніякага больш цяжару на вас не ўскладаць, апрача гэтага неабходнага:
29. узьдзéржывацца ад жэртваў ідалам, ад крыві й душанага, ды ад блуду; высьцерагаючыся гэтага, зробіце добра. Бывайце здаровыя.
30. Пасланыя-ж прыйшлі ў Антыохію і, сабраўшы грамаду, аддалі пісьмо.
31. I, прачытаўшы, яны зрадзéлі ад гэтага павучэньня.
32. Юда-ж і Сіла, якія й самі былі прарокамі, многімі словамі навучалі братоў ды ўмацоўвалі іх.
33. 3 Прабыўшы там час, яны былі з мірам адасланы братамі да Апосталаў.
34. Але Сіле надумалася астацца тамака.
35. Паўла-ж і Варнава пажылІ ў Антыохіі, навучаючы і абвяшчаючы разам з многімі другімі слова Гасподняе.
36. А цераз нéкалькі дзён сказаў Паўла Варнаве: Вéрнемся й давéдаемся братоў нашых па ўсіх мястóх, дзé мы абвяшчалі слова Гасподняе: як яны маюцца?
37. Варнава-ж радзіў узяць з сабой Іоана, называнагаМаркам.
38. Але Паўла думаў ня браць яго з сабою, бо ён адстаў ад іх ад Памфіліі ды не пайшоў з імі на дзéла.
39. Дык узьнялася сварка, ажно яны разлучыліся адзін з адным, і Варнава, узяўшы Марка адплыў на Кіпр.
40. Паўла-ж пайшоў, выбраўшы сабé Сілу, даручоны братамі міласьці Божай.
41. I праходзіў праз Сірыю й Кілікію, умацоўваючы цэрквы.

Разьдзéл 16.

1. I прыйшоў ён у Дэрбу й Лістру. I вось быў тамака адзін вучань, на ймя Цімахвéй, сын аднаé жанчыны Жыдоўскае, вéручае, і бáцькі Грэка.
2. Аб ім сьвéдчылі браты ў Лістры й Іконіі.
3. Паўла зажадаў, каб ён з ім пайшоў; і, узяўшы яго, абрэзаў дзéля Жыдоў, што былі ў тых ваколіцах: бо ўсé вéдалі бацьку ягонага, што быў Грэк.
4. Калі-ж праходзілі праз мéсты, аддавалі ім перахоўваць уставы, пастаноўленыя Апосталамі й старшымі, што ўЕрузаліме.
5. I цэрквы крапчэлі ў вéры ды ўзрасталі што-дня лікам.
6. Прайшоўшы-ж праз Фрыгію й зямлю Галятыйскую, ня даў ім Дух Сьвяты абвяшчаць слова ў Азіі.
7. Прыйшоўшы ў Мізію, маніліся йсьці ў Віфінію; і не дазволіў ім Дух.
8. Дык, прайшоўшы праз Мізію, зыйшлі ў Троаду.
9. I паказалася Паўлу ўначы зьява: нéйкі муж, Македонец, стоючы, прасіў яго й мовіў: Прыходзь у Македонію й памажы нам.
10. Як жа пабачыў ён зьяву, ураз-жа памкнуліся мы йсьці ў Македонію, разумéючы, што паклікаў нас Госпад абвяшчаць ім Эвангельле.
11. Дык, вырушыўшы з Троады, мы борзда пайшлі ў Самафракію, а назаўтрае ў Нэапаль,
12. адтуль-жа ў Філіппы, што ёсьць пéршае мéста таé часьці Македоніі — калёнія. I былі мы ў гэтым мéсьце нéкалькі дзён.
13. А ў дзéнь суботні выйшлі мы за мéста к рацэ, дзé звычайна адбывалася малéньне, і, пасéўшы, прамаўлялі да сабраных жанчын.
14. I слухала адна жанчына, на ймя Лідзія, таргоўка парфірай, з мéста Фіатыра, якая шанавала Бога; і Госпад расчыніў сэрца яé, каб зважала на прамову Паўлы.
15. Калі-ж ахрысьцілася яна й дом яé, прасіла нас, мовячы: калі вы прызналі мянé вéрнай Госпаду, дык увайдзéце ў дом мой ды жывéце. I прымусіла нас.
16. Сталася-ж, як мы йшлі на малітву, сустрэла нас адна дзяўчына, якая мéла вéшчага духа ды варажбой вялікі даход давала гаспадаром сваім.
17. Яна, ідучы за Паўлам і намі, закрычэла, мовячы: Людзі гэтыя — рабы Госпада Найвышэйшага; яны абвяшчаюць нам шлях да збаўлéньня!
18. I рабіла яна гэта шмат дзён. Паўла-ж, узлаваўшыся, павярнуўся й сказаў духу: Прыказую табé імем Ісуса Хрыста: выйдзі з яé! I выйшаў той-жа час.
19. Гаспадары-ж яé, бачучы, што прапала надзéя заробку іхняга, схапіўшы Паўлу й Сілу, павалаклі на плошчу да начальнікаў.
20. Прывёўшы-ж іх да ваяводаў, сказалі: Гэтыя людзі трывожаць мéста нашае, а яны — Жыды
21. і вучаць звычаяў, якіх нам, Рымлянам, ня сьлéд ні прыймаць, ні выпаўняць.
22. I паўстаў народ проці іх, і ваяводы, сарваўшы вопраткі з іх, загадалі біць іх кіямі.
23. Даўшы-ж ім шмат удараў, кінулі іх у вязьніцу, загадаўшы сторажу вастрожнаму крэпка пілнаваць іх.
24. Ён, дастаўшы гэткі прыказ, кінуў іх у ўнутраную вязьніцу ды ногі ім паўшчамляў у калоду.
25. Каля паўночы Паўла й Сіла маліліся й пяялі гімны Богу, і вязьні чулі іх.
26. Зьнячэўку сталася вялікае трасéньне, ажно захісталіся падваліны вязьніцы; і ўраз расчыніліся ўсé дзьвéры, і ўсім апалі путы.
27. I стораж вязьніцы, прачхнуўшыся ды бачучы расчыненыя дзьвéры вязьніцы, дастаўшы мéч, хацéў забіць сябé, бо думаў, што вязьні паўцякалі.
28. I моцным голасам загаласіў Паўла, мовячы: Не рабі сабé нічога благога: бо ўсé мы тут!
29. Папрасіўшы сьвятлá, ён убéг і, дрыжучы, прыпаў да Паўлы й Сілы
30. ды, выводзячы іх вонкі, сказаў: Гаспадары! Што трэ рабіці мнé, каб спасьціся?
31. Яны-ж адказалі: Вéруй у Госпада Ісуса Хрыста, і будзеш збаўлены ты і ўвéсь дом твой.
32. I казалі слова Гасподняе яму і ўсім хатнім ягоным.
33. I ў тую-ж гадзіну ўначы, узяўшы іх, паабмываў ім раны й ахрысьціўся сам і ўсе ягоныя безадкладна.
34. Завёўшы-ж іх у свой дом, паставіў «ім пачастунак і цéшыўся разам з усéнькім домам, што ўвéраваў у Бога.
35. Як-жа настаў дзéнь, паслалі вáяводы слуг мéскіх, кажучы: Звольніце гэных людзéй.
36. I стораж вязьніцы абвясьціў словы тыяПаўлу: Прыслалі ваяводы, каб звольніць вас. Дык вось, выходзьце і йдзéце з мірам.
37. Паўла-ж сказаў да іх: Нас, грамадзян Рымскіх, бяз суду білі перад народам і кінулі ў вязьніцу, а цяпéр цішком звальняюць нас? О, нé: няхай самі прыйдуць ды вывядуць нас.
38. Слугі мéскія пераказалі словы гэтыя ваяводам, і тыя спалохаліся, пачуўшы, што яны Рымскія.
39. I, прыйшоўшы, перапрашалі іх і, вывеўшы, прасілі пакінуць мéста.

40. Выйшаўшы-ж з вязьніцы, прыйшлі ў Лідзію. I, бачучы братоў, навучалі іх ды пайшлі стуль.

Разьдзéл 17.

1. Прайшоўшы-ж праз Амфіпаль і Апалёнію, прыйшлі ў Фессáлоніку, дзе была Жыдоўская сынагога.
2. I Паўла, наводле звычаю свайго, прыйшоў да іх і тры суботы гутарыў з íмі із Пісаньня,
3. даводзячы й пакззуючы, што Хрысту налéжала цярпéць і ўваскрэснуць із мёртвых, ды што Ён, Ісус, ёсьць Хрыстос, аб якім я вам кажу.
4. I некаторыя з іх увéрзвалі і далучыліся да Паўлы й Сілы: вялікая грамада веручых Грэкаў, дый жанок важнéйшых ня мала.
5. Нявéруючыя-жЖыды,праз завісьць, назьбіраўшы нейкіх нягодных бадзяк ды ўчыніўшы таўпу, збунтавалі мéста. I, падыйшоўшы да дому Язонавага, шукалі іх, каб вéсьці да народу.
6. Не знайшоўшы-ж іх, пацягнулі Язона й некаторых братоў да начальнікаў мéста, крычучы, што гэтыя сусьвéтныя бунтары прыйшлі і сюды,
7. а Язон іх прыняў. Усе-ж яны чыняць супраць уставаў кéсаравых, кажучы, што ёсьць другі цар: Ісус.
8. I, чуючы гэта, устрывожыўся народ і начальнікі мéста,
9. але, узяўшы забясьпéчаньне ад Язона й другіх, звольнілі іх.
10. Браты-ж зараз уначы выправілі Паўлу й Сілу ў Вэрыю. Тыя-ж, прыйшоўшы, пайшлі ў школу Жыдоў.
11. Гэтыя-ж былі больш дабрадушныя, чым у Фессаíлдніцы: яны прынялі слова з усéй ахвотай ды кожын дзéнь разьбіралі Пісаньне, ці гэтак яно ёсьць.
12. Дый многа із іх увéравалі, ды нямала й жанок Грэцкіх наважаных і мужоў.
13. Калі-ж Жыды ў Фессалоніцы давéдаліся, што й у Вэрыі абвяшчаецца праз Паўлу слова Божае, дык прыйшлі й сюды, падбураючы народ.
14. Тады браты хутка выправілі Паўлу, быццам к мору йшоў, а Сіла й Цімахвéй тамака асталіся.
15. Тыя-ж, што праводзілі Паўлу, давялі яго да Афін і, узяўшы загад для Сілы й Цімахвéя, каб чым хутчэй ішлі да яго, пайшлі.
16. Калі-ж Паўла чакаў на іх у Афінах, узбурыўся ў ім дух ягоны, глéдзячы на мéста, апанаванае ідаламі.
17. Дык гутарыў у сынагозе з Жыдамі й пабожнымі, а такжа на торжышчы што-дня, з кім здарылася.
18. Некаторыя-ж з філёзофаў эпікурэйцаў ды стоікаў спрачаліся з ім: адны гаварылі: Што хоча сказаць баўбатун гэты? а другія: Здаéцца, прапавéдуе чужых багоў, — бо абвяшчаў ім Ісуса і ўваскрасéньне Ягонае.
19. I, узяўшы яго, прывялі да Арэапагу, кажучы: Ці можáм вéдаць, што гэта за новую навуку ты прапавéдуеш?
20. Бо нéшта чужое ўкладаеш нам у вушы; дык хочам вéдаці, што гэта мáе быць?
21. Усé-ж Афіняне й заходжыя чужынцы ні аб чым іншым ня рупіліся, як гаварыць ці слухаць навіны.
22. Паўла-ж, стануўшы пасярод Арэапагу, прамовіў: Мужы Афінскія, з усяго я бачу, што вы нібы асабліва набожныя.
23. Бо, праходзячы й аглядаючы сьвятыні вашыя, знайшоў я й жэртвенік, на якім напісана: Нявéдамаму Богу. Дык Таго, Каму вы, ня вéдаючы, пакланяецеся, я вам абвяшчаю.
24. Бог, які стварыў сусьвéт і ўсё ў ім, Ён, Гаспадар нéба й зямлі, не ў рукатворных храмах жывé
25. і не ад рук чалавéчых служэньне прыймае, быццам нéчага патрабуючы, а Сам даé ўсім жыцьцё й дыханьне й усё.
26. I зрабіў з аднаé крыві ўвéсь род чалавéчы, каб жыў на ўсéнькім абліччы зямлі, вызначыўшы напéрад часы й мéжы жыльля іхняга,
27. каб шукалі Госпада, ці не нашчупаюць Яго ды ня знойдуць, хаця Ён і недалёка ад кожнага з нас:
28. бо ў Ім жывем і рухаемся і існуем, як і некаторыя із вашых паэтаў сказалі: Мы бо й род Ягоны.
29. Дык мы, як род Божы, не павінны думаць, быццам Божства падобна да золата ці серабра або камня, выразанага здольнасьцяй і выдумкай чалавéчай.
30. Дык вось, Бог, глянуўшы на часы нявéданьня, прыказуе цяпéр скрозь усім людзям пакаяцца:
31. бо вызначыў дзéнь, у які маніцца справядліва судзіць сьвéт праз Мужа, Якога вызначыў, даўшы ўсім пэўнасьць праз ускрасéньне Яго із мéртвых.
32. Пачуўшы-ж аб уваскрасéньні із мёртвых, адны насьмяхаліся, другія-ж казалí: Паслухаем цябé аб гэтым другім разам!
33. I гэтак Паўла выйшаў спасярод іх.
34. Некаторыя-ж мужы, прыстаўшы да яго, увéравалі; між імі й ДыанІс Арэапагіт, і жанчына на ймя Дамара, і іншыя з імі.

Разьдзéл 18.

1. Пасьля-ж гэтага, пакінуўшы Афіны, прыйшоў Паўла ў Карынт.
2. I, знайшоўшы нéйкага Жыда, на ймя Акілу, родам із Понту, які толькі што прыйшоў із Італіі, ды жонку ягоную Прыскіллу (— бо Клаўдзі загадаў усім Жыдом выбрацца з Рыму), прыйшоў да іх.
3. А дзеля таго, што быў аднаго рамясла, аставаўся ў іх ды працаваў; майстравалі-ж палаткі.
4. I кожную суботу гутарыў у сынагозе й пераконываўЖыдоў ды Грэкаў.
5. Калі-ж прыйшлі з Македоніі Сіла й Цімахвéй, Дух панукаў Паўлу сьвéдчыць Жыдом, пра Ісуса Хрыста.
6. А як. яны працівіліся й зьневажалі яго, дык, абтросшы вопратку, сказаў да іх: Кроў вашая на галаву вам! Я-ж чысты. Ад сяньня йду к паганам.
7. I, выйшаўшы стуль, пайшоў у дом нéйкага багабойнага чалавéка, на ймя Юста, дом якога быў побач сынагогі.

8. А Крыспа начальнік сынагогі, увéраваў у Госпада разам з усім домам сваім, дый многа Карыньцян, слухаючы, увéравалі й ахрысьціліся.
9. Госпад жа сказаў Паўлу ў зьяве ўначы: Не палохайся, але прамаўляй ды не змаўкай:
10. бо Я з íабою, і ніхто не адважыцца ўчыніць табé зло; бо багата ў Мянé народу ў мéсьце гэтым.
11. І прабыў год і шэсьць мéсяцаў, навучаючы ў іх слова Божага.
12. У часе-ж старастоўства ў Ахéі Гальліона Жыды аднадушна напалі на Паўлу й павялі яго ў суд,
13. кажучы, што ён вуча людзéй шанаваць Бога не па закону.
14. Калі-ж Паўла хацéў расчыніць рот, сказаў Гальліон да Жыдоў: Жыды, я-б слушна выслухаў вас, калі-б была нéйкая крыўда, ці думка ліхая;
15. калі-ж спрэчка йдзé аб слова ды ймéны ды закон ваш, дык разглядайце самі, бо я судзьдзёй у гэтым быць не хачу.
16. I пагнаў іх із суду.
17. Усé-ж Грэкі, схапіўшы Састэна, начальніка сынагогі, білі яго гіерад судом, Гальліона-ж гэта зусім ня рупіла.
18. Паўла-ж, прабыўшы йшчэ даволі дзён, разьвітаўся з братамі і адплыў у Сірыю (а з ім Прыскілла й Акіла), абстрыгшы ў Кенхрэях галаву: бо быў абяцаўшы.
19. I прыбыў у Эфэс і пакінуў іх тамака, а сам увайшоў у сынагогу ды гутарыў з Жыдамі.
20. Калі-ж прасілі яго астацца ў іх надаўжэй, ён не згадзіуся,
21. але разьвітаўся з імі, сказаўшы: Мнé канéшна трэба справіць надыходзячае сьвята ў Ерузаліме; калі-ж Бог захоча, вярнуся йзноў да вас. I вырушыў з Эфэсу.
22. I, прыбыўшы ў Кесарыю ды зайшоўшы (ў Ерузалім) і прывітаўшы царкву, пайшоў у Антыохію.
23. Пабыўшы-ж нéйкі час, выйшаў стуль ды праходзіў пачарзé зямлю Галятыйскую і Фрыгію, умацоўваючы ўсіх вучняў.
24. Прыйшоў-жа ў Эфэс нéйкі Жыд, на ймя Апальлёс, родам Александрыец, муж красамоўны й моцны ў Пісаньнях;
25. ён быў пастаўлены на шлях Гасподні і, палаючы духам, прамаўляў ды навучаў пра Госпада правільна, вéдаючы толькі хрышчэньне Іоанавае.
26. Ён пачаў адважна прамаўляць у сынагозе. Пачуўшы-ж яго, Акіла й Прыскілла ўзялі яго й вылажылі яму тачнéй шлях Божы.
27. А як ён маніўся пайсьці ў Ахéю, браты, наважыўшыся, напісалі вучням, каб прынялі яго. I ён, апынуўшыся там, шмат дапамог тым, што былі ўвéраваўшы праз ласку:
28. бо ўсенародна крэпка пераконываў Жыдоў, даводзячы Пісаньнямі, што Ісус ёсьць Хрыстос.

Разьдзéл 19.

1. I сталася, як Апальлёс быў у Карыньце, што Паўла, прайшоўшы вышэйшыя краіны, зайшоў у Эфэс. Знайшоўшы-ж некаторых вучняў,
2. сказаў да іх: Ці, увéраваўшы, прынялі вы Духа Сьвятога? Яны-ж сказалі яму: Але-ж мы й ня чулі, што існуе Сьвяты Дух.
3. I сказаў да іх: Дык у штож вы хрысьціліся? Яны-ж сказалі: У хрышчэньне Іоанавае.
4. Паўла-ж сказаў: Іоан хрысьціў хрышчэньнем пакаяньня} кажучы народу, каб увéравалі ў Таго, што йдзé за ім, знача ў Ісуса Хрыста.
5. Пачуўшы-ж, яны ахрысьціліся ў імя Госпада Ісуса.
6. I, як узлажыў Паўла рукі на іх, зыйшоў на іх Дух Сьвяты, і пачалі гаварыць языкамі ды прарочыць.
7. Было-ж усіх каля дванаццацёх мужоў.
8. Увайшоўшы-ж у сынагогу, адважна прамаўляў, вядучы ў працягу трох мéсяцаў гутаркі й даводзячы аб царстве Божым.
9. А як некаторыя закамянéлі й ня вéрылі, зьневажаючы шлях (Гасподні) перад народам, дык, пакінуўшы іх, аддзяліў вучняў і кожын дзéнь гутарыў у школе нéйкага Тырана.
10. Дзéялася-ж гэта два гады, і гэтак чулі слова Госпада Ісуса ўсé жыхары Азіі, Жыды і Грэкі.
11. І Бог немалыя цуды рабіў рукамі Паўлы,
12. так, што хусткі й паясы ад цéла ягонага на хворых ускладалі, і пакідалі іх хваробы, і духі нячыстыя выходзілі із іх.
13. Дый некаторыя з вандроўных шаптуноў Жыдоўскіх пачалі над апанаванымі злым духам называць імя Госпада Ісуса, мовячы: Заклінаем вас Ісусам, Якога абвяшчае Паўла.
14. Былі-ж нéйкія сямёра сыноў » Скéвы, архірэя Жыдоўскага, якія рабілі гэта.
15. I злы дух, адказваючы, сказаў: Вéдаю Ісуса, дый Паўлу вéдаю; а вы хто будзеце?
16. I чалавéк, што ў ім быў злы дух, накінуўшыся на іх і перамогшы іх, мéў гэткую сілу над імі, што яны голыя й параненыя ўцяклі з гэнага дому.
17. Гэта сталася вéдама Жыдом і Грэкам, што жылі ў Эфэсе, і страх напаў на іх на ўсіх, і ўзьвялічвалася імя Госпада Ісуса.
18. Багата-ж із тых, што ўвéравалі, прыходзілі вызнаваючы й апавядаючы ўчынкі сваé;
19. і даволі з тых, што чынілі чары, папрыносіўшы кнігі сваé папалілі іх перад усімі; і, палічыўшы цану іх, знайшлі пяґдьдзесят тысячаў серабра.
20. 3 гэткай сілай расло й крапчэла слова Гасподняе.
21. Калі-ж гэта споўнілася, Паўла пастанавіў у духу йсьці ў Ерузалім, прайшоўшы праз Македонію і Ахéю, ды сказаў: Пабываўшы там, трэ мнé й Рым пабачыць.
22. Паслаўшы-ж у Македонію двух прыслужнікаў сваіх, Цімахвéя й Эраста, сам астаўся часова ў Азіі.
23. Пад гэны-ж час узьнялася трывога немалая аб шлях (Гасподні):
24. бо нéхта, на ймя Зьмітра, што рабіў сярэбраныя храмы Артэміды й даваў рамéсьнікам немалы заработак,
25. сабраўшы іх ды іншых нрацаўнікоў гэтага дзéла, сказаў: Мужы, вы вéдаеце, што з гэтае работы — наш дабрабыт;
26. бачыце-ж і чуеце, што ня толькі ў Эфэсе, але й блізу па ўсéй Азіі гэны Паўла, пераканаўшы, багата народу адвярнуў, кажучы, што няма багоў рукатворных.
27. А гэта ня толькі пагражае ўпадкам нашаму рамяслу, але й тым, што храм вялікае багіні Артэміды за нішто лічыцца будзе, ды зьніштожыцца вéліч таé, якую паважае ўся Азія і ўвéсь сьвéт.
28. Пачуўшы-ж і напоўніўшыся страхам, яны закрычэлі, мовячы: Вяліка Артэміда Эфэская!
29. I ўсё мéста напоўнілася ўзварушэньнем; і, захапіўшы з сабой Гайя й Арыстарха, Македонцаў, што вандравалі з Паўлам, кінуліся аднадушна ў тэатр.
30. Калі-ж Паўла хацéў выйсьці да народу, вучні не пазволілі яму.
31. Дый некаторыя із начальнікаў Азійскіх, што былі прыяцелямі яго, паслалі да яго прасіць, каб ня йшоў у тэатр.
32. Адны-ж крычэлі адно, другія другое: бо сход быў бязладны, і большасьць ня вéдала, дзеля чаго сабраліся.
33. 3 таўпы-ж выпхнулі напéрад Аляксандра, якога выпіхалі Жыды. Аляксандр жа, зрабіўшы знак рукою, хацéў апраўдацца перад народам.
34. Калі-ж давéдаліся, што ён Жыд, дык узьняўся крык у адзін голас, і крычэлі каля дзьвюх гадзін: Вяліка Артэміда Эфэская!
35. Усьцішыўшы-ж народ, пісар кажа: Мужы Эфэскія! Хтож ня вéдае, што мéста Эфэс ёсьць вартаўнік храму вялікае багіні Артэміды й Дыапэта?
36. А як проці гэтага нічога сказаць нéльга, дык трэ вам супакоіцца й нічога неразважна не рабіць.
37. Вы-ж прывялі гэтых людзéй, якія ані храму не абакралі, ані багіні вашае не зьневажалі.
38. Калі-ж Зьмітра й рамéсьнікі, што з ім, маюць скаргу на каго, дык судзяць судзьдзі, і старасты ёсьць: няхай адны адных пазываюць.
39. Калі-ж даходзіце нéчага іншага, дык будзе разьвязана на законным сходзе.
40. Мы-ж баімося, каб не абвінавацілí нас за сягоньняшнюю разруху, бо-ж няма ніякае прычыны, каб апраўдаць гэту зборку.
41. I, сказаўшы гэта, раснусьціў сабраньне.

Разьдзéл 20.

1. Калі-ж сьціхла ўзварушэньне, Паўла, паклікаўшы вучняў ды разьвітаўшыся, пайшоў, кіруючыся ў Македонію.
2. Прайшоўшы-ж гэныя зéмлі ды многімі словамі навучыýшы іх, прыйшоў у Грэцыю.
3. Прабыўшы-ж/тры мéсяцы, калі Жыды зрабілі на яго засаду, і ён маніўся вырушыць у Сірыю, нрыйшла яму думка вярнуцца нраз Македонію.
4. Ішлі-ж з ім да Азіі Сосіпатр Вэрыец ды із Фессалонян Арыстарх і Сэкунд і Гай Дэрбянін і Цімахвéй, ды із Азійцаў Тыхік і Трахім.
5. Яны, анярэдзіўшы, чакалі на нас у Троадзе.
6. Мы-ж адплылі былі пасьля дзён праснакоў із Філіпаў ды дзён цераз пяць прыйшлі к ім у Троаду, дзé прабылі сéм дзён.
7. У пéршы-ж дзéнь тыдня, калі вучні сабраліся на ламаньне хлéба, Паўла, манючыся назаўтрае выйсьці, вéў з імі гутарку й зацягнуў яé ажно да паўночы.
8. Было-ж даволі сьвéтачаў у сьвятліцы, дзé мы сабраліся.
9. Дзяцюк-жа нéйкі, на ймя Яўціх, сядзючы на акнé, крэпка заснуў; як Паўла прамаўляў доўга, пахіснуўшыся ў сьнé, зваліўся ён з трэцяга павéрху ўніз і быў падняты няжывы.
10. Паўла-ж, зыйшоўшы ўніз, прыпаў да яго і, абняўшы, сказаў: Не палохайцеся, бо душа ягоная ў ім.
11. I, падняўшыся навéрх ды разламаўшы хлéб і паéўшы, гутарыў даволі ажне да сьвітаньня дый пайшоў.
12. А дзяцюка прывялі жывога і ўцéшыліся нямала.
13. Мы-ж пайшлі напéрад да карабля і паплылі ў Асс, манючыся забраць стуль Паўлу: бо гэтак éн нам загадаў, манючыся сам ісьці пехатой.
14. Калі-ж ён зыйшоўся з намі ў Асьсе, дык, забраўшы яго, прыбылі мы ў Мітылéну.
15. I, адплыўшы стуль, мы на другі дзéнь затрымаліся проці Хіоса, а назаўтрае прысталі к Самосу і, пабыўшы ў Трагільлі, наступнага дня прыбылі ў Мілéт;
16. бо Паўла надумаў плыці міма Эфэсу, каб ня траціць часу ў Азіі, бо сьпяшаўся быць; калі магчыма, ў дзéнь Пяцідзясятніцы ў Ерузаліме.
17. 3 Мілéту-ж паслаўшы ў Эфэс, ён паклікáў да сябé старшых царквы
18. і, як яны апынуліся перад ім, сказаў ім: Вы вéдаеце, як я, ад пéршага дня прыходу майго ў Азію, увéсь час быў з вамі,

19. служачы Богу з усéй пакорнасьцяй і многімі сьлязьмі й спакушэныíямі, што прыходзілі на мянé ад подступаў Жыдоўскіх,
20. ды як нічога не прапускаў я із таго, што было-б карысна, каб вам пераказаць і навучаць вас усенародна й па дамох,
21. сьвéдчучы й Жыдом і Грэкам аб пакаяньні перад Богам ды аб вéры ў Госпада нашага Ісуса Хрыста.
22. I вось цяпéр, зьвязаны Духам, іду я ў Ерузалім, ня вéдаючы, што тамака сустрэне мянé,
23. адно толькі Дух Сьвяты сьвéдчыць па мéстах, кажучы, што ждуць мянé путы й мукі.
24. Ды я нічога ня дбаю й не даражу маім жыцьцéм, абы толькі ў радасьці закончыць шлях мой і служэньне, што ўзяў ад Госпада Ісуса, сьвéдчучы áб ЭвангельлІ міласьці Божае.
25. I цяпéр вось вéдаю, што ня ўглéдзіце больш аблічча майго вы ўсé, сярод каго я хадзіў, абвяшчаючы царства Божае.
26. Дык сьвéдчу вам у сягоньняшні дзéнь, што я чысты ад крыві ўсіх:
27. бо ня ўхіляўся абвяшчаць вам усю волю Божую.
28. «Пілнуйце-ж самі сябé й усё стада, у якім Дух Сьвяты паставіў вас за япіскапаў, каб пасьвіць царкву Бога, якую Ён прыдбаў уласнаю крывéй Сваёй.
29. Я-ж вéдаю гэта, што пасьля адыходу майго прыйдуць да вас ваўкí лютыя, якія не пашкадуюць стада,
30. дый спасярод вас самых паўстануць людзі, што гаварыцімуць наадварот, каб пацягнуць вучняў за сабою.
31. Дык не драмліце, памятаючы, што я тры гады ўдзéнь і ўначы не пераставаў са сьлязьмі навучаці кожнага із вас.
32. I цяпéр я аддаю вас, браты, Богу й слову міласьці Ягонае, што можа збудаваць і даць вам спадчыну міжы ўсімі пасьвячонымі.
33. Ні серабра, ні золата, ні вопратак я ні ад кота не жадаў:
34. вы-ж самі вéдаеце, што патрэбы маé і тых, што былі са мною, здавалялі вось гэтыя рукі.
35. У-ва ўсім паказваў я вам, што, гэтак працуючы, трэба падтрымліваць слабых ды памятаць словы Госпада Ісуса, як Ён казаў: Шчасьлівéй даваць, чым браць.
36. I, сказаўшы гэтае ды сукланіўшы калéні сваé, маліўся з імі з усімі.
37. Тады ўзьняўся вялікі плач усіх, і кідаючыся на шыю яму, цалавалі яго,
38. сумуючы найболын дзеля слова, якое сказаў, што ўжо больш ня ўглéдзяць аблічча ягонага. I праводзілі яго да карабля.

Разьдзéл 21.

1. Калі-ж давялося нам, расстаўшысЯ з імі, адплыці, дык, ідучы нацянькі, прыплылі мы к Косу, назаўтрае-ж к Родосу і адтуль к Цатары
2. і, знайíіíоўшы карабель, які йшоў у Фінікію, узыйшлі на яго і паплылі.
3. Калі-ж паказаўся Кіпр, мы пакінулі яго зьлéва й паплылі ў Сірыю ды прысталі ў Тыры, бо там караблю трэ было скінуць груз.
4. І, знайшоўшы вучняў, прабылі тамака сéм дзсн; тыя-ж праз Духа гаварылі Паўлу, каб ня йшоў у Ерузалім.
5. Як-жа давялося нам пражыць гэныя дні, мы, выйшаўшы, пайшлі ў дарогу, і ўсé праводзілі нас з жонамі й дзяцьмі ажно за мéста. На беразе-ж, уклéнчыўшы, памаліліся.
6. I, разьвітаўшыся адны з аднымі, мы ўзыйшлі на карабéльг а яны вярнуліся дамоў.
7. Мы, скончыўшы плаваньне ад Тыру, прысталі к Птолемаідзе і, прывітаўшы братоў, асталіся ў іх на адзін дзéнь.
8. Назаўтрае-ж Паўла й мы, што былі з ім, выйшаўшы прыйшлі ў Кесарыю; і, увайшоўшы ў дом Піліпа Эвангеліста, аднаго із сямёх, аставаліся ў яго.
9. У яго-ж былі чатыры дочкі — дзяўчаты, якія прарочылі.
10. Як-жа былі мы многа дзён, прыйшоў з Юдэі прарок нéйкі, на ймя Агаў,
11. і, увайшоўшы да нас ды ўзяўшы пояс Паўлы, зьвязаў сабé рукі й ногі і сказаў: Гэтак кажа Дух Сьвяты: чалавéка, чый гэты пояс, так зьвяжуць Жыды ў Ерузаліме і аддадуць у рукі паганаў.
12. Калі-ж мы пачулі гэтае, дык і мы і тамтэйшыя прасілі, каб éн ня йшоў у Ерузалім.
13. Паўла-ж адказаў: Што вы робіце, плачучы й разрываючы мнé сэрца? Я-ж ня толькі гатоў вязьнем стацца, але й памéрці ў Ерузаліме за ймя Госпада Ісуса.
14. Ня здолеўшы намовіць яго, мы супакоіліся ды сказалі: Хай станецца воля Гасподня!
15. Па гэных днёх, прыгатаваўшыся, вырушылі мы ў Ерузалім.
16. Ішлі-ж з намі й некаторыя вучні із Кесарыі, вядучы да нéйкага Мназона, Кіпрыйца, старога вучня, каб у яго нам пагасьціць.
17. Як-жа прыйшлі мы ў Ерузалім, браты прыязна прынялі нас.
18. Наступнага-ж дня прыйшоў Паўла разам з намі да Якава; прыйшлі й усе старшыя.
19. I, прывітаўшы іх, падробна апавядаў, што ўчыніў Бог сярод паганаў праз служэньне ягонае.
20. Яны-ж, выслухаўшы, пахвалілі Бога і сказалі яму: Бачыш, браце, колькі éсьць тысячаў Жыдоў, якія ўвéравалі, і ўсé яны шчырыя слугі закону.
21. Але дачуліся аб табé, што навучаеш адступніцтва ад Майсéя ўсіх Жыдоў, што жывуць між паганамі, кажучы, каб не абрэзывалі дзяцéй і ня трымаліся звычаяў.
22. Дык што-ж гэта? Напэўна мусіць сабрацца народ, бо дачуюпда, што ты прыйшоў.
23. Вось-жа зрабі, што табé кажам: ёсьць у нас чатыры мужы, што маюць зарок на сабé.
24. Узяўшы іх, ачысьціся разам з імі ды вазьмі на сябé кошты за іх, каб паабстрыгалі галовы, і ўсé давéдаюцца, што тое, што давéдаліся аб табé, ёсьць пустое, а ты ў парадку й сам пíлнуеш закону.
25. Што-ж да ўвéраваўшых паганаў, дык мы пісалі, пастанавіўшы, каб нічога гэткага ня трымаліся, а толькі высьцерагаліся жэртваў ідалам, крыві й душанага, ды блуду.
26. Тады Паўла, узяўшы мужоў гэных ды назаўтрае ачысьціўшыся з імі, увáйшоў у храм, абвяшчаючы заканчэньне дзён ачышчэньня, як за кожнага з іх прынéсена будзе ахвяра.
27. Як-жа мéліся скончыцца сéм дзён, Жыды, што былі із Азіі, убачыўшы яго ў храме, падбурылі ўвéсь народ і ўзлажылі на яго рукі,
28. крычучы: Мужы Ізраільскія, памажэце! Вось чалавéк, які ўсіх усюды навучае проці народу й проці закону й проці мéсца гэтага; ды яшчэ й Грэкаў увёў у храм ды апаганіў гэтае мéсца сьвятое
29. (бо перад гэтым яны бачылі з ім у горадзе Трахіма Эфэсца дый падумалі, што Паўла ўвёў яго ў храм).
30. Увéсь горад узварушыўся, і пазьбягаўся народ. I, схапіўшы Паўлу, павалаклі яго вон із храму, ды ўраз дзьвéры былі зачынены.
31. Калі-ж хацéлі забіць яго, да вайсковага тысячніка дайшла вéстка, што збунтаваўся ўвéсь Ерузалім;
32. дык ён, узяўшы ўраз-жа жаўнéраў ды сотнікаў, пабéг на іх. Яны-ж, убачыўшы тысячніка й жаўнéраў, перасталі біць Паўлу.
33. Тады, падыйшоўшы, тысячнік схапіў яго й загадаў зьвязаць двума ланцугамі ды пытаўся, хто ён і што зрабіў?
34. У тáўпé-ж крычэлі кожын нéшта другое. Дык, ня маючы магчымасьці праз шум нéшта пэўнае давéдацца, загадаў вясьці яго ў замак.
35. Калі-ж апынуўся ля ўсходаў, жаўнéрам прышлося на руках нéсьці яго дзеля натоўпу народнага,
36. бо вялікая грамада народу йшла сьлéдам, крычучы: Сьмéрць яму!
37. Перад уваходам у замак Паўла кажа тысячніку: Ці магу нéшта сказаць табé? Той жа сказаў: Ты ўмéеш пагрэцку?
38. Дык ці ня ты той Эгіпцянін, што перад гэтымі днямі збунтаваў і вывеў у пустыню чатыры тысячы душ разбойнікаў?
39. Паўла-ж сказаў: Я Жыд із Тарсу, грамадзянін слаўнага мéста Кілікійскага. Прашуж цябé, дазволь мнé прамовіць да народу.
40. Калі-ж той дазволіў, Паўла, стануўшы на ўсходах, дáў знак народу рукою. Як-жа сталася вялікая ціша, прамовіў у Жыдоўскай мове, кажучы:

Разьдзéл 22.

1. Мужы браты й бацькі! Выслухайце цяпéр маё перад вамі апраўданьне.
2. Пачуўшы, што. гавора да іх у Жыдоўскай мове, яшчэ балéй усьцішыліся. Ён жа казаў:
3. Я-ж сам Жыд, урадзіўся ў Тарсе Кілікійскім, узгадаваны ў мéсьце гэтым ля ног Гамаліэля, рупліва навучаны закону айцоўскага, шчыры слуга Бога, як вы ўсé сягоньня.
4. Шлях гэты я перасьлéдаваў ажно да сьмéрці, вяжучы й аддаючы ў вязьніцу мужчын і жанчын;
5. і пасьвéдчыць аба мнé архірэй ды ўсé старшыя: бо ад іх узяў я пісьмы да братоў і пайшоў у Дамаск, каб і быўшых там прывясьці зьвязаных у Ерузалім дзеля пакараньня.
6. I сталася мнé, як ішоў і па~ дыходзіў к Дамаску, каля паўдня зьнячэўку агарнула мянé вялікае сьвягло з нéба.
7. I паваліўся я на зямлю і пачуў голас, які гаварыў да мянé: Саўл, Саўл, чаму перасьлéдуеш Мянé?
8. Я адказаў: Хто ты, Госпадзе? Ён жа сказаў да мянé: Я Ісус Назарэй, Якога ты перасьлéдуеш.
9. Тыя-ж, што былі са мною, углéдзіўшы сьвятло, перапалохаліся; але голасу, што гаварыў да мянé, ня чулі.
10. I я сказаў: Што мнé рабіць, Госпадзе? Госпад жа сказаў да мянé: Устань і йдзі ў Дамаск, і там будзе табé сказана ўсё, што назначана табé зрабіць.
11. А як ад зьяньня сьвятла гэтага я ня відзеў, дык прыйшоў у Дамаск, вéдзены за руку быўшымі са мною.
12. Нéйкі-ж Ананія, чалавéк пабожны паводле закону, за якога сьвéдчылі ўсé тамтэйшыя Жыды,
13. прыйшоўшы да мянé і стануўшы, сказаў мнé: Браце Саўле! Будзь ізноў відзючым! I я ў тую-ж гадзіну пабачыў яго.
14. Ён жа сказаў: Бог айцоў нашых выбраў цябé, каб пазнаў ты волю Ягоную і ўбачыў Справядлівага ды пачуў голас з вуснаў Ягоных,
15. бо будзеш ты сьвéдкай Яму перад усімі людзьмі аб тым, што бачыў ды чуў.
16. Дык чаго-ж вагаешся цяпéр? Устань, ахрысьціся й змый грахі тваé, прызваўшы імя Гасподняе.
17. I здарылася мнé, як вярнуўся ў Ерузалім ды маліўся ў храме, апынуўся я ў захаплéньні
18. і бачыў Яго, Іковячы да мянé: Сьпяшайся ды йдзі хутчэй із Ерузаліму, бо ня прымуць сьвéдчаньня твайго аба Мнé.
19. Я-ж сказаў: Госпадзе, яны вéдаюць, што гэта я кідаў у вастрог ды біў па сынагогах вéруючых у Цябé,
20. а як пралілася кроў Сьцяпана, сьвéдкі Твайго, дык я і стаяў тамака, і пахваляў забойства яго, ды сьцярог вопраткі тых, што яго забівалі.
21. I сказаў да мянé: Ідзі, бо далёка пашлю цябé да паганаў.
22. Да гэтага слова яго слухалі ды паднялі голас свой, кажучы: Зьнішчы із зямлі такога! Бо ня жыць яму!
23. А як яны крычэлі й кідалі вопраткі ды пыл падкідалі ў павéтра,
24. тысячнік загадаў вясьці яго ў замак, сказаўшы бічаваць яго, каб давéдацца, дзеля якое прычыны. гэтак крычэлі проці яго.
25. Калі-ж расьцягнулі яго рэмнямі, сказаў Паўла да стаяўшага сотніка; Ці-ж можна вам бічаваць Рымскага грамадзяніна, да таго-ж бяз суду?
26. Сотнік, пачуўшы, пайшоў ды павéдаміў тысячніка, кажучы: Глядзі, што ты хочаш зрабіць? Бо-ж гэты чалавéк — Рымскі грамадзянін.
27. I прыйшоў тысячнік ды кажа яму: Скажы мнé, ці ты Рымскі? Ён жа сказаў: Алé.
28. Тысячнік адказаў: Я набыў гэтае грáмадзянства за вялікія грошы. Паўла-ж сказаў: А я й урадзіўся.
29. Дык ураз адступіліся ад яго тыя, што мéліся выпытываць у яго. А тысячнíк, давéдаўшыся, што ён Рымскі грамадзянін, спалохаўся, што зьвязаў яго.
30. Назаўтрае-ж, хочучы давéдацца напэўна, за што абвінавачываюць яго Жыды, зьняў з яго кайданы й загадаў прыйсьці архірэям ды ўсяму сынэдрыону іх і, вывеўшы Паўлу, паставіў яго перад імі.

Разьдзéл 23.

1. Паўла-ж, паўзіраўшыся на сынэдрыон, сказаў: Мужы браты! У-ва ўсім добрым сумлéньні жыў я перад Богам ажно да сягоньняшняга дня.
2. Архірэй-жа Ананія загадаў тым, што стаялі перад ім, каб білі яго ў вусны.
3. Тады Паўла сказаў да яго: Бог будзе біць цябé, падбéленая сьцяна! Бо ты сядзіш, каб судзіць мянé паводле закону, і незаконна кажаш мянé біці.
4. А тыя, што стаялі перад ім, сказалі: Архірэя Божага зьневажаеш?
5. Паўла-ж азваўся: Ня вéдаў я, браты, што éн архірэй. Бо-ж напісана: На павадыра народу твайго не кажы блага (Вых. 22, 28).
6. I, вéдаючы, што адна часьціна ёсьць Саддукéі, а другая Фарысэі, загаласіў Паўла ў сынэдрыоне: Мужы браты! Я — Фарысэй, сын Фарысэявы. За надзéю й ускрасéньне мёртвых судзяць мянé!
7. Калі-ж ён гэтае сказаў, узьнялася спріэчка паміж Фарысэямі й Саддукéямі, і разьдзялілася грамада.
8. Бо Саддукéі кажуць, што няма ўваскрасéньня, ані Ангела й духа; Фарысэі-ж прызнаюць абодвух.
9. Узьняўся вялікі крык. I, паўстаўшы, кніжнікі Фарысэйскае часткі спрачаліся, кажучы: Нічога благога не знаходзім мы ў чалавéку гэтым. Ці дух гаварыў яму, ці Ангел, не змагаймася з Богам.
10. Калі-ж спрэчка ўзгаралася, дык тысячнік, баючыся, каб яны не разарвалі Паўлу, загадаў жаўнéрам зыйсьці ўзяць яго спасярод іх ды вясьці ў замак.
11. У наступную-ж ноч Госпад, стануўшы перад ім, сказаў: Бадрыся, Паўла! Бо як ты сьвéдчыў аба Мнé ў Ерузаліме, гэтак мусіш сьвéдчыць і ў Рыме.
12. А як настаў дзéнь, некаторыя Жыды, зрабіўшы змову, далі зарок, кажучы, што ня будуць éсьці ані піці, пакуль не забюць Паўлу.
13. Было-ж іх болыы за сорак, што далі гэткі зарок.
14. Яны, прыйшоўшы да архірэяў і старшых, сказалі: Мы пад прысягай заракліся éсьці што-колечы, пакуль не забéм Паўлу.
15. Вы-ж цяпéр павядомце тысячніка з сынэдрыонам, каб заўтра вывеў яго да вас, быццам хочаце пільнéй разглядзéць справу ягоную; а мы, пéрш, чым ён падойдзе, гатовы забіць яго.
16. Пачуўшы-ж пра гэту засаду, сын сястры Паўлавае прыйшоў і, увайшоўшы ў замак, паведаміў Паўлу.
17. Паўла-ж, паклікаўшы аднаго із сотнікаў, сказаў: Завядзі гэтага дзяцюка да тысячніка, бо ён мае нéшта сказаць яму.
18. Дык той, узяўшы яго, завёў да тысячніка і сказаў: Вязень Паўла, паклікаўшы мянé, прасіў завясьці да цябé гэтага дзяцюка, які мае нéшта сказаці табé.
19. Тысячнік, узяўшы яго за руку й адыйшоўшыся набок, запытаўся: Што маеш сказаць мнé?
20. I сказаў: Жыды пастанавілі прасіць цябé, каб заўтра вывеў Паўлу да сынэдрыону, быццам манючыся падрабнéй распытацца аб ім.
21. Ты-ж не патурай ім: бо на яго засéлі больш за сорак мужоў із іх, якія далі зарок ня éсьці й ня піць, пакуль не забюць яго, і цяпер яны гатовы, чакаючы вéсткі ад цябé.
22. Дык тысячнік пусьціў дзяцюка, загадаўшы: Нікому не кажы, што мяне аб гэтым паведаміў.
23. I, паклікаўшы нéйкіх двух сотнікаў, сказаў: Прыгатуйце дзьвéсьце жаўнéраў, каб ісьці ў Кесарыю, ды коньнікаў сéмдзесят ды стральцоў дзьвéсьце — на трэцюю гадзіну ночы.
24. Прыгатуйце й жывёлу, каб, пасадзіўшы Паўлу, адвясьці жывога да старасты Фэлікса.
25. Дый напісаў пісьмо гэткага зьмéсту:
26. Клаўдзі Лізі вяльможнаму старасьце Фэліксу: радуйся!
27. Чалавéка гэтага, якога Жыды схапілі й маніліся забіць, я, выступіўшы з войскам, адабраў, давéдаўшыся, што ён Рымскі грамадзянін.
28. Хочучы-ж вéдаць прычыну, за што вінавацяць яго, я прывёў яго ў сынэдрыóн іхні
29. і знайшоў, што яго вінавацяць за супярэчнасьці ў законе іхнім, ды што няма ў ім ніякае віны, вартае сьмéрці ці кайданоў.
30. Калі-ж паведамілі мянé пра змову проці чалавéка гэтага, што мéла стацца ад Жыдоў, я ўраз паслаў яго да цябé, загадаўшы й абвінавачываючым яго гаварыць проці яго перад табою. Бывай здароў.
31. Дык жаўнéры, як ім было загадана, узялі Паўлу й павялі ўначы ў Антыпатрыду;
32. назаўтрае-ж, пакінуўшы коньнікаў ісьці з ім, вярнуліся ў замак.
33. Тыя, прыйшоўшы ў Кесарыю і аддаўшы пісьмо старасьце, пастáвілі перад ім і Паўлу.
34. Стараста-ж, прачытаўшы й спытаўшыся, з якое ён краіны, дый давéдаўшыся, што із Кілікіі,
35. сказаў: Я выслухаю цябé, як зьявяцца абвініцелі тваé. I загадаў пілнаваць яго ў прэторыі Ірадавай.

Разьдзéл 24.

1. А праз пяць дзён прыйшоў архірэй Ананія з старшымі ды нéйкім рытарам Тэртуллам і выступілі перад старастай проці Паўлы.
2. Пакліканы-ж, пачаў вінаваціць яго Тэртулл, гаворачы:
3. Дазнаючы праз цябé вялікага супакою ды шчасьця, што сталася народу гэтаму тваім адумам, заўсёды й усюды прыймаем мы (гэта), вяльможны Фэліксе, з усéю ўдзячнасьцяй.
4. Але, каб табé шмат не дакучаць, прашу цябé каротка выслухаць нас паводле ласкавасьці тваéй.
5. Бо, знайшоўшы, што чалавéк гэты ёсьць зараза, будзіцель бунту сярод Жыдоў на ўсéнькім сьвéце ды павадыр гэрэзіі Назарэйскае,
6. якійхрамадважыўсязьнявáжыць, — мы ўзялі яго й хацéлі судзіць паводле нашых законаў.
7. Але прыйшоў тысячнік Лізі ды з вялікім гвалтам забраў яго із нашых рук,
8. загадаўшы абвініцелям ягоным ісьці да цябé. Ад яго ты сам можаш, распытаўшыся, давéдацца аб усім тым, у чым мы вінавацім яго.
9. Пацьвярдзілі-ж і Жыды, кажучы, што гэта так.
10. Паўла-ж, як стараста даў яму знак гаварыць, адказаў: Вéдаючы цябé многа год, як судзьдзю гэтага народу, я тым ахватнéй буду бараніці справу маю.
11. Ты можаш давéдацца, што ня болып, як дванаццаць дзён назад, прыйшоў я пакланіцца ўЕрузалім.
12. І ані ў храме не знайшлі мянé хоць з кім спрачаючыся ці бунтуючы народ, ані ў сынагогах, ані ў горадзе,
13. дый ня могуць даказаць таго, у чым цяпер вінавацяць мянé.
14. Але табé прызнаюся ў тым, што на шляху, які яны гэрэзіяй называюць, я служу гэтак Богу айцоў, вéручы ўсяму, што згрдна з законамі ды што напісана ў Прарокаў,
15. маючы надзéю на Бога, што мае быць ускрасéньне мёртвых, праведных і няправедных, чаго й самі яны чакаюць.
16. Дзеля гэтага й сам я крэпка стараюся мéць заўсéды чыстае сумлéныíе перад Богам і перад людзьмі.
17. Цераз многа год прыйшоў я чыніць дораньне народу майму ды ахвяры,
18. і на гэтым знайшлі мянé ачышчанага ў храме некаторыя Жыды із Азіі, а не з таўпой ды ўзварушэньнем;
19. вось ім трзба было прыйсьці да цябé й вінаваціць мянé, калі-б нéшта проці мянé мéлі.
20. Або самі гэтыя няхай скажуць, ці знайшлі ў-ва мнé які грэх, як я стаяў перад сынэдрыонам, апрача аднаго гэтага голасу, што крыкнуў, стоючы сярод іх: што сяньня яны судзяць мянé за ўваскрасéньне мёртвых.
21. Пачуўшы гэтае, Фэлікс адлажыў справу іхнюю, падрабнéй разьвéдаўшы аб шляху гэтым ды сказаўшы: Як прыйдзе тысячнік Лізі, разглéджу справу вашу.
22. I загадаў сотніку сьцерагчы Паўлу ды даваць яму волю й не забараняць нікому з ягоных служыць яму й прыхадзіць да яго.
23. Праз колькі дзён Фэлікс, прыйшоўшы з Друзіллаю, жонкаю сваéю, што была Жыдоўка, паклікаў Паўлу і слухаў яго аб вéры ў Хрыста.
24. А як той гаварыў аб справядлівасьці й узьдзяржаньні ды аб судзé, што мае быці, дык Фэлікс, спалохаўшыся, адказаў: Цяпéр годзе, ідзі; як выбяру час, паклічу цябé.
25. Да таго-ж ён спадзяваўся, што дастане грошы ад Паўлы, каб звольніў яго; дык, часта заклікаючы яго, гутарыў з ім.
26. А як скончыліся два гады, дастаў Фэлікс замясьціцеля Поркія Фэста; каб-жа прыдбаць ласку Жыдоў, Фэлікс пакінуў Паўлу ў путах.

Разьдзéл 25.

1. Фэст жа, прыйшоўшы ў сваё гаспадарства, цераз тры дні вырушыў із Кесарыі ў Ерузалім.
2. I архірэй і выдатнéйшыя & Жыдоў зьявіліся да яго проці Паўлы
3. і малілі яго, каб зрабіў ласку ды прыслаў яго ў Ерузалім, — зрабіўшы змову, каб забіць яго ў дарозе.
4. Але Фэст адказаў, што Паўлу сьцерагуць у Кесарыі, а сам ён маніцца хутка выéхаць.
5. Дык хто із вас можа, сказаў éн, няхай ідуць са мною і, калі ёсьць нéшта на чалавéку гэтым, няхай яго вінавацяць.
6. Пабыўшы-ж у іх больш дзесяцёх дзён, вярнуўся ў Кесарыю і назаўтрае, сéўшы на судным пасадзе, загадáў прывясьці Паўлу.
7. Калі-ж той прыйшоў, абступілі яго Жыды, што прыйшлі з Ерузаліму, прыносячы на яго многа цяжкіх абвінавачаньняў, якіх ня здолелі даказаць.
8. Ён-жа апраўдываўся, што ні ў чым не правініўся ані проці закону Жыдоўекага, ані проці царквы, ані проці кéсара.
9. Але Фэст, хочучы зрабіць ласку Жыдом, адказваючы Паўлу, сказаў: Ці хочаш ісьці ў Ерузалім, ды каб там я судзіў цябé за гэта?
10. Паўла-ж сказаў: Я стаю перад кéсаравым судом, дзé і трэ мнé судзіцца. Жыдом ніякае крыўды не зрабіў, як і ты добра вéдаеш.
11. Калі паступаю несправядліва і ўчыніў нéшта, вартае сьмéрці, дык не адмаўляюся памéрці; але, калі нічога таго няма, у чым мянé яны вінавацяць, дык ніхто ня можа выдаць ім мянé. Паклікаюся на кéсара.
12. Тады Фэст, пагутарыўшы з раднікамІ, адказаў: Паклікаешся на кéсара, да кéсара й пойдзеш.
13. Праз колькі дзён цар Агрыппа й Вэрніка прыбылі ў Кесарыю прывітаці Фэста.
14. Калі-ж пабылі яны тамака шмат дзéн, Фэст падаў цару справу Паўлы, кажучы: Ёсьць нéйкі чалавéк, пакінены Фэліксам у путах,
15. на якога ў бытнасьць маю ў Ерузаліме жаліліся архірэі í старшыя із Жыдоў, просячы суду на яго.
16. Я адказаў ім, што ў Рымлян няма звычаю выдаваць чалавéка на сьмéрць пéрш, чым вінавачаны мéціме перад абліччам абвініцеляў і займéць мéсца дзеля апраўданьня ад абвінéньня.
17. Калі-ж яны прыйшлі сюды, я безадкладна назаўтрае сéў на судны пасад і загадаў прывясьці таго чалавéка.
18. Абвініцелі, абступіўшы яго, ня прынéсьлі проці яго ніякае віны, якое я спадзяваўся;
19. а мéлі яны з ім нéйкія спрэчкі аб іхніх забабонах ды аб нéйкім памéршым Ісусе, аб якім Паўла казаў, што Ён жывé.
20. Не разьбіраючыся ў гэтай спрэчцы, я сказаў: ці хоча ён ісьці ў Ёрузалім ды тамака судзіцца за гэта?
21. Калі-ж Паўла зажадаў, каб яго затрымаць на разгляд Аўгуста, я загадаў пілнаваць яго, пакуль не пашлю яго да Кéсара.
22. Агрыппа-ж сказаў да Фэста: Хацéў бы й я сам выслухаць чалавéка. Заўтра, адказаў ён, пачуеш яго.
23. Назаўтрае-ж, як Агрыппа й Вэрніка прыйшлі з вялікай пышнасьцяй і ўвайшлі ў судовую палату з тысячнікамі й паважнéйшымі мужамі мéста, па загаду Фэставаму быў прывéдзены Паўла.
24. I кажа Фэст: Цару Агрыппа дый усé прысутныя з намі мужы! Вы бачыце таго, аб якога ўся грамада Жыдоўская прыступала да мянé і ў Ерузаліме і тут, крычучы, што ня сьлéд яму больш жыць.
25. Але я не знайшоў, каб ён учыніў нéшта вартае сьмéрці, дый ён сам паклікаўся на Аўгуста; дык я рассудзіў паслаці яго.
26. Ды ня маю аб ім нічога пэўнага напісаць Гаспадару; дзеля гэтага прывёў яго да вас, а асабліва да цябé, цару Агрыппа, каб, рассудзіўшы, мéці што напісаць.
27. Бо неразумным здаéцца мнé, пасылаючы вязьня, не паказаць і абвінавачаньня на яго.

Разьдэéл 26.

1. Агрыппа-ж прамовіў да Паўлы: Дазваляецца табé гаварыці аб сабé. Тады Паўла, выцягнуўшы руку, пачаў апраўдывацца:
2. Цару Агрыппа, я лічу сябé шчасьлівым, прыступаючы сягоньня перад Табою да абароны ад усяго, у чым вінавацяць мяне Жыды,
3. бо ты найлéпш вéдаеш усé звычаі Жыдоўскія ды спрэчкі. Дык прашу цябé выслухаць мянé вялікадушна.
4. Усéнькае жыцьцё маё ад малых год, якое ад пачатку праходзіла сярод народу майго ў Ерузаліме, вéдаюць усé Жыды,
5. знаючы мянé здаўна (калі-б захацéлі сьвéдчыць), што я, як Фарысэй, жыў паводле найдасканальшае навукі вéры нашае.
6. I вось цяпéр я стаю, як падсудны, за надзéю на абяцаньне, данае айцом нашым ад Бога,
7. асягнуць якое спадзяюцца дванаццаць родаў нашых, служачы начамі і ўдзéнь бязупынна. За гэту надзéю й абвінавачываюць мянé Жыды, о цар Агрыппа!
8. Што? Вам здаéцца непадобным да вéры, што Бог ускрашае ўмéршых?
9. Дый мнé яно здавалася, што я павінен шмат зрабіць супраць імéньня Ісуса Назарэя,
10. і рабіў у Ерузаліме: узяўшы ўладу ад архірэяў, я многа сьвятых замыкаў у вастрозе, а, як іх забівалі, даваў голас мой.
11. I па ўсіх сынагогах, часта мучачы іх, прымушаў зьневажáць; і, цераз мéру разьярыўшыся проці іх, перасьлéдаваў іх навет і па чужых мéстах.
12. Ды з гэтым ідучы ў Дамаск, маючы ўладу й даручэньне ад архірэяў,
13. я ў палудзень, о цар, убачыў на дарозе сьвятло з нéба, ярчэйшае за зьяньне сонца, якое асьвяціла мянé й тых, што йшлі са мной.
14. I, як усé мы паваліліся на зямлю, я пачуў голас, які прамовіў да мянé, гаворачы па-жыдоўску: Саўл, Саўл, чаму перасьлéдуеш мянé? Цяжка табé пéрці проці ражна.
15. Я-ж сказаў: Хто Ты, Госпадзе? Ён жа сказаў: Я Ісус, якога ты парасьлéдуеш;
16. але падыйміся й стань на ногі тваé, бо Я дзеля таго зьявіўся табé, каб зрабіць цябé слугой ды сьвéдкай таго, што ты бачыў і што адкрыю табé,
17. бяручы цябé з народу й ад паганаў, да якіх цяпер пасылаю цябé,
18. каб расчыніў ім вочы, каб зьвярнуліся ад цéмры да сьвятлá й ад уладышатана да Бога, ды праз вéру ў Мянé атрымалі адпушчэньне грахоў і ўдзéл сярод пасьвячоных.
19. Дзеля гэтага, цару Агрыппа, я не супрацівіўся зьяве нябéснай,
20. але абвяшчаў сьпяршá жыхарам Дамаску й Ерузаліму, а пасьля ўсéнькай зямлі Юдэйскай і паганам, каб пакаяліся й навярнуліся да Бога, робячы ўчынкі, вартыя пакаяньня.
21. За гэта Жыды, схапіўшы мянé ў храме, памыкаліся забіць мянé.
22. Але я дастаў падмогу ад Бога й да гэтага дня стаю, сьвéдчучы малому й вялікаму, нічога іншага ня кажучы, як штó гаварылі Прарокі й Майсéй, што мае стацца:
23. што Хрыстос мусіць быць замучаны і, Пéршы з уваскрасéньня ўмéршых, мае абвясьціць сьвятло народу й паганам.
24. Калі ён гэтак апраўдываўся, сказаў Фэст моцным голасам: Ты шалéеш, Паўла! Вялікая навука даводзе цябé да шалу.
25. А той кажа: Не шалéю, вяльможны Фэсьце, а кажу словы праўды й мудрасьці;
26. бо вéдае гэта цар, перад якім і гавару сьмéла, бо вéдаю, што нішто з гэтага перад ім не ўтаілася: не ў закуцьціж яно дзéялася.
27. Ці вéрыш ты Прарокам, цару Агрыппа? Вéдаю, што вéрыш.
28. Агрыппа-жсказаўдаПаўлы: Ты чуць-што не ўгаварыў мянé стацца Хрысьціянінам!
29. Паўла-ж сказаў: Маліў бы я Бога, каб хутка, ці ня хутка, ня толькі ты, але й усе, што слухаюць мянé сягоньня, сталіся такімі, як і я, па-за гэтымі путамі.
30. I, як сказаў ён гэтае, устаў цар і стараста й Вэрніка, дый тыя, што з імі сядзéлі,
31. і, адыйшоўшыся ў бок, гутарылі паміж сабою, кажучы: што чалавéк гэты ня робіць нічога, вартага сьмéрці або путаў.
32. Агрыппа сказаў Фэсту: Можна-б было звольніць гэтага чалавéка, калі-б не паклікаўся на Кéсара.

Разьдзéл 27.

1. Як жа прысудзілі нам плыці ў Італію, дык Паўлу й некаторых іншых вязьняў аддалі сотніку, на ймя Юлію, з роты Аўгуста.
2. Узыйшоўшы на Адраміцкі карабéль, манючыся плысьці ля мéсцаў Азійскіх, вырушылі мы, маючы з сабой Арыстарха, Македонца із Фессалонікі.
3. На другі дзéнь прысталі к Сідону; Юлі-ж, які абходзіўся з Паўлам палюдзку, дазволіў яму пайсьці да прыяцеляў і скарыстацца руплівасьцяй іх.
4. I, вырушыўшы стуль, прыплылі мы к Кіпру, бо вятры былі праціўныя.
5. Пераплыўшы-ж мора насупраць Кілікіі й Памфіліі, прыйшлі мы ў Міры Лікійскія,
6. і тутака сотнік знайшоў Александрыйскі карабéль, які плыў у Італію, ды пасадзіў нас на яго.
7. Плывучы-ж памалу шмат дзён ды лéдзь апынуўшыся насупраць Кніду, бо вéцер быў проці нас, даплылі мы да Крыту, проці Сальмону,
8. і, лéдзьве прабраўшыся ля яго, прыйшлі да .нейкае мясцовасьці, называнае Харошыя Затокі, адкуль недалéка мéста Лязія.
9. Калі-ж мінула даволі часу, і плаваньне было ўжо няпэўнае, бо ўжр і пост мінуў, радзіў ім Паўла,
10. кажучы: Мужы! Я бачу, што плаваньне мáе быць нешчасьлівае ды з чысьленымі ўтратамі ня толькі для тавару й карабля, але й для душ нашых.
11. Але сотнік больш вéрыў кóрніку й гаспадару карабля, чым таму, што гаварыў Паўла.
12. А як затока ня была выгодная дзеля зімаваньня, дык большасьць і радзіла адплысьці адтуль: мо можна былоб перазімаваць, дабраўшыся да Фініку, Крыцкае затокі, што ляжыць насупраць паўднёва-заходняга й паўночназаходняга вéтру.
13. I, калі павéяў паўдзённы вéцер, яны, падумаўшы, што дасяглі жаданага, рушылі й паплылі поўз Крыту.
14. Але неўзабаве наляцéў на іх бурны вецер, называны Эўроклідон.
15. Калі падхапіла карабéль, і ён ня мог працівіцца вéтру, дык мы здаліся, і нас панясло.
16. Наляцéўшы-ж на нéйкі астравок, называны Кляўдай, мы лéдзьве здолелі ўдзяржаць човен;
17. падняўшы-ж яго, пачалі ратавацца, абвязываючы карабéль; а баючыся, каб ня сéсьці на мялізну, спусьцілі парус ды гэтак насіліся.
18. Як жа бура крэпка кідала нас, назаўтрае выкінулі тавары,
19. а на трэці дзéнь мы сваімі рукамі павыкідалі карабéльны струмант.
20. Калі-ж шмат дзён не паказывалася ані сонца, ані зоркі, á бура крэпка налягала, дык урэшце прапала ўсéнька надзéя, каб нам спасьціся.
21. А як мы доўга былі няéўшы, дык Паўла, стануўшы сярод іх, сказаў: Мужы, трэба было паслухацца мянé і ня плысьці ад Крыту ды ўсьцерагчыся гэтага няшчасьця й утраты.
22. Цяпéр-жа раджу вам: бадрыцеся; не загіне ніводная душа із вас, апрача карабля.
23. Бо стануў прада мною ў гэту ноч Ангел Бога, Якому прыналéжу й служу,
24. ды сказаў: Ня бойся, Паўла! Ты мусіш стануць перад кéсарам, і вось Бог дараваў табé ўсіх, што плывуць з Табою.
25. Дык будзьце добрае мысьлі, мужы; бо вéру Богу, што станецца так, як мнé было сказана:
26. мы мусім быць выкінены на нéйкі востраў.
27. Як жа настала чатырнаццатая ноч, што мы насіліся па Адрыятыцкім моры, каля поўначы пазналі матросы, што падыходзім да нéйкае зямлі.
28. I, памéраўшы, знайшлі дваццаць самшёў. Крыху-ж адплыўшы ды йзноў памéраўшы, знайшлі пятнаццаць сажнёў.
29. Баючыся, каб не папасьці на скалістае мéсца, скінулі з карнá чатыры якары й чакалі дня.
30. Калі-ж матросы памкнуліся ўцячы з карабля ды спускалі ў мора човен, паказуючы, быццам маняцца скінуць якары з носу,
31. Паўла сказаў сотніку й жаўнéрам: Калі яны не астануцца на караблі, дык вы ня можаце спасьціся.
32. Тады жаўнéры паабсякалі вяроўкі ад чаўна й далі яму ўпасьці.
33. Перад сьвітаньнем Паўла намаўляў усіх прыняць éжу, кажучы: Сягоньня чатырнаццаты дзéнь, як вы, ждучы, астаецёся ня éўшы, нічога ня прыймаючы.
34. Дык заклікаю вас прыняць éжу: бо гэта будзе дзеля вашага спасéньня. Бо нікомуз вас волас з галавы не спадзé.
35. Сказаўшы гэта і ўзяўшы хлéб, ён пахваліў Бога перад усімі дый пачаў, разламаўшы, éсьці.
36. I ўсé набраліся духу дый самі прынялі éжу.
37. Было-ж усіх нас на караблі дзьвéсьце сéмдзесят шэсьць душ.
38. Насыціўшыся-ж éжай, аблягчылі карабéль, выкідаючы пшаніцу ў мора.
39. Як жа настаў дзéнь, яны не пазнавалі зямлі; даглéдзіліж нéйкую затоку, мéўшую ўзьбярэжжа, да якога й урадзілі, калі здолеюць, прыстаць з караблём.
40. I, падняўшы якары, пайшлі морам; і, адвязаўшы стырнó ды наставіўшы малы парус па вéтру, кіраваліся да ўзьбярэжжа.
41. Папаўшы-ж на касý, пасадзілі карабéль на мялізну: і нос, завязшы, аставаўся нярухомы, а карнó разьбівалася сілаю хваляў.
42. У жаўнéраў жа была нарада, каб вязьняў пазабіваць, каб хто, выплыўшы, ня ўцéк.
43. Але сотнік, хочучы ўратаваць Паўлу, супрацівіўся іхняй пастанове ды загадаў умéючым плаваць кінуцца й пéршымі выйсьці на зямлю,
44. рэшце-ж каму на дошках, каму на чым з карабля. I гэтак сталася, што ўсé выратаваліся на зямлю.

Разьдзéл 28.

1. Тады, выратаваўшыся, давéдаліся, што востраў называецца Мэліта.
2. Варвары ж паказалі нам нябывалую людзкасьць: бо, распаліўшы агонь, прынялі нас усіх, бо быў дождж і сьцюжа.
3. Калі-ж Паўла, набраўшы бéрамя хворасту, клаў на агонь, ад жару выйшла яхідна й павісла на руцэ ў яго.
4. Варвары, углéдзіўшы зьвісаўшага з рукі ягонай гада, гутарылі паміж сабою: пэўне чалавéк гэты — душагуб, бо й уратаванаму ад мора справядлівасьць жыць не даé.
5. Але ён, абтросшы гада ў агонь, не дазнаў нічога благога.
6. Яны-ж чакалі, што ён пачнé пухнуць, ці ўраз упадзé няжывы. Паждаўшы-ж доўга і бачучы, што нічога благога з ім ня сталася, зьмянілі думкі й казалі, што ён Бог.
7. Навакол-жа таго мéсца былі землі першакá вострава. на ймя Публія, які, прыняўшы нас, тры дні прыязна ўгашчаў.
8. I сталася, што бацька Публія ляжаў хворы на гарачку й жывот. Паўла, увайшоўшы да яго і памаліўшыся, узлажыў на яго рукі й аздаравіў яго.
9. Калі-ж гэта сталася, і другія хворыя на востраве прыходзілі і былі аздароўлены.
10. Дык выяўлялі нам вялікую пашану, а, як мы адплывалі, нáдавалі, што трэба было.
11. Цераз тры мéсяцы вырушылі мы на Александрыйскім караблі, пад назовам Дыаскуры, што зімаваў на востраве,
12. і, прыплыўшы ў Сіракузы, прабылі тры дні.
13. Вырушыўшы стуль, прыплылі мы ў Рэгію; і, як цераз дзéнь узьняўся паўдзённы вéцер, дык на другі дзéнь прыйшлі ў Путэолі,
14. дзé знайшлі братоў і былі запрошаны імі пабыць сéм дзён; ды гэтак прыйшлі ў Рым.
15. I стуль браты, пачуўшы аб нас, павыходзілі нам насустрэчу да Аппіявае плошчы й Трох Гасьцініц. Пабачыўшы іх, Паўла, падзякаваўшы Богу, акрыяў.
16. Калі-ж мы ўвайшлі ў Рым, сотнік здаў вязьняў ваяводзе; Паўле-ж дазволілі жыць у сябé з жаўнéрам, што яго пілнаваў.
17. I сталася, што цераз тры дні склікаў Паўла першакоў Жыдоўскіх. Калі-ж яны зыйшліся, сказаў да іх: Мужы браты! хаця я нічога не ўчыніў супраць народу й звычаяў айцоў, мянé, як вязьня, аддалі з Ерузаліму ў рукі Рымлян.
18. Яны, распытаўшы мянé, хацéлі мянé звольніць, бо ніякае сьмяротнае віны на мнé ня было.
19. Калі-ж Жыды супрацівіліся, дык я быў прымушаны паклікацца на Кéсара, але не затым, каб мéўся ў чым вінаваціць мой народ.
20. Дзеля гэтае прычыны я й паклікаў вас, каб пабачыць і пагутарыць: бо за спадзяваньне Ізраіля закавалі мянé ў путы гэтыя.
21. Яны-ж сказалі да яго: Мы ані пісем аб табé не дасталі з Юдэі, ані ніхто з братоў, прыходзячы, не абвяшчаў і не гаварыў аб табé нічога благога.
22. Ды хочам пачуць ад цябé, як ты мысьліш; бо аб гэрэзіі гэтай вéдама нам, што ўсюды працівяцца éй.
23. I, назначыўшы яму дзéнь, многа прыйшло да яго ў гасьцініцу. I ад ранку да вéчара выкладаў ім, сьвéдчучы аб царстве Божым ды пераконываючы іх аб Ісусе із закону Майсéявага і Прарокаў.
24. I адны былі перакананы словамі ягонымі, другія-ж ня вéрылі.
25. I, не згаджаючыся міжы сабою, пайшлі, калі Паўла сказаў адно слова: Дóбра сказаў да айцоў нашых Дух Сьвяты праз Прарока Ісаю, мовячы:
26. Ідзі да народу гэтага і скажы: Слыхам пачуеце, ды не зразумéеце; і, відзячы, глядзéць будзеце, ды ня ўбачыце;
27. бо загрубéла сэрца народу гэтага, і вушыма цяжка чуюць, і вочы сваé заплюшчылі, каб не пабачыць вачыма й не пачуць вушыма ды сэрцам ня ўцяміць і не навярнуцца, каб Я не аздаравіў іх (Ісая, 6, 9—10).
28. Няхай-жа будзе вам вéдама, што паганам паслана спасéньне Божае, яны-ж і пачуюць.
29. I, як éн гэта сказаў, Жыды выйшлі, крэпка спрачаючыся між сабою.
30. Паўла-ж цэлыя два гады жыў у нанятай ім гасподзе і прымаў усіх, што прыходзілі да яго,
31. абвяшчаючы царства Божае ды з усéй адвагай без перашкоды навучаючы пра Госпада Ісусá Хрыста.